Rzecz dotyczy prominentnej osoby lat 80. XX wieku. Była ona cieniem lidera Solidarności, obecnym na wszystkich spotkaniach z władzą. Była nie tylko duchem czasu, ale także i osobą duchowną... I jak każdy człowiek, pewnego dnia "oddała ducha" Panu...
Ludzkim obyczajem, tak ważnej osobie wzniesiono pomnik. Mijały lata, duch Solidarności gdzieś przepadł a na jej autorytety padł cień. Ten najważniejszy kojarzony jest z postacią rysunkowego filmu dla dzieci, a ten drugi został uznany za szczególnego miłośnika dzieci i taka jest różnica, że na pierwszego są dokumenty, a ten drugi już nie może bronić się przed zarzutami. A jego pomnik wzbudził wręcz nienawiść.
Ostatecznie któregoś dnia a właściwie niedługo przed świtaniem ktoś ceremonialnie obalił figurę z pomnika.
Świeckim obyczajem jest obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody przez sprawcę. Lecz w tym przypadku władza stanęła na etapie ubiegania się o odrębne pozwolenie na przywrócenie stanu początkowego.
I żaden sędzia nie stanie na stanowisku, że samosąd nie stanowi podstawy prawa. Jeżeli pomnik był wzniesiony za zgodą władz i na wniosek Obywateli, to służy mu ochrona prawna.
Podobnie, jak przysługuje człowiekowi prawo do obrony jego godności a zgodnie z normami prawa, na które powołuje się urząd - każdy zarzut winien być rozpoznany przez właściwy sąd i dopiero prawomocny wyrok sądu jest ostatecznym stanowiskiem w sprawie. Nie inaczej.
W tym przypadku oskarżenie osoby nieżyjącej jest jeszcze nierozpoznane przez kompetentny w sprawie urząd, w myśl prawa - taki osąd nie jest prawomocny i nie może stanowić podstawy do usunięcia pomnika tej osoby. A że ktoś wywalił ten pomnik - obowiązany jest do naprawienia szkody. Dopiero prawomocny wyrok sądu w sprawie może być przesłanką do podjęcia wobec osoby winnej działalności niegodziwej usunięcia jej pomnika z miejsca publicznego.
