Często gubimy się we własnych myślach ... Szukamy odpowiedzi, by uzasadnić celowość istnienia, i nie znajdujemy nic ponad potrzebą zaistnienia, dla kogo i po co ... nie wiemy. Niczym grawitacyjne fatum, ciaży na nas odwieczne dążenie do siebie i zawsze tylko - do siebie.
Kochamy innych na tyle, na ile kochamy siebie. To jest nawet w porządku z obecną doktryną psychologii (psychiatrii), które mówią: na ile kochasz siebie, na tyle kochasz innych.
I masz do wyboru bycia 'jakimś", chociaż wyboru jaki jesteś nigdy nie dokonujesz. Bo z reguły 'świat' dokonuje tego wyboru za ciebie.
A co by było, gdybyś choć raz odpuścił myślenie? Gdybyś choć raz odrzucił, to co podrzuca, podrzucaniem myśli bawiąc się, tylko po to byś te myśli dalej podrzucał ...? Obłęd?!
Nie ma słów, żeby to wyrazić, bo posłuchaj, zobacz - tracą znaczenie słowa, gdy zaczniesz spoglądać na świat, od środka, który im dalej spoglądasz, tym bardziej dotyka ciebie ... tylko tymi słowami manipulujesz i oszukujesz, a one tylko twój umysł zamęczają niepotrzebnie!
Jest świat całkowicie odmienny, gdy nie widzisz siebie, ale widzisz nieskończoność i kochasz Boga, jak samego siebie, słów nie potrzebując żadnych.
Kochasz lub nie, ale miłości nigdy nie potrafisz uniknąć, tak jak nie potrafisz uniknąć samego siebie.
