W związku z kłamliwym oświadczeniem Kanclerza Niemiec w sprawie reparacji cz.2

Po zapoznaniu MSZ RP z dokumentem ONZ, którego istnieniu regularnie zaprzeczały w latach 2004-2006  PISM, Ośrodek Informacji ONZ w Warszawie, Stałe Przedstawicielstwo RP przy ONZ oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP w Warszawie, podczas gdy w rzeczywistości znajdował się on od 1969 roku w Bibliotece Głównej ONZ im Daga Hammarskjölda,

https://digitallibrary.un.org/record/757899/files/E_CN.4_1010-EN.pdf

 E/CN.4/1010, "Question of the punishment of war criminals and of persons
who have committed crimes against humanity.
Note by the Secretary-General" [New York] : UN, 24 Nov. 1969

który jawnie przeczy tezie, że Polska zrzekła się odszkodowań od Niemiec,

https://www.salon24.pl/u/wtemaciemaci/1463594,w-zwiazku-z-klamliwym-oswiadczeniem-kanclerza-niemiec-w-sprawie-reparacji

Wiarus ma przyjemność kontynuować doskonalenie zawodowe personelu zakladu pracy chronionej działającego pod adresem  00-580 Warszawa, Aleja Jana Chrystiana Szucha 23, poprzez upublicznienie dokumentu ilustrującego co się dzieje, kiedy Niemcy CHCĄ udokumentować decyzję lub akt polityczny.

Niemcy nie są w stanie przedstawić dokumentów potwierdzających autentyczność i moc prawną oświadczenia rządu PRL z dn. 23 sierpnia 1953 r.:

OŚWIADCZENIE RZĄDU POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej wita z pełnym uznaniem decyzje Rządu Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie niemieckiej. Decyzje te zmierzają do zabezpieczenia trwałego pokoju w Europie; do trwałego pokrzyżowania imperialistycznych knowań, usiłujących uczynić z Niemiec Zachodnich niebezpieczne ognisko nowej wojny oraz do utworzenia zjednoczonych, demokratycznych i miłujących pokój Niemiec. Decyzje te mają doniosłe znaczenie dla wszystkich narodów i w szczególności dla narodu vpolskiego jako sąsiada Niemiec, który wielokrotnie był ofiarą najazdów niemieckiego militaryzmu.Decyzje te umacniają bezpieczeństwo Polski i, godząc w zbrodnicze knowania odwetowców i rewizjonistów neohitlerowskich oraz ich protektorów, wzmagają w całych Niemczech siły pokojowe i demokratyczne, których wyrazicielem jest Niemiecka Republika Demokratyczna. Biorąc pod uwagę, że Niemcy zadośćuczyniły już w znacznym stopniu swym zobowiązaniom z tytułu odszkodowań i że poprawa sytuacji w Niemczech leży w interesie ich pokojowego rozwoju, Rząd PRL – pragnąc wnieść swój dalszy wkład w dzieło uregulowania problemu niemieckiego w duchu pokojowym i demokratycznym oraz zgodnie z interesami narodu polskiego i wszystkich pokój miłujących narodów – powziął decyzję o zrzeczeniu się z dniem 1 stycznia 1954 r. spłaty odszkodowań na rzecz Polski. Rząd Polski podziela w pełni przekonanie Rządu ZSRR, że powzięte decyzje w istotny sposób pomogą narodowi niemieckiemu w stworzeniu niezbędnych warunków dla odbudowy jego jedności i powstania zjednoczonego pokojowego i demokratycznego państwa niemieckiego, w czym naród polski jest żywotnie zainteresowany. 

Oryginał oświadczenia znajduje się w Archiwum Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, sygnatura 88/15/1.

Radku, Donku - konsekwentnie twierdzicie, że to oświadczenie zamyka raz na zawsze kwestię reparacji?
No to pokażcie skan oryginału oświadczenia.

Brak jest protokołu ze zwołanego w niedzielę 23 sierpnia 1953 r. półgodzinnego posiedzenia Rady Ministrów PRL, z udziałem 35 osób, dokumentująego podjęcie takiej decyzji przez Radę Ministrów. Brak jest dokumentu decyzji z podpisem Bolesława Bieruta, Prezesa Rady Ministrów PRL (od  20 listopada 1952 do 18 marca 1954 r). lub  Aleksandra Zawadzkiego, przewodniczącego Rady Państwa (od 20 listopada 1952 do 7 sierpnia 1964 r.), nominalnie głowy państwa PRL.

Brak w archiwach niemieckich jakiegokolwiek dokumentu lub noty przekazanej rządowi NRD.

W tej sytuacji tekst oświadczenia opublikowanego w ówczesnych mediach, ma tyle mocy prawnej co dodatek weekendowy Gazety Wyborczej lub Frankfurter Allgemeine Zeitung. 

Gdyby było inaczej, facsimile oryginału oświadczenia z  23 sierpnia 1953 r.: dawno już byłby na pierwszych stronach zarówno Gazety Wyborczej jak i Frankfurter Allgemeine Zeitung.

Nota bene, rząd PRL nie zrzeka się w tym oświadczeniu reparacji.  Dokument mówi , że rząd PRL "powziął decyzję o zrzeczeniu się z dniem 1 stycznia 1954 r. spłaty odszkodowań na rzecz Polski". Reparacje i odszkodowania to prawnie nie jest  to samo. Linkowany na początku tej notki dokument ONZ sygn.  E/CN.4/1010, str. 35-42, stanowi zresztą pisemny dowód, że PRL NIE zrzekła się również odszkodowań od Niemiec, i zajęla w tej sprawie stosowne stanowisko w ONZ w 1969 roku.

17 lat po rzekomym oświadczeniu rządu PRL zrzekającym się reparacji I sekretarz KC PZPR Władysław Gomułka podczas rozmowy z zachodnioniemieckim kanclerzem Willym Brandtem 7 grudnia 1970 r. powiedział, że zrzeczenie się przez PRL reparacji obowiązuje: „Wiadomo jest powszechnie, że rząd polski jeszcze w 1953 roku zrzekł się reparacji wobec Niemiec jako całości, a więc również wobec NRF. Do tej sprawy powracać nie będziemy niezależnie od tego, jak patrzylibyśmy na nią obecnie”.

(NB. słowo 'reparacje' nie pada nigdzie w oświadczeniu z 23 sierpnia 1953 r., a Gomułka nie miał prawnej kompetencji do rozszerzenia tego oświadczenia)

Źródło: https://www.iz.poznan.pl/publikacje/polska-niemcy-kontrowersje/23-sierpnia-1953-rzad-prl-rezygnuje-z-reparacji-od-niemiec
 Autor: prof. dr hab. Stanisław Żerko

Otóż, z przyczyn wyłożonych powyżej  nie jest to bynajmniej wiadome powszechnie, zaś waga prawna rozmowy Gomułki z Brandtem jest taka sama, jak niepodpisanego oświadczenia nie przekazanego nigdy oficjalnie ani rządowi NRD, ani rządowi NRF (dziś RFN).

Kiedy Niemcy CHCĄ udokumentować akt polityczny pommo braku stosunków dyplomatycznych ze stroną, której ten akt dotyczy, robią to tak:

https://t.co/ttcFh91Dsx

Pod linkiem powyżej znajduje się  64-stronicowy tekst umowy z 10 września 1952 roku pomiędzy Republiką Federalną Niemiec a Państwem Izrael, na mocy której RFN wypłaca Izraelowi ~822 miliony dolarów  (wartość z1952 roku), czyli ponad 10 miliardów dolarów według wartości z 2025 roku,  tytułem rekompensaty za mienie utracone przez Żydów w wyniku Holocaustu, w tym za mienie pozostawione na obszarach, na których w czasie II wojny światowej rozciągała się jurysdykcja III Rzeszy. Pod niemiecką jurysdykcją państwową znajdowały się podczas okupacji niemieckiej 1939-45 ziemie II RP przyłączone do Rzeszy, Generalna Gubernia i terytoria okupowane Ostland. Wszyskie były zarządzane bezpośrednio przez państwo niemieckie, ponieważ nie istniała żadna inna forma rządu Generalnej Guberni ani Ostland.

Brak stosunków dyplomatycznych pomiędzy RFN a Izraelem, nawiązanych dopiero 12 maja 1965 roku, nie był  najmniejszą przeszkodą w zawarciu umowy.

Nota bene: 822 miliony dolarów (1952) wypłaconych Izraelowi, to równoważnik 59% całości wypłat otrzymanych przez RFN od USA na podstawie Planu Marshalla – 1390 mln dol.(1952), czyli 1,39 miliarda dolarów (1952).

https://www.marshallfoundation.org/wp-content/uploads/2014/05/Marshall_Plan_1947-1997_A_German_View.pdf
str.4

Niemcy bez wysiłku mogły w 1953 roku zawrzeć umowę z Polską dotyczącą zrzeczenia się reparacji wojennych.
Ale nie zawarły. Ani RFN, ani NRD.

Dokument niejako przy okazji wykazuje bezpodstawność roszczeń wobec Polski dotyczących mienia bezspadkowego ofiar Holocaustu. Ale to już całkiem inna historia.