Czy do prześladowania za wiarę potrzeba mieć wiarę? Ostatnio nasuwa mi się takie właśnie pytanie, ilekroć wysłuchuję (jakimś trafem powtarzalnie) historii o chłopczyku, którego katoliccy rodzice przesiedlili się do obcego kraju z obcym wyznaniem i językiem, a on doświadczył w szkole wychowawcy, który postanowił go upokorzyć intelektualnie urządzając z nim debatę przed klasą. Generalnie opowieść ta, tak jak dane jest mi jej słuchać, kończy się puentą, że chłopczyk pokonuje nauczyciela, dlatego, że cała klasa powołana na rozstrzygających - po której stronie staje - wybiera chłopczyka. No i jeszcze, że właśnie to dowodzi obrony wiary w Jezusa, przyznania do Niego...
A ja, że lubię sobie wszystko wyobrażać w oparciu o usłyszane słowa, to po pierwsze widzę dziecko, które nie rozumie, o co napastliwy dorosły go pyta i czego mu dowodzi słowami, tylko się go boi. Natomiast owego dorosłego - z samego pomysłu usadzenia nowego – jako dominującego przemocą/władzą nad wszystkimi dziećmi w klasie.
W takich okolicznościach, jakich trzeba by dzieci, żeby nie identyfikowały się z dziećmi lub jakich uczniów, żeby nie identyfikowały z uczniem? Opowiadając się za chłopcem, gdy dano im wybór, wzięły go w obronę, jak i same chciałyby być wzięte. Czy to tyle, co opowiedzenie się za wiarą tego nowego chłopca w Jezusa? Hmmm... A jeśli on w tym wszystkim nie wierzył ani trochę i nawet słowem się nie odezwał, tylko płakał? One dały świadectwo zobaczenia bliźniego bez wątpienia, ale o nim nic nie wiadomo.
Zasługi z prześladowania mają się nijak do wielkości wiary prześladowanego z tej prostej przyczyny, że źródłem wszelkiego prześladowania jest niesprawiedliwość – żądze, urojenia, wyobraźnia. Prześladowany potrafi wielu zbawić, tylko tym, że jest do zauważenia, zidentyfikowania.
Ale biada nieznającemu prześladowania, bo choćby był złotoustym w głoszeniu ewangelii i z wiarą niezachwianą, w niczym podobnym do Jezusa nie jest.
