Romuald Szeremietiew Romuald Szeremietiew
2158
BLOG

1939 – Wojsko Niepodległej (cz. IV)

Romuald Szeremietiew Romuald Szeremietiew Historia Obserwuj temat Obserwuj notkę 13

Siły zbrojne II RP, Wojska lądowe, Broń wsparcia.

Początkowo na uzbrojeniu WP jako broń wsparcia znajdowały się francuskie granatniki nasadkowe VB (garłacze). Do strzelania na lufę karabinu nasadzano garłacz, w który wkładano granat, a broń ładowano ostrym nabojem. Po wystrzeleniu, pocisk przechodząc przez środkowy kanał granatu, naciskał iglicę, która uruchamiała zapalnik. Ciśnienie gazów prochowych wyrzucało granat na odległość 30-170 m (maks. ok. 200 m). image
Poszukując rozwiązań wzmacniających siłę wsparcia ogniowego w 1927 podjęto prace nad granatnikiem, Prototyp powstał w 1935. W 1936 po badaniach kwalifikacyjnych przyjęto udoskonalony granatnik 46 mm wzór 36.

image
Zalety: bardzo mały ciężar (8 kg), natychmiastowa możliwość otwarcia ognia, bardzo duży, jak na ten kaliber i ciężar zasięg - 800m, bardzo szybka i bezpieczna dla obsługi zmiana zasięgu ostrzału, praktycznie każdy granat nawet przy szybkim strzelaniu można było umieszczać na innej odległości, łatwe przenoszenie (granatnik wz. 36 przenosił na plecach jeden żołnierz) i szybka zmiana stanowiska.. Umieszczenie spustu umożliwiało obsługę granatnika, także w pozycji leżącej. Obsługę stanowiło czterech żołnierzy: granatnikowy, celowniczy oraz dwóch amunicyjnych. Obsługa granatnika dysponowała zapasem do dwudziestu granatów .
Do września 1939 wyprodukowano 3850 sztuk.

Po zakończeniu kampanii polskiej 1939 Niemców przejęli 855 granatników wz. 36. Zostały wprowadzone na uzbrojenie Wehrmachtu pod oznaczeniem 4,6 cm Granatenwerfer 36(p). Pewna nieokreślona ilość granatników dostała się także w ręce Sowietów.

imageW 1931 Polska zakupiła licencję używanego w wielu armiach francuskiego moździerza firmy "Stokes - Brandt". Produkowany od 1932 w Polsce jako moździerz 81 mm wz. 31 został usprawniony, miał lepsze parametry (donośność polskiego 3200 - 3500 m, moździerz francuski - 1900 m).
Po rozebraniu moździerza wz. 31 na trzy części każdą z nich mógł nieść jeden żołnierz.

Moździerz 81mm był stomotorową bronią piechoty i kawalerii. Dawał bezpośrednie wsparcie walczącym oddziałom rażąc siłę żywą nieprzyjaciela oraz ośrodki ogniowe.  Jednostka ognia do moździerza – 25 granatów. Działon moździerza liczył 7 żołnierzy. Dwa działony wchodziły w skład plutonu moździerzy, który stanowił cześć kompanii karabinów maszynowych w batalionie. Na dywizję piechoty przypadało 20 moździerzy.
We wrześniu 1939 Wojsko Polskie miało 2130 moździerzy 81 mm, w tym 1200 wz. 31.

Brak danych o ilości moździerzy 81 mm przejętych przez Niemców. Wiadomo, że zostały one włączone do uzbrojenia Wehrmachtu jako 8 cm Granatenwerfer 31 (p). Armia sowiecka w 1939 zagarnęła 63 moździerze 81 mm.

W 1933 podjęto próby opracowania cięższego moździerza. W 1936 zdecydowano o uzbrojeniu wojska w ciężkie moździerze dalekonośne. Rozpoczęto prace nad własną konstrukcją i w 1938 zbudowano prototyp. Zastosowano lufę gwintowaną, co pozwalało na wykorzystywanie tańszej amunicji artyleryjskiej zamiast drogich granatów moździerzowych.

Do kwietnia 1939 testowano moździerz i stwierdzono dobrą celność, dużą siłę ognia i krótki czas zajmowania pozycji ogniowej. Moździerz był bardzo łatwy w obsłudze. Donośność maksymalna - 5.800 m, minimalna - 1.200 m, szybkostrzelność - 3 strz./min,
Moździerz holowany przez ciągnik C4P przebył łącznie dystans 625 km w różnorodnych warunkach terenowych. Średnia prędkość holowania kształtowała się w granicach 30-40 km/h.

Powstał polski moździerz 120mm wz. 1940. Produkcję seryjną planowano na 1940. Każdy pułk piechoty miał otrzymać 4 -działową baterię tych moździerzy.

image


W czerwcu 1938 zdecydowano, że bronią wsparcia piechoty będą też miotacze ognia. Po zatwierdzeniu tego planu Dowództwo Saperów rozpoczęło przekazywanie miotaczy ognia piechocie. Jego liczba pokrywała w całości zapotrzebowanie na wstępną fazę imagerozbudowy.

Szef Sztabu Głównego gen. bryg. Wacław Stachiewicz zatwierdził organizację plutonu miotaczy ognia na stopie wojennej. Łącznie pluton liczył jednego oficera 90 szeregowych, 21 miotaczy ognia, 21 koni, 2 wozy taborowe, 5 wozów specjalnych i 6 biedek.
W planie rozbudowy WP przewidywano wprowadzenie miotacze ognia do wszystkich pułków piechoty. W pierwszym etapie miało powstać 12 plutonów.

W roku budżetowym 1940/41 planowano zakończenie wyposażenia piechoty w miotacze ognia.

W 1939 w wojsku znajdowało się 348 miotaczy ognia. Z tej liczby 60 sztuk znajdowało się na wyposażeniu fortyfikacji śląskich i ośrodków zapasowych saperów. image

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Kultura