Dotyk wieczności

Czasem, gdy wszystko wokół zdaje się przemijać – gdy cienie kładą się dalej niż promienie słońca, a cisza staje się bardziej wymowna od wszystkich słów – wtedy przychodzi zrozumienie, że życie nie kończy się w grobie. Że śmierć nie jest murem, lecz bramą. I że nie jesteśmy sami. Wtedy serce zaczyna szeptać najstarsze wyznanie: "Wierzę w świętych obcowanie”.

Ta prawda – tak codzienna, że łatwo ją zlekceważyć, i tak głęboka, że trudno ją pojąć – jest jak światło w mroku. To ona niesie nadzieję, że ci, którzy odeszli, nie zniknęli. Że nadal są. Że ich miłość, ofiara, modlitwa, wierność – przeszły w inną postać: w obecność duchową, cichą, ale realną.

"Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych” (Karol Wojtyła "Myśląc Ojczyzna…”)

To nie tylko pamięć, to żywa łączność – wspólnota, którą Kościół nazywa Mistycznym Ciałem Chrystusa. W tym Ciele nie ma martwych członków. Wszyscy są żywi – zarówno pielgrzymi, jak i ci, którzy oczekują i ci, którzy już oglądają Boga twarzą w twarz. Obcowanie świętych to krążenie miłości – tej, która uczy się współczucia, ofiary i wstawiennictwa.

Karol Wojtyła – poeta, mistyk, człowiek głębokiego serca – rozumiał tę tajemnicę nie tylko umysłem, ale i duszą naznaczoną cierpieniem. W młodości stracił matkę, brata i ojca. Pozostał sam. Ale nie był samotny. Jego poezja pełna jest obecności – tych, którzy odeszli, a jednak trwali.

"Człowiek nie może przejść przez próg własnego życia samotnie” (Karol Wojtyła,"Tryptyk Rzymski”)

W obcowaniu świętych rodzi się świadomość, że nasza historia nie jest linią, lecz kręgiem – jak krąg światła, który rozchodzi się z jednego centrum: z serca Boga. Każde "ja” znajduje miejsce w "my” – wspólnocie żyjących i umarłych.

Gdy modlimy się za zmarłych, nie mówimy do pustki. Mówimy do tych, którzy są – tylko inaczej. Kiedy prosimy świętych o wstawiennictwo, nie przywołujemy duchów, lecz przyjaciół, którzy są bliżej Boga niż my. Obcowanie świętych to miłość rozszerzona poza grób. To modlitwa, która nie zna granic śmierci.

Wojtyła pisał:

"Dusza moja pragnie dusz,  

one są w Twoich rękach,  

jak w moich modlitwach.  

Niech staną się światłem dla mnie…” (Karol Wojtyła "Pieśń o słońcu niewyczerpanym”)

To wzajemność miłości – my modlimy się za zmarłych, oni modlą się za nas. Ich życie – teraz już pełne – staje się drogowskazem, a ich bliskość – balsamem na nasze rany.

Nie tylko kanonizowani. Nie tylko ci z aureolą na ikonach. Święci to także ci, którzy żyli cicho, bez fanfar, a jednak z wiernością. Matki, które nocami czuwały nad swoim dzieckiem. Dziadkowie, którzy uczyli nas znaku krzyża. Kapłani, którzy spowiadali nas w milczeniu. Starcy, którzy ofiarowali swoje cierpienie. Dzieci, które odeszły zbyt wcześnie, ale zostawiły nadzieję.

"Cierpienie jest kluczem do drzwi świętości” (Karol Wojtyła, notatki duchowe, 1946)

Wszyscy oni są teraz częścią tej tajemnej wspólnoty. I chociaż ich już nie dotkniemy ręką, możemy dotknąć ich sercem – w modlitwie, w Eucharystii, w miłości.

To jest najgłębsze przesłanie świętych obcowania: obietnica, że śmierć nie jest końcem. Że więzi nie zrywają się, lecz dojrzewają. Że ci, których kochaliśmy, czekają – nie w pustce, lecz w Bogu. I że kiedyś znów będziemy razem. Już nie wśród łez, ale w światłości.

"Miłość mi wszystko wyjaśniła,  

Miłość wszystko rozwiązała –  

dlatego uwielbiam tę Miłość,  

gdziekolwiek by przebywała” (Karol Wojtyła "Miłość mi wszystko wyjaśniła”)

Święci są jak okna w niebie – przez które przenika światło nadziei. Ich życie mówi: "idź dalej, warto”. Ich obecność mówi: "nie jesteś sam”. Ich modlitwa mówi: "jesteśmy z tobą”.

Źródła:

Karol Wojtyła Tryptyk Rzymski

Karol Wojtyła Miłość mi wszystko wyjaśniła, Poezje

Karol Wojtyła Pieśń o słońcu niewyczerpanym, Renesansowy psałterz

Karol Wojtyła Rozważania o śmierci, Poezje

Karol Wojtyła Notatki duchowe, Archiwum Kurii Krakowskiej (publikowane fragmenty).

Katechizm Kościoła Katolickiego, pkt. 946–962 –

"Wierzę w świętych obcowanie”.

Zdjęcie Google