Wszyscy mamy z nią do czynienia cały czas. No, może poza tą chwilą kiedy śpimy. Jest tak oczywista, że nikt, poza filozofami się nie zastanawia co to tak naprawdę jest. "Naprawdę"... To kolejny z tych terminów.
Taki już jestem, że lubię ni z tego ni z owego zapytać kogoś o coś tak oczywistego i często dostaję nieoczywiste odpowiedzi. Robię to, bo sam nie wiem, ale może ktoś wie, to się wtedy w końcu dowiem. Dodatkowo w przestrzeni publicznej te wszystkie słowa są używane jak oręż do cięcia przeciwników i stąd jest ich rozumienie dla mnie ciekawe.
Najgorszą na temat rzeczywistości odpowiedzią jaką dostałem, jest że jest to coś oparte na faktach. A w odpowiedzi na pytanie o te fakty, dostałem że to coś co wynika z rzeczywistości. Cykliczność tej definicji umknęła rozmówcy.
Najlepsza, moim zdaniem, to taka, że rzeczywistość to coś co istnieje. Dopytałem, czy moje myśli istnieją, na co rozmówca się chwilę zastanowił i uszczegółowił, że to co sobie myślę, to urojenia, a to co mnie otacza to rzeczywistość. Spodobała mi się ta odpowiedź, bo jednak jakoś próbuje skatalogować i rozróżnić definicje.
Mimo to, nieprecyzyjność ludzkiego języka prowadzi do ciekawych obserwacji.
Jeśli ktoś twardo stąpa po ziemi, to rozumie rzeczywistość, która go otacza. Ocena tego, oczywiście, uzależniona jest od tego kto ją robi.
Jeśli ktoś widzi rzeczywistość inaczej niż ja, albo moja grupa, to jest, oczywiście, odklejony od rzeczywistości.
No chyba, że to ktoś, kto dostrzega w rzeczywistości coś, czego ja nie dostrzegam. Wtedy może okazać się wizjonerem. Ale tylko pod warunkiem, że jego urojenia na temat rzeczywistości, wykreują inną rzeczywistość, która okaże się lepsza. To, niestety, okaże się dopiero po czasie.
Rzeczywistość okazuje się naprawdę nieoczywista.
