Przy dobrym rachunku sumienia, jaką modlitwę może ujrzeć w sobie człowiek jako nieustającą? Jeden nazwie to żadną, a drugi modlitwą o życie. Nawet nie o miłość zakochanej pary jak w piosence Prońko. Dla życia posiłki, dla życia praca, leczenie się, zbieranie wiedzy, zdobywanie mieszkań, majątków itd.
Ale załóżmy, że ktoś jest w tym ideale modlitwy o Miłość nie z doskoku, nie dla uprzyjemnienia sobie życia, czy przekonania siebie, iż przerósł zwierzęta, ale stale o życiu zapomina, bo czasu na to nie ma w tej swojej wiernej modlitwie, więc nawet już przejął władzę nad czasem, ten go nie dotyczy, a każdy przedmiot przed nim ustępuje na rozkazanie, jako dzieło Miłości do niej należące. Każdy z wyjątkiem ludzi, którzy kiedyś wyszli spod tego prawa według instrukcji kusiciela, że w tym będzie dla nich więcej wolności (o tym, że żadnego sensu życia i stracą władzę nad przyrodą – nie powiedział, a z ich utratą przyszedł głód nienasycony na sens właśnie i posiadanie rzeczy, zwierząt oraz... ludzi). Oni to muszą teraz chcieć podporządkowania temu, kto ich kocha tak bardzo, że pragnął ich istnienia. Naturalne, że skoro przez chcenie odeszli od Miłości i wszystkich atrybutów, które były z nią związane, to przez chcenie wrócić muszą.
Jak to między złymi (w sensie tymi, którzy porzucili stałe chcenie miłości na rzecz życia) - rozkazywać może każdy każdemu w sensie składania próśb, ale sprawczość to może z tego wynikać jedynie według woli osobniczej słuchającego.
I czy to jest tak, że istnieje gradacja, iż trochę lepszy (bo umiejący się wstydzić, że nie kocha? - bo nie wiem jak ta lepszość zobaczyć) może przemóc swymi słowami gorszego? Przykładowego sędziego, zatwardziałego w postanowieniu egoizmu wobec ludzi i odwrócenia się w posłuszeństwie Miłości? Powiedzielibyśmy – diabeł wcielony…
Czy to jest tak, że „lepszy” mówi do takiego „diabła” i ma, niczym Jedi z Gwiezdnych Wojen do obcych z innych cywilizacji, które są niczym przeciwko ich świętości, choćby dysponowali nie wiadomo jaką technika i władzą?
Sędzia z przypowieści Jezusa, którą spisał św. Łukasz (Łk 18,1-8) ustępuje przez własne zło; przez miłość własną, która skalkulowała, że patrzenie i słyszenie modlącej się do niego to dla niego przykrość obrzydzającą mu życie, więc wysłuchanie jej wyjdzie mu taniej, niż opłacenie mordercy do jej eliminacji, bo ryzyko, że sam mógłby to zrobić bezkarne też wydało mu się za duże w społeczeństwie na którego prawach się bogacił. Takim „zarobkiem”, jako korzyścią własną, zadowolił się. Można powiedzieć, że „dojrzał” (niektórzy robią tu interpretację „kropli drżącej skałę”, a nawet śmielej, że wdowa nawróciła złego sędziego na zobaczenie w niej człowieka równego sobie…), iż obędzie się bez pieniędzy ubogiej wdowy (których nie miała na proces) – i po dziś dzień mamy zwolnienia z kosztów sądowych dla ubogich. A częściej niż sędziów w takiej roli, których jednak staramy się unikać, oglądamy lekarzy. Są tacy przyjmujący postawę w publicznej opiece – mów szybko jakiej chcesz recepty lub badań i odejdź, nich cię nie oglądam. Usłużni pod wpływem własnego zła, a nie czyjegoś dobra, na które nie sposób ich nabrać żadnym rozpływaniem się w uśmiechach i pochwałach dla nich.
Tak pojmowanej gradacji jaka jest w naszej głowie po filmach i pod wpływem marzeń dla siebie o raju utraconym, że słowa najlepszego (w domyśle – mnie samego) powinny być najbardziej sprawcze – nie ma. O tym przekonuje Jezus w tej historii o wdowie i złym sędzim, mówiąc, że dobry wysłuchuje próśb drugiego człowieka tym bardziej, a nie tym mniej, wbijając sobie do głowy, że musi zaznaczyć własną wolę dla nauczenia posłuszeństwa Miłości. Taką metodą – narzucania woli - nie nauczyłby szukania jej przez kogokolwiek, żadnej modlitwy o jej słyszenie, zaznaczanie się w życiu człowieka, tylko niekończącej się bezmyślnej ucieczki przed nią.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
