Przyszłość jest lustrzanym odbiciem przeszłości. W umyśle dziecka przyszłość jeszcze nie istnieje, pojawia się dopiero wtedy gdy zgromadzi się w nas odpowiednio dużo wspomnień.
Gdy przeszłość nabrzmieje pojawia się przyszłość i pojawia się nadzieja na lepsze coś, co jeszcze nieprzeżyte, co jeszcze niedoświadczone, które wkrótce okazuje się mniej więcej tym samym co już było ... tylko innym, choć dawno już znanym szczęściem, smutkiem, radością i rozpaczą, a czasem zadumaniem bezsłownym, bezdźwięcznym nie obiecującym nic nowego, poza wiecznym odtwarzaniem wschodu i zachodu Słońca ... narodzin i śmierci.
A gdy już wiesz, że to, co się staje jest tym, co już było, możesz zasnąć w spokoju, przykryty całunem milczenia, który odrzuca wszystkie krzykliwe peany dobrego i złego ... te które już były i te które ... na twoje szczęście ... już nie będą.
Bo gdy przeszłość przestaje ranić ... przyszłość zanika i pojawia się zbawienne dla nas: tu i teraz.
