Są politycy, których dobrze się słucha bez względu na to, co mówią. Potrafią właściwie modulować głos, używają ładnych słów, odpowiednio wzmacniają swój przekaz adekwatną do niego gestykulacją, nie jest im obca trudna sztuka retoryki ani erystyki. Umieją od razu przyciągnąć uwagę publiczności i utrzymać ją przez cały czas swojego wystąpienia.
Jeżeli zapytać jednak słuchaczy, jakie treści chcieli im przekazać, odpowiedzią będzie wzruszenie ramion, ponieważ efektowna oracja nie zawierała żadnych konkretów. Błyskotliwi deklamatorzy mogą oczarować publiczność, ale nie są w stanie zainteresować jej niczym merytorycznym.
Klasycznym przykładem takiej frazeologicznej pustoty jest Adrian Zandberg, którego trudno posądzić o posiadanie jakichkolwiek poglądów, skoro najpierw ostro krytykował postkomunistów, by wkrótce potem wejść z nimi w wyborczy sojusz. Tego typu człowieka bez właściwości często nazywa się giętkim politykiem, lecz nie jest to bynajmniej komplement. Pod tym względem przypomina on Jarosława Gowina, który również pójdzie z każdym, kto obieca mu wysoką pozycję na scenie politycznej i jeszcze w przekonujący sposób wyjaśni kolejną karkołomną woltę.
Lubię słuchać i oglądać Zandberga, chociaż wiem, że nie ma on nic twórczego do powiedzenia, epatuje więc wyłącznie elegancką formą swoich wystąpień. Wolę jednak mieć do czynienia z mniej złotoustymi politykami, którzy nie potrafią być aż tak elokwentni, ale mają za to zdecydowane oraz jednoznaczne poglądy, których bronią bez zwracania uwagi na retoryczne niuanse.
