Teoria narodzin, życia, zdrowia i śmierci człowieka

https://pl.wikipedia.org/wiki/Por%C3%B3d

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBycie

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zdrowie

https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Amier%C4%87

Dawni myśliciele, filozofowie, łączyli w swoich rozważaniach i zachowanych tekstach, spisanych myślach, sentencjach: śmierć z narodzinami - można więc domniemywać, że uważali, że proces umierania zaczyna się w chwili narodzin.

Było to jednak błędne uproszczenie, niezgodne z rzeczywistością, gdzie widać, że organizmy żywe, w tym człowiek, w procesie rozwoju rosną i dojrzewają zanim zaczną się starzeć.

Kolejno przyjęto więc lepszy pogląd, że proces rozwoju od chwili narodzin określony jest pewnego typu krzywą wzrostu, krzywą normalną, gdzie wydolność organizmu w miarę dojrzewania rośnie, aby po osiągnięciu poziomu maksymalnego zacząć maleć.

Postęp wiedzy wprowadził do tego korekty, bo obecnie wiemy, że w organizmie żywym zachodzą jednocześnie dwa konkurencyjne przeciwstawne procesy: narodzin i śmierci komórek ciała.

Dopóki proces narodzin i wzrostu komórek ciała przeważa nad procesem rozpadu i śmierci komórek, dopóty organizm rośnie i rozwija się - gdy zacznie przeważać ten drugi proces organizm zanika, starzeje się i w końcu umiera.

Podobno cykl całkowitej wymiany wszystkich komórek ciała na nowe w następstwie tych obu procesów zajmuje u człowieka 7 lat.

Istotą zdrowego życia jest zachowanie równowagi, stabilności zmian, harmonii z otoczeniem w różnych procesach wymiany, a nie trwanie.

Ta rywalizacja dwóch procesów jest w pewnym sensie modelem tylko czynników wewnętrznych organizmu, nie uwzględnia czynników zewnętrznych, które pomagają lub szkodzą organizmowi.

Co pomaga organizmowi:

1. Odpowiednie odżywianie i nawodnianie - dostarczanie odpowiednich składników budulcowych ciału we właściwej ilości dopasowanej do potrzeb;

2. Ubranie stosowne do pogody - ani zbyt cienkie, ani zbyt grube;

3. Ćwiczenie (trenowanie) funkcji organizmu - np. ruch na świeżym powietrzu (słońce), hartowanie organizmu, regulacja oddechu;

4. Tradycyjny, nawykowy podział doby na części, systematyczność i dyscyplina:

- 1. Praca zarobkowa;

- 2. Sen, odpoczynek - nie za krótko, ale i nie za długo;

- 3. Czas wolny - przeznaczony na przygotowania do dwóch pozostałych faz oraz dokształcanie, rodzinę, itd.;

5. W ostateczności leczenie chorób kierunkowymi lekarstwami, które mają ukierunkować i ułatwić organizmowi samo-leczenie - ani za mało, ani za dużo, stosowane zapobiegawczo i leczniczo - przy tym trzeba pamiętać, że z chorób ciała, organizmu, biorą się choroby psychiki i umysłu;

6. Dbanie o własne bezpieczeństwo.

Co szkodzi organizmowi - właściwie to samo tylko na odwrót:

1. Nieodpowiednie odżywianie;

2. Nieodpowiednie ubranie;

3. Brak ćwiczeń, lub zbyt duża ilość, przetrenowanie;

4. Zła organizacja czasu, doby;

5. Nieodpowiednie lekarstwa;

6. Podejmowanie nadmiernego ryzyka i wypadki.

Jako czynnik ważny do podejmowania właściwych decyzji trzeba tutaj wskazać poznawanie odpowiedniej wiedzy pro-zdrowotnej, która wspomaga w procesie wyboru - są tutaj dwie możliwości:

1. Albo odpowiednią wiedzę będziesz znał sam;

2. Albo musisz się zdać na wiedzę kupioną: profesjonalne usługi lekarzy, trenerów personalnych, itp.

Proces życiowy człowieka, tj. proces rozwoju organizmu ludzkiego, jest określony krzywą normalną, co oznacza, że w warunkach idealnych zgodnie z kształtem tej krzywej mamy:

- 1. długie dzieciństwo z niską wydolnością organizmu powoli wzrastającą;

- 2. potem dość szybkie dojrzewanie i zwiększanie wydolności organizmu;

- 3. potem pewien czas pozostawania w szczytowej formie, dochodzenie do szczytu i lekkie opadanie;

- 4. potem przychodzi dość szybkie starzenie;

- 5. potem długi okres starości z niskim poziomem i powolnym spadkiem wydolności organizmu;

Zgodnie z teorią są tutaj dwa punkty skrajne:

- narodziny i śmierć.

Przy tym, o ile narodziny są dobrze określone w czasie, śmierć przy dbałości o swoje zdrowie może być trochę odsunięta w czasie.

Choroby zwykłe powodują okresowy spadek wydolności organizmu, ale właściwe leczenie pozwala organizmowi powrócić do poprzedniej wydolności właściwej dla wieku.

Jednak leczenie tylko pomaga - to organizm sam robi całą robotę powrotu do zdrowia.

W modelu teoretycznym, który opisałem powyżej nie ma miejsca na zdarzenia gwałtowne, nagłe, katastrofy, kryzysy - przejście między życiem i śmiercią odbywa się w sposób prawie niewidoczny z zewnątrz, chociaż osoba umierająca może przewidzieć nadchodzącą śmierć, jak podają liczne źródła - tyle, że nie jest pewne:

- czy to było przewidzenie własnej śmierci,

- czy może raczej śmierć nastąpiła jako skutek takiego przewidywania.

Ten powyższy model odzwierciedla warunki idealne, bez chorób przewlekłych i wypadków, które zmieniają na stałe kształt tej krzywej, tj. trwale obniżają wydolność organizmu danego człowieka.

Z powyższego wynika, że umieranie jest procesem rozciągniętym w czasie, który w pewnych granicach można regulować, samemu i z pomocą innych przedłużać swoje życie.

Śmierć, całkowity brak życia, jest końcem tego procesu.

Zgodnie z tytułem powyższa część tego tekstu przytacza pewne informacje teoretyczne zaczerpnięte z wielu źródeł, ale bez dokładnego wskazywania ich pochodzenia, które nie jest tutaj szczególnie ważne.