Giełdziarze

Wybory to w pewnym sensie gra giełdowa. Gra emocji i gra na emocjach. Kupowanie i sprzedawanie. Trendy, przelicytowanie, bankructwa i zmanipulowane zwyżki. I tak można też czytać ten wiersz - jako opis dwóch korporacji partyjnych grających na giełdzie naszych losów...

Julian Tuwim: Giełdziarze [KORPOPISU]

Wybiegają obłędnie i w popłochu pędzą,

W nerwowych mózgach skaczą kursa, akcje, czeki,

Mówią do siebie, liczą,biegną, byle prędzej,

Zapinając po drodze pękate swe teki.

Wczoraj kupił za milion, dzisiaj za dwa sprzeda.

Kupi jeszcze- gdzie dostać?- leci – płaci więcej,

Był w cukierni, był w banku, targuje się, nie da,

Liczy, gemacht, wziął, pędzi, sprzedał. Sto tysięcy.

A jutro znów popędzą z giełdy do kawiarni,

Puszczą w ruch bystre oczy i paluchy drżące,

I znów obsiądą stolik jak spiskowcy czarni,

Rzucając krótkie słowa i grube tysiące.

W twarz dadzą sobie napluć za tyle a tyle,

Obetrą gębę ręką, a sumę przeliczą!

Poproś ich o Chrystusa – zapytają: ile?

A gdy zgodzisz się – przyjdą jutro ze zdobyczą!

Gudłaje w drogich futrach, w jedwabnej bieliźnie

Wystrojone szajgece w eleganckich butach,

Chamy, bydło spasione na własnej ojczyźnie,

Którą codziennie w obcych kupczycie walutach!

Haussa, łotry! Na giełdę! Kwadransik szermierki!

Wrzeszczcie! To cały trud wasz, tak hojnie płacony!

Nuże! Z rączki do rączki przerzucać papierki

I leciutko zagarniać krocie i miliony!

A potem – zakąskami zastawiać stoliki!

Żreć, żreć, chlać i używać – wre wściekła robota!

Tłustym, słodkim likierem zapijać indyki

I – „Wina dla orkiestry! – Orkiestra Foxtrotta!”

Złodzieje na wolności! Próżniaki! Parszywce!

Bando rozzuchwalona i niesyta nigdy!

Baczcie! Marki, przepite wieczorem przy dziwce,

Jak proklamacje fruną w mrowie ludzkiej krzywdy.

Wyjdą z okrutnym hymnem podziemni mściciele,

Sto tysięcy ziębnącej i głodnej gołoty,

Rozbiją kasy, podrą spęczniałe portfele

I do gardła wam zaczną pięścią pchać banknoty!

Tutaj nie ma gadania. Tutaj pięści trzeba!

Wyłapać ten sztab czarny, łajdaków gromadę!

Za mordę, do więzienia – na suchy kęs chleba,

Bo do dziś – po cukierniach żłopią czekoladę.

A potem – dać im pracę. Niechaj rąbią drzewo.

Niech z dworca noszą kufry, cięższe od kamieni,

Niech sprzedają gazety w mróz i pod ulewą.

Lub trochę postoją przy warsztacie zgarbieni.

Gdy święty turkot maszyn zadudni im w głowie,

Kiedy pot zrosi czoło, plecy zegnie ucisk.

O życiu wtedy ramię omdlałe im powie

I duszne sale fabryk, i wściekły żar hucisk!