Dzisiaj zajrzałem do Internetu. To był Biały Owczarek Szwajcarski!
Wczorajszego wieczora wracałem do domu. Jakieś 15 metrów od przystanku, na którym oczekiwałem na autobus, stały dwie młode (około 20 lat) dziewczyny z dużym psem na smyczy i w kagańcu. Wypatrywałem autobusu. W pewnym momencie usłyszałem skamlenie tego psa. Spojrzałem w tamtą stronę. Pies leżał skulony na chodniku, a właścicielka szarpała go za smycz i tłukła po głowie. Krzyknąłem głośno w ich stronę oburzony. Pies przecież nie był agresywny. A mógł!
Bez reakcji. Dopiero teraz bliżej się im przyjrzałem. Obie dziewczyny ubrane po młodzieżowemu. Spodnie, kolorowe bluzy, czapki z daszkiem na głowie i duże słuchawki na uszach. Nie mogłem dostrzec twarzy właścicielki psa. Wytężyłem wzrok. Nadaremnie. Było już szarawo. I w tym momencie olśnienie! To Murzynka!
Podjechał autobus. Wsiadając przednimi drzwiami, dostrzegłem kątem oka jak obie dziewczyny (właścicielka z psem na rękach) wbiegły do autobusu drzwiami tylnymi. W środku usiedliśmy naprzeciw siebie. Ja z przodu wozu, one z tylu. Murzynka trzymała psa na kolanach. Jedziemy!
Przyjrzałem się jej. Miała brzydką szeroką twarz. Typową dla pewnej, nie wiem której rasy afrykańskiej. Po kilku minutach pies zaczął się wiercić. Dziewczyna próbowała go usadzić. Nagle rozległ się skowyt i głośne szczekanie. Szarpali się.
- „Co za głupia dziewucha!” – Pomyślałem. –„ Nie potrafi zapanować nad zdenerwowanym psem! Tu potrzeba łagodności i ciepła! Wtedy pies by się uspokoił!”
Przejechaliśmy w tym zgiełku jeszcze dwa przystanki i dziewczyny, z trudem, wysiadły. Autobus ruszył i wtedy usłyszałem skamlenie tego psa na ulicy. Spojrzałem przez okno. Murzynka okładała go smyczą po głowie.
- „Czarna baba bije białego psa! Won do Afryki!” – krzyknąłem na cały autobus. Stojąca obok młoda dziewczyna parsknęła śmiechem.
A ja byłem niezwykle dumny z tego, jakże trafnego okrzyku…
Inne tematy w dziale Rozmaitości
