Starożytne ludy chińskie tworzyły plemiona i ligi plemienne typowo matriarchalne, gdzie zarówno mężczyźni jak i kobiety, ludzie starzy w pełni sił i młodzi pracowali wspólnymi narzędziami. Na czele każdego rodu stała kobieta, która przekazywała nazwisko swoim dzieciom. Dzieci znały tylko swoje matki, a nie dochodzono kto jest ojcem. Kobiety, odpowiadając za zapasy żywności, przygotowanie jedzenia i szycie odzieży – nadzorowały i organizowały dom rodzinny mężczyznom, którzy większość czasu spędzali polując i broniąc siedliska swojej gromady
Z czasem matriarchat stał się odległą przeszłością, a Zhuan Xu (panowanie 2513 – 2435 p.n.e.) wydał prawa sankcjonujące niższość społeczną kobiet. Kobieta, niegdyś będąca uosobieniem życia i rodziny, stopniowo w mitach staje się wcieleniem wszelkiego zła, z takimi cechami jak przewrotność i zdradzieckość (jak się chce zawsze można stworzyć odpowiednią teorię usprawiedliwiającą agresję i wyzysk). Nie mogąc brać udziału w wyprawach łupieżczych z powodu braku tężyzny fizycznej oraz konieczności opiekowania się dziećmi i pracy w polu, utraciła władzę ekonomiczną na rzecz mężczyzn. Można sądzić, że przestała się liczyć z powodu braku możliwości zdobywania majątku z grabieży. Zaczęła żyć w poniżeniu i pogardzie, a czcią i szacunkiem otaczano tylko mężczyzn.
Doszło do tak upokarzających sytuacji, że kobieta napotykając na swej drodze mężczyznę, musiała zejść na bok i przybrawszy karną postawę, opuszczając wzrok, przepuścić go. Jeśli mężczyzna nie był zadowolony z zachowania kobiety, mógł na nią donieść, a za karę siepacze będący na usługach władcy, na rozstaju dróg, przy dźwiękach dzwonu i kamiennych gongów katowali nieszczęsna kobietę, dopóki nie straciła przytomności. Najwłaściwszym jej zachowaniem było staranie się nie pokazywać męskiej części społeczeństwa.
I tak już pozostało przez następne cztery tysiące lat, kiedy kobieta nie opuszczała swego domostwa, mieszkając w jego tylnej części, z dala od męskich oczu. Nie mając żadnych praw, a wyłącznie obowiązki; mogła liczyć jedynie na łaskę ojca, teścia, męża, a jeśli go przeżyła – najstarszego syna. Gdy się rodziła dziewczynka, nie mówiono, że to córka... tylko nie inaczej jak NIEWOLNICA... i najczęściej się jej pozbywano (zabijając niemowlę, wyrzucając je na dwór na pożarcie psom lub w wieku dwunastu lat sprzedając do ciężkiej pracy fizycznej lub domów publicznych), aby nie było jednej "gęby" więcej do wykarmienia.
Wraz z rozwojem sił wytwórczych, częstszych kontaktów z innymi plemionami, a także większym znaczeniem władzy męskiej głowy rodu, endogamiczny (wewnątrz grupy) system zawierania małżeństw, dający większe znaczenie i władzę kobietom, został zniesiony pod groźbą surowych kar. Wprowadzono małżeństwa egzogamiczne (z osobą z obcej grupy), korzystniejsze dla mężczyzn, gdyż kobieta zostawała oddana na własność i całkowite uzależnienie od rodziny męża, jednocześnie tracąc kontakt ze swoją.
Odkąd patriarchat stał się faktem, pozycja chińskich kobiet na zawsze stała się najniższa, równorzędna z niewolnictwem. Traktowano je jak przedmioty, część majątku, którym dzielono się tak jak jedzeniem, narzędziami czy bronią. Z czasem ich żywot minimalnie się poprawił, umożliwiając znikome wejście w świat mężczyzn, jednak nadal ich los zależał od miłosierdzia lub okrucieństwa mężczyzn. Z upływem czasu, kobietom rodzin elitarnych umożliwiono przeniesienie się z pomieszczeń przeznaczonych dla zwierzyny i służby do bocznych izb rodzinnego domostwa, sąsiadujących z głównymi pomieszczeniami gospodarstwa należącymi do pana domu i jego synów.
Kobieta chińska miała wydawać potomstwo płci męskiej i ciężko przez całe życie pracować; najpierw w domu swoich rodziców, a potem w domu swego męża. Jeśli zajmowała pozycję żony, po śmierci teściowej miała cokolwiek do powiedzenia w domu. Jeśli była nałożnicą, małą synową (znajdą w niemowlęctwie, zabraną z drogi na wychowanie, jako przyszłą synową-robotnicę w biednych rodzinach) lub służącą - nikt się z nią nie liczył, a jej los był godny pożałowania.
W okresie dynastii Tang (618 - 907 r.) status kobiety - szczególnie pochodzącej z rodziny wykształconej i bogatej (a co z czasem miało przełożenie na klasę średnią społeczeństwa) - wzrósł dzięki intensywnym kontaktom narodu chińskiego z innymi nacjami poprzez Szlak Jedwabny. Kobiety mogły się uczyć, uprawiać sporty, jeździć konno a nawet mieć wpływ na wybór męża.
Niestety nie cieszyły się zbyt długo względną samodzielnością. Od czasów Pięciu Dynastii i Dziesięciu Królestw (907 – 960 r.) wszystkie dziewczęta z klasy średniej i wyższej miały w dzieciństwie krępowane bandażami stopy (cierpiąc niewyobrażalne katusze, całe życie borykając się z bólem i permanentnym stanem zapalnym oraz odorem zwyrodniałego ciała, bardzo często umierając z powodu gangreny), aby być w oczach mężczyzn delikatniejszymi, drobniejszymi oraz bardziej pokornymi, uległymi i oddanymi. Małe stopy dla mężczyzn były oznaką kobiecego piękna; z kobietą z normalnymi stopami nie ożeniłby się żaden mężczyzna z wyższych sfer. Kalekie kobiety z liliowymi stopami mogły się tylko przemieszczać w palankinie, na wozie lub wdrapując się na plecy niewolnic o dużych stopach. I w ten sposób ponownie, w perfidny i zawoalowany sposób, zostały całkowicie uzależnione od mężczyzn, ich rodziny i służących.
Dopiero po powstaniu Chińskiej Republiki Ludowej, a więc w 1949 r. kobiety stały się samodzielne - niestety równocześnie popadając w totalitarny system polegający na przemocy i wzgardzie dla drugiego człowieka, z równoczesnym cofnięciem cywilizacyjnym całego kraju.
Chęć dominacji i wyższości mężczyzn nad kobietami wcale nie jest wymysłem cywilizacji chińskiej... ale to jest blog o Chinach.
Źródło zdjęć: http://www.vintag.es/2011/11/china-in-past-200-years-back.html
Źródło ilustracji: http://www.123rf.com/photo_15370535_chinese-girl-old-illustration-created-by-grandsire-published-on-l-illustration-journal-universel-par.html
Chiny u Europejczyka, który stara się poznać odrębność obyczajowości, bogactwo kultury i historii wywołują całkowity zawrót głowy.
POLECAM aplikację na Android "Odkryj Chiny" – poza Polską "Ancient China". Oprócz możliwości poznania pięknych okolic w Chinach, ściągnięcia na pulpit zdjęć w rozdzielczości HD, w formie gry sprawdzimy naszą wiedzę o tych miejscach.
Nagroda za rok 2014 „Poetry&Paratheatre” w kategorii: Popularyzacja Sztuki - Motywy przyrodnicze w poezji chińskiej
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura