Samozwańcy, czyli wiek seansów spirytystycznych

SAMOZWAŃCY

CZĘŚĆ I

MOTTO 

"dom jest ich zadrą

dym ich bronią"

Ostatnie stulecie to wiek samozwańców i seansów spirytystycznych. Samozwańców kulturowych (np. Salvador Dali ogłaszający siebie geniuszem), politycznych, filozoficznych, religijnych (por. dystopijna powieść "Władca świata" Roberta Hugh Bensona) i "międzynarodowych". Definicja "samozwańca" *) w XIX w. była inna, niż ta, która weszła w życie w XX w.

Po zakończeniu I wojny światowej pierwszym samozwańcem stała się Liga Narodów (1920 r.). Jawna ekspozytura niejawnych lobbies. Liga Narodów nie powstałaby jednak, gdyby w 1913 r. nie został położony samozwańczy fundament pozanarodowych sterowników, czyli ADL... (Przygotowanie gruntu, rozpoznanie i założenie przyczółków oraz budowa podziemnej infrastruktury to podstawy działań wojen cywilizacyjnych.)

ADL to "organizacja powstała w 1913 roku w Chicago jako stowarzyszenie antyrasistowskie pod patronatem organizacyjnym B’nai B’rith."

Tak to żona Epimeteusza (pseudonim Retingera i jego kręgu), Pandora (zwana lożą) otworzyła dzban z wszelkimi plagami. I po tym otwarciu poszło już gładko. Rok 1945 - ONZ. Rok 1948 - WHO. Rok 1958 - Unia Europejska. I w roku 1971 bękart powyższych "inicjatyw" - fundacja WEF. W ten oto sposób zbiorowy Samozwaniec, pozanarodowy Quadrivirat został skompletowany. Nicość - mimo iż jest to niemożliwe - przybrała kształt, formę, prerogatywy i zaczęła wydzielać ektoplazmę **). W skrócie tak się przedstawiają dzieje ponad stuletniego seansu spirytystycznego w którym biorą udział nasze rządy. A my niesieni przez nurt rzeki Acheront (co się przekłada "Lament") kręcąc talerzykami anten satelitarnych rozmawiamy z duchami. Samozwańczymi.

PRZYPISY

*) Самозванец

"Samozwaniec. Termin oficjalnej historiografii i dyskursu naukowego na oznaczenie pretendentów do tytułów i funkcji osób historycznych, za które się podają. Zjawisko znane w różnych kulturach i w różnych wariantach – i świeckich (podawanie się za „prawdziwego” władcę), i religijnych (podawanie się za określoną postać świętego). W Rosji jednak nabrało szczególnego rozmachu i cechuje się wyjątkową trwałością: od czasów Smuty (przełom XVI–XVII w.) po koniec wieku XIX, daje też o sobie znać również w wieku XX (jakkolwiek w bardzo słabej postaci raczej pogłosek, niż realnej akcji i ruchów społecznych). W niektórych okresach (w wieku XVIII, a i w XIX) pojawiało się w Rosji po kilkadziesiąt Samozwańców. Pod tym względem jest to zjawisko charakterystyczne przede wszystkim dla kultury i mentalności rosyjskiej. Według wyłaniającej „samozwańców” świadomości, nie są to samozwańcy, przeciwnie, mianem „samozwańcy” określa się właśnie aktualnie i „bezprawnie” panującego cara (często przez to odbieranego jako Antychrysta).

Spośród wszystkich Samozwańców dyskursy ideologiczne najchętniej odwołują się do Dymitra Samozwańca – jego układ z Polską stanowi dobry materiał do podsycania postaw antyzachodnich i antykatolickich. Przy tym dyskursy te przemilczają inną stronę zjawiska – w Dymitrze widziano „cara-wybawiciela” i po jego stronie opowiedziały się olbrzymie rzesze ludowe. A samo „samozwaństwo” nie przyszło do Rosji z Zachodu. U podstaw rosyjskiego samozwaństwa (i aktu i ruchu społecznego) leży głęboko zakorzenione wyobrażenie ludu rosyjskiego o „sprawiedliwym carze” i wyczekiwanie „cara-wyzwoliciela”. B. Uspieński u podstaw tej utopijnej psychologii upatruje wyobrażenia religijne, i właśnie religijny aspekt samozwaństwa rosyjskiego skłonny jest traktować już jako czysto rosyjskie zjawisko kulturowe.

[Jerzy Faryno (w: Mentalność rosyjska. Słownik)].

**) "Ektoplazma – hipotetyczna forma „gęstej bio-energii”, protoplazmatyczna substancja, emitowana przez medium. Jest to galaretowata substancja, wypływająca z ciała medium. Z ust, uszu, nosa, oczu, a nawet z dolnych partii. [...] Według innych wyjaśnień nienaukowych jest to materiał, z którego składają się duchy."

CZĘŚĆ II