Powszechnie uważa się, że człowiek jest istotą społeczną, choć nie wszyscy dokladnie rozumieją co to znaczy.
Więc co to właściwie znaczy ?
Otóż na początku ewolucji gatunku ludzkiego, gatunek nasz odziedziczył po przodkach skłonności społeczne jak i rywalizacyjne, takie jak np. możemy zauważyć u szympansów. Pod wpływem ewolucji wymuszonej przez środowisko naturalne, która przebiegała w dużych grupach społecznych pełnych gęstych interakcji wymagających efektywnej wspólpracy rozwinięta została umiejętność wspólpracy przy jednoczesnym zredukowaniu skłonności rywalizacyjnych.
W efekcie powstał gatunek jednoznacznie społeczny, a skłonności rywalizacyjne objawiały się tylko w starciach międzyplemiennych. Wszystkie cywilizacje charakteryzowała owa przewaga aspektu społecznego nad indywidualnym. Indywidualizmu nie było, i nie należy go mylić z zachowaniami rywalizacyjnymi, bo przecież nie da się powiedzieć, że szympans jest większym indywidualistą niż człowiek. Indywidualizm ma wprawdzie podstawę w zachowanich rywalizacyjnych, ale nie są to synonimy. Stąd to określenie "istota społeczna", które jest jak najbardziej uzasadnione.
No to teraz proszę mi wyytłumaczyć, skąd się bierze to powszechne w naszym kręgu cywilizacyjnym przekonanie o wyjątkowości ludzkiej jednostki i jej indywidualizmie ? Społeczeństwo takie jak amerykańskie jest przecież bastionem indywidualizmu, na którym wyrósł liberalizm. Czy to przekonanie o wyjątkowości jednostki ma oparcie w faktach związanych z ludzką naturą czy jest tylko fikcyjnym przekonaniem, złudzeniem po prostu ?
Jak więc się ma istota społeczna do indywidualizmu, bo są to pojęcia cokolwiek sprzeczne ?
Albo więc indywidualizm jest fikcją, albo też jest wytworem pewnych mechanizmów, które należy oopisać wychodząc od natury społeczej, a jednocześnie biorąc pod uwagę podstawę indywidualizmu w postaci skłonności rywalizacyjnej.
