Temperaturę rozmowy dwóch pań na tzw. tematy życiowe podniosła uwaga starszej z nich o stosowaniu we wszystkich krajach europejskich kary śmierci. Wtedy młodsza rozmówczyni odpowiedziała znanym tekstem:
– Co ty mówisz? Przecież w Unii Europejskiej nie stosuje się kary śmierci! Jest to jeden z warunków przystąpienia do Unii. Nie pamiętasz co się działo na Zachodzie po wypowiedziach naszych polityków o potrzebie powrotu do tej kary dla wyjątkowo cynicznych i bezwzględnych morderców?
– Ależ, pamiętam! Wiesz, że jestem przeciwniczką tej kary. Chcę zwrócić twoją uwagę na brak konsekwencji w ochronie życia. Prawie we wszystkich krajach stosowana jest kara śmierci dla nienarodzonych. Społeczeństwa te, mieniące się cywilizowanymi, traktują akurat te kary śmierci inaczej. I u nas są kobiety, które chcą prawa do wydawania kary śmierci na dzieci w łonie matek na życzenie kobiety, nawet bez informowania o tej decyzji ojca dziecka. Dzieci te skazuje się na śmierć bez rozpraw sądowych i prawomocnych wyroków. Jest to typowy przejaw dyskryminacji.
– Chyba przesadzasz z tymi sądami i wyrokami!
– Wolę przesadzać, niż nie doceniać wprowadzania okrutnych praktyk w życie społeczne. Jestem za włączeniem sądów w orzekanie prawa do życia dla nienarodzonych. Sąd, w którym jest: oskarżony – dziecko chcące przyjść na świat nie w porę, oskarżyciel – matka lub rodzice nienarodzonego, obrońca – z urzędu lub z organizacji pozarządowych zajmujących się obroną życia i adopcją dzieci ocalonych, sędzia – wydający wyrok lub poświadczający wydanie tego wyroku przez rodziców podsądnego.
– Gdyby te sprawy oddać w ręce sądów, to decyzje byłyby wydawane po czasie akceptowalnym przez społeczeństwa demokratyczne do przerwania niechcianej ciąży.
– Sama widzisz, że muszą to być sądy doraźne. Okoliczności przemawiające za i przeciw aborcji powinien rozpatrywać ktoś niezależny, na podstawie dokumentów, które przedstawiają oskarżyciele i obrońcy. Mam tu na myśli: opis warunków mieszkaniowych, rodzinnych, dochodów, zdjęcia USG, opinie lekarzy – położnika i innych. Obrońcy, aby zaznaczyć godność osoby ludzkiej, powinni w pierwszej kolejności nadać imię podsądnemu i nim się posługiwać w czasie rozprawy, gdy o nim będzie mowa, oraz przedstawić oskarżycielom możliwości niesienia pomocy oskarżonemu po narodzeniu. Po wysłuchaniu stron, sędzia proponuje rozwiązania umożliwiające zachowanie oskarżonego przy życiu. On też, sędzia podpisuje wyrok wykonalności ustalonych na rozprawie zobowiązań obrońców życia wobec dziecka po jego urodzeniu. W przypadku wydania wyroku złego dla dziecka, sędzia jest tylko świadkiem. Wyrok podpisują oskarżyciele: matka, rodzice lub rodzina matki.
– Muszę to przemyśleć. Skończmy już tę trudną rozmowę.
____________
Tekst napisany w lutym 2007 r. upubliczniony przed planowanym czarnym marszem w Warszawie
