Zbyszek Zbyszek
1201
BLOG

Katolickie LGBTQ

Zbyszek Zbyszek LGBT Obserwuj temat Obserwuj notkę 75

image


Kościół Katolicki w instytucjach przez siebie prowadzonych, poprzez media i ludzi, choć może nie z najwyższego świecznika, ostatnio pochyla się nad zagadnieniem lgbtq. Tego przykładem jest postawa portalu deon.pl a więc internetowego medium prowadzonego przez Towarzystwo Jezusowe (jezuici) oraz Wydawnictwo WAM.

Warto zapoznać się z tekstem: "Katoliczka, animatorka wspólnoty, blogerka: "Od ponad 3 lat wiem, że #jestemlgbt", który jest jednym z wielu, mających kształtować myślenie i postawy katolików.

Co wiemy z tekstu?

Autorką myśli w zawartych w artykule jest Agnieszka, 27 letnia dziewczyna Warszawy - {INSTAGRAM}. Agnieszka jest katoliczką, często uczestniczącą we mszy świętej, byłą postulantką we franciszkańskim zgromadzeniu zakonnym. Jest animatorem* we wspólnocie, w której wzrasta od 10 lat (z przerwami zakonnymi). Jest ewangelizatorem* i współprowadzi rekolekcje. (* - określenia w brzmieniu użytym przez Autorkę).

Agnieszka od ponad 3 lat wie, że jest: "#jestemlgbt". Nadal przyjmuje w pełni nauczanie Kościoła i chce żyć zgodnie z tym, w co całym sercem wierzy. Agnieszka nie jest ideologią. Nie zgadza się z postulatami, o których wszędzie głośno. Wiele tych głośnych rzeczy ją boli i dotyka.

Najbardziej boli Agnieszkę generalizowanie... "Naprawdę nie wszyscy należący do jakiejkolwiek grupy społecznej są tacy sami!" - pisze w swoim tekście.

Aga chciałaby tylko jednego - "żeby żaden człowiek na tym świecie nie musiał się bać prawdy o sobie."


Comming out - powody

"Nie przypuszczałam, że kiedyś nadejdzie dzień, w którym zrobię publiczny coming out - mówi Agnieszka. - A już na pewno nie wiedziałam, że nastąpi to teraz."

Dlaczego się zdecydowała?

1. - zaczynałam się dusić z tą tajemnicą, którą w sobie noszę.
2. - chcę być prawdziwa i nie chcę się wstydzić tego, kim jestem
3. - zwłaszcza, że nie robię nic, co mogłoby faktycznie być powodem do wstydu
4. - zależało mi na tym, żeby pokazać, że nie wszyscy są tacy sami
5. - bardzo nie lubię generalizowania, wrzucania wszystkich ludzi z danej grupy społecznej do jednego wora
6. - nadarzyła się okazja - hasztag #jestemlgbt zaczął krążyć po Instagramie

Czego Agnieszka nie chce?

Nie chcę być postrzegana przez pryzmat seksualności.

Czego Agnieszka uczy?

- To kradzież jest zła, a nie człowiek, który ukradł. To pobicie kogoś jest złe, a nie ten, który pobił. To pedofilia jest zła, a nie człowiek, który się jej dopuścił. Szokujące? Za mocne? Ale prawdziwe!
- Każdy z nas z natury jest dobry. Każdy-jest-dobry. Niezależnie od tego, co robi.


Tezy tekstu:

1. Co to znaczy LGBT (ludzie czy ideologia?).

Teza katolickiego portalu jest taka, że LGBT nie odnosi się do ideologii, tylko do ludzi. Jeśli ktoś mówi albo myśli o LGBT to znaczy, że mówi i myśli także o ewangelizatorze i animatorze Agnieszce z Warszawy lat 27, która w pełni przyjmuje nauczanie kościoła katolickiego.

Każdy, kto krytycznie odnosi się do LGBT, krytycznie odnosi się nie do jakiejś ideologii, tylko do ludzi w tym animatora i ewangelizatora Agnieszki z Warszawy, która podąża za nauką kościoła i współprowadzi rekolekcje.

To uprawniona teza, ale powstaje pytanie takie: Czy ideologia LGBTQ istnieje czy  nie istnieje? Ideologia rozumiana jako zbiór poglądów i idei. Wydaje się, że na to pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. Z pewnością istnieje ideologia "gender", której istnienie potwierdził w swoim liście z 2013 roku rektor KUL, pisząc iż uniwersytet podejmuje " badania nad ideologią „gender”. Podobnie istnieją poglądy i idee związane z zagadnieniem homoseksualizmu, sytuujące go w kontekście porządku społecznego i naturalnego.

Skoro więc ideologia LGBT istnieje to dlaczego termin LGBT nie odnosi się do tej ideologii? Nie widać po temu żadnych racjonalnych powodów. Co więcej, jak postawa Autorki wskazuje, osobą LGBT staje się ktoś wskutek DEKLARACJI. To Autorka uznała, że jednak jestlgbt. Co jeśli lesbijka uzna, że jednak nie jest? Czy wolno nam bezprawnie i bezpodstawnie zaliczać taką osobę do ustalonego przez kogoś arbitralnie zbioru lgbt(q)? Chyba nie. Ludzie są wolni.

Więc może jednak LGBT odnosi się do ideologii, tak jak komunizm odnosi się do ideologii, zaś ludzie identyfikują się z danym określeniem, poprzez świadome przyjęcie idei i postulatów danej ideologii. Mamy więc komunizm i komunistów, lgbt i lgbtistów.

Ale komunista, który nie zgadza się z postulatami komunizmu wcale komunistą nie jest. Jestem komunistą, jestem przeciwny społecznej własności środków produkcji! - Taka deklaracja ty syndrom zaburzenia psychicznego albo głupoty. Taki ktoś NIE JEST komunistą. Tak jak Agnieszka, która nie zgadza się z postulatami lgbt - które jak się okazuje ISTNIEJĄ, bo Agnieszka się z nimi nie zgadza - nie jest wcale żadnym lgbt. Jest po prostu dziewczyną o być może skłonnościach lesbijskich i tyle.


2. Nie wolno dokonywać generalizacji.

Autorka przekonuje, że nie należy dokonywać "generalizacji", bo nie wszyscy są tacy sami. Wydaje się mieć rację z drugiej części stwierdzenie, bo istotnie - nie wszyscy są tacy sami. Jeśli jednak ktoś deklaruje się jako #jestemkomunista to zaliczenie go w poczet komunistów jest naturalną konsekwencją jego postępowania. Nie jest jasne, co konkretnie boli tu panią Agnieszkę.

3. Co jest najważniejsze na świecie

Stwierdzenie, że chciałabym tylko jednego - "żeby żaden człowiek na tym świecie nie musiał się bać prawdy o sobie." jest dość zawężające jeśli chodzi o tylko jedną rzecz na świecie. Ludzie postawieni przed takim zagadnieniem, powiedzieliby: Chciałbym tylko jednego - pokoju. Inny, żeby człowiek już nigdy nie umierał z głodu. Ktoś inny, że chciałby tylko jednego, żeby w relacjach między ludźmi dominowała postawa miłości.

Ale dla Agnieszki najważniejsze, to żeby żaden człowiek na świecie nie musiał się bać prawdy o sobie. Pomijając dość szczególny wybór postulatu, wskazujący na daleko posunięte skupienie uwagi na samym sobie, to niby dlaczego? Dlaczego człowiek nie musiałby się czasem BAĆ prawdy o samym sobie? Czy to czasem nie może być korzystne? Może to wskazuje na ROZBIEŻNOŚĆ tego, co człowiek ceni i tego, co człowiek robi? Można zmienić jedno lub drugie. Co wybrać? Zmianę systemu wartości czy postępowania?

Strach jest naturalnym stanem człowieka, bez którego dawno byśmy wyginęli albo narobili nieziemskich głupot. Strach przez konsekwencjami, strach przed potępieniem, strach przed stawieniem czoła własnej słabości lub podłości. Strach zawsze jest równoważony przez odwagę. Na tym polega człowieczeństwo. Gdyby nie było strachu bez sensu byłaby odwaga, a ludzie robią czasem takie rzeczy, że trzeba odwagi "by spojrzeć sobie w twarz", bo strach. Więc to czasem dobrze, gdy się go odczuwa, bo to sygnał, że może narobiliśmy rzeczy, o których lepiej nie myśleć.

4. Emocje i odczucia.

Autorka pisze, że zaczynała się dusić z tą tajemnicą, że widok lub wyobrażenie innej kobiety wywołują u niej jakieś skojarzenia lub chęci ze sfery współżycia intymnego. Nie jest do końca jasne, dlaczego Autorka dusiła się z tą tajemnicą, a już się nie dusi, gdy wszyscy o tym wiedzą. Zasadniczo rzecz biorąc, współżycie intymne z natury rzeczy JEST TAJEMNICĄ osób, których dotyczy, bo to jest rzecz INTYMNA.

Ludzie zasłaniają swoje ciała i osoby, i wstyd jest konstytutywną cechą człowieczeństwa. Ów wstyd, owo rozgraniczenie tego, co publiczne i intymne/prywatne to jest postawienie GRANICY, granicy, która stanowi o osobie. Człowiek te granice, jeśli chce, pozwala przekraczać drugiemu. I to jest właśnie piękno relacji międzyludzkich, i tak się właśnie wypełnia GODNOŚĆ osoby, że istnieje sfera zastrzeżona, której gospodarzem jest wyłącznie człowiek.

Gdy nie ma tego, co intymne, gdy to, co prywatne jest publiczne, to nie ma GODNOŚCI, nie ma suwerenności człowieka, zaś jest początek totalitaryzmu, bo totalitaryzm to system, w którym jednostka nie ma suwerenności, w żadnej sferze. Nawet jej sfera prywatna jest publiczna, odsłonięta.

Dlaczego zachowywanie w sferze intymnej, tego co jest intymne, dla Pani Agnieszki było związane z poczuciem duszenia się, jest trochę niezrozumiałe, ale należy przyjąć, że autentyczne, tym bardziej niezrozumiałe. - Będę się dusił jeśli nie powiem publicznie jak chciałbym współżyć seksualnie? Dla wielu ludzi to aberracja. Dawniej - problem psychiczny wymagający pomocy.


5. Być prawdziwym.

" chcę być prawdziwa i nie chcę się wstydzić tego, kim jestem"

W jaki sposób można stać się prawdziwym, publicznie obwieszczając sąsiadowi, córce sąsiada, sprzedawcy w pobliskim sklepie, jakie ma się preferencje seksualne? W jakim sensie Agnieszka stała się prawdziwa, informując rodzinę i tych, których ewangelizuje, o swoich skłonnościach w dziedzinie współżycia intymnego?

Co to w ogóle znaczy: chcę być prawdziwy/prawdziwa? To chyba znaczy, nie chcę udawać. Chcę mówić to, co myślę, zachowywać się tak, jak chcę. To chyba znaczy - w rozumieniu Autorki - być prawdziwym.

Ale czy istotnie, mówiąc to, co myślimy, zachowując się tak, jak nas do tego popycha impuls i skłonności, jesteśmy PRAWDZIWI? Czy przypadkiem nie jest tak, że historia człowieczeństwa to jest historia nakładania sobie kagańca, na własne skłonności, impulsy, popędy. Czy nie jest tak, że kultura i obyczaj sprawiają, iż zachowujemy się i postępujemy nie w taki sposób JAKI NAM SIĘ CHCE, tylko w taki sposób JAKI WYBIERAMY JAKO SŁUSZNY.

Zatem to dokonywane wybory, wybierane wartości i wzorce, konsekwencja w podążaniu za tymi wyborami czyniłyby człowieka PRAWDZIWYM. Nie zaś, jak zdaje się sugerować Autorka, podążanie za ODCZUWANYMI IMPULSAMI, a tym bardziej informowanie o ich treści. Przez to, człowiek chyba nie staje się "prawdziwy". Owszem odczuwamy różne popędy i mamy różne skłonności, ale to zwierzęta bezpośrednio są "prawdziwe", bo bezpośrednio za nimi podążają. Duchowe tradycje zalecające takie podejście, mimo pięknych zamierzeń, nieodmiennie prowadziły swoich wyznawców na manowce - patrz taoizm.

Więc znów, czy publikacja informacji o swoich skłonnościach i impulsach umożliwia człowiekowi bycie prawdziwym?


6. Samoidentyfikacja i ocena ludzi.

Osoba, która ODCZUWA pokusy czy popędy, ale za nimi nie podąża, NIE JEST grzesznikiem. Osoba, która odczuwa skłonności by coś ukraść, ale nie kradnie NIE JEST złodziejem. To co nas identyfikuje, to CZYNY, a nie odczuwane popędy czy emocje.

Stąd Autorka, jeśli nie realizuje swoich popędów - bez oceniania czy dobre czy złe - w praktyce, to chyba błędnie się identyfikuje jako lgbt lub choćby lesbijka. Aby się stać osobą tego typu należałoby jednak coś zrobić. Same odczucia nas jeszcze nie identyfikują. Chłopiec odczuwający, że może jest dziewczynką, jest nadal chłopcem, tyle że odczuwającym, że nadal jest dziewczynką. Nie jest dziewczynką, bo skąd ma wiedzieć, co czuje dziewczynka, skoro nią nie jest.

Autorka mająca 27 lat pisze, że każdy jest dobry niezależnie od tego, co robi. Wydaje się to zbyt daleko posunięte stwierdzenie. Otóż ocena człowieka zależy właśnie od tego, co robi. Pedofil dręczący dziecko nie jest człowiekiem dobrym, bo czyni zło. Koniec kropka. Może oczywiście stać się człowiekiem dobrym. Choć to trudne.

Nie jesteśmy tym, co ktoś o nas powie. Nie jesteśmy tym, co mamy gdzieś tam zapisane. Jesteśmy tym, co czynimy. Stąd - są źli ludzie. Są ludzie, którzy przychodzą po majątek i życie innych ludzi. Są ludzie, którzy znajdują przyjemność w dręczeniu i zabijaniu innych ludzi. Są ludzie, którzy innych ludzi niszczą fizycznie, psychicznie, duchowo, mentalnie. "Lepiej by takim kamień młyński u szyi przywiązać i rzucić w morze", ktoś kiedyś o nich powiedział. Ale nowoczesny Ewangelizator, Agnieszka lat 27 ze stolicy, która dusi się tajemnicą o swoich intymnych skłonnościach seksualnych, uczy na łamach jezuickiego portalu całkiem inaczej. Takie czasy.


Zbyszek
O mnie Zbyszek

http://camino.zbyszeks.pl/  Kopia twoich tekstów: http://blog.zbyszeks.pl/2068/kopia-bezpieczenstwa-salon24-pl/

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Społeczeństwo