Sztuka jest sztuka. Może być filmowa

Biedni artyści żalą się, że Polski Instytut Sztuki Filmowej nie chce przyznać pieniędzy na film o patologiach w polskich urzędach. Autor, któremu PISF odmawia funduszy wieszczy, że to z powodu tematyki. Produkcja opowiadać ma bowiem o tym, jak władza - nadużywając swoich kompetencji - niszczy zwykłego człowieka.

Ja oczywiście nie wiem, czy konkretnie te osoby, które teraz narzekają na odmowę Instytutu popierały jego powstanie. Nie chce mi się tego sprawdzać, więc pozwolę sobie na uogólnienie i wrzucę wszystkich filmowców do jednego worka. Zresztą, biorąc pod uwagę, że tworzą oni swoje wiekopomne dzieła licząc, że ta państwowa instytucja wesprze ich publicznym groszem, podejście takie wydaje mi się całkiem usprawiedliwione.

No bo czy ma specjalne znaczenie, co jeden artysta z drugim myśli o PISF-ie indywidualnie? Nie sądzę. W kompetencjach tego urzędu jest rozstrzyganie komu przydzieli część swojego budżetu i tyle. Cała reszta to tylko tego konsekwencje. Starając się więc tam o dofinansowanie, trzeba wziąć pod uwagę możliwość odmowy. I nie ma znaczenia, że akurat ta decyzja jest prawie na pewno niesprawiedliwa, krzywdząca i polityczna.

Taka jest po prostu cena bycia na państwowym garnuszku. Tutaj dotkliwsza, bo próbuje się podjętym tematem rękę trzymającą ten garnuszek kąsać. Tak zwyczajnie: fetyszu chyba każdego artysty – niezależności – nie sposób pogodzić z dojeniem publicznej kasy i kropka.

Dlatego też nie jest mi żal autorów „Układu zamkniętego", a ich lamenty nie wzruszają mnie ani trochę. Gdy dokończą dzieło bez udziału moich pieniędzy, chętnie wspomogę ich kupując bilet. Ale na razie mogę tylko wzruszyć ramionami mówiąc „macie, co chcieliście”.