Traktat o Miłości
W poprzedniej notce wskazałem, że rozważania na temat organizacji relacji w życiu społecznym należy oprzeć na Miłości. To pojęcie nie jest jednoznacznie rozumiane - już choćby dlatego, że obejmuje bardzo wiele aspektów związanych z naszym istnieniem.
Można powiedzieć więcej: na MIŁOŚCI bazuje CAŁE nasze istnienie. Całe w sensie całego świata, a nie tylko wąskiego wycinka życia jakie tworzą społeczności ludzkie.
Jak krótko ująć temat? Stwierdziłem, że forma poetycka, aczkolwiek w ujęciu inżynierskim, będzie taką, która pozwoli na w miarę ogólną formę określenia Miłości.
Pieśń Miłości
Pragnąc bliskości bliźniego, dobyłam z czasu głębiny
Pierwsze zmarszczenie, falę dającą życiu narodziny.
Tchnieniem nadziei, wiecznie trwającym tęsknoty zarzewiem
Czekam rada przemiany kreując nieustannym zewem
Jestem pragnieniem…
Wszystko ogarniam, buduję formy zmiennego istnienia
By je zakończyć smutkiem purpurowej mgły zapomnienia,
Nowy poranek budzić radosną zorzą zmartwychwstania
Wspaniałym cudem ślad znaczącej pamięci w stawaniu
Jestem przemianą…
Kształt pięknu nadaję, słowu czystości, prawdzie znaczenia,
Zawsze daję nie oczekując, wskazuję bez naglenia.
Smakiem chleba dzień znojny kończę, tulę jak matka dzieci,
Buduję wspólnym poznawaniem prostoty nowej pieśni.
Jestem Polską…
Wiecznym poszukiwaniem, dopełnieniem oczekiwania
Tęsknym marzeniem poczucia bliźniej radości współtrwania
Wzrastam spokojem pamięci dziedzictwa w wypełnianiu,
Śladem fali znaczącej przełom nostalgii przemijania
Jestem pragnieniem współistnienia…
Dlaczego taka forma i skąd skojarzenia? o tym dalej, zależnie od komentarzy.
Komentarze