Próba czasu: Jak zbiorowa wiara uczy się czekać po rozczarowaniu.

Czekanie jest formą wiary. Ale wiara bez zrozumienia czasu bywa największą próbą.

Felieton „Anatomia Czekania”

 Ludzka psychika nie znosi próżni, a już szczególnie nie znosi niepewności co do czasu. Od wieków mierzymy go, aby nadać sens naszej egzystencji, planować i – co najważniejsze w kontekście wiary – ustalać daty boskiej interwencji. Ta fundamentalna potrzeba kontroli zderza się jednak z biblijnym aksjomatem: „Czasem niepokonanym” jest Bóg, a Jego zegar nie jest synchronizowany z naszym.

 . . .

Historia Wielkiego Rozczarowania, omówiona przez Radosława Stelmaszczyka, wykracza poza ramy wyznaniowe. Jest to archetypiczna opowieść o tym, jak grupy społeczne radzą sobie z zawiedzioną nadzieją. Uczy nas, że kryzys wiary może być jednocześnie jej największym oczyszczeniem. W dobie ciągłych fałszywych wieści, apokaliptycznych prognoz i chaotycznych narracji, historia 1844 roku przypomina, że odpowiedzialność za interpretację i weryfikację leży po stronie każdego z nas. Prawdziwa gotowość to nie pasywne wyczekiwanie, ale aktywne kształtowanie świata w świetle wiecznych wartości, bez względu na to, co pokaże kalendarz.

Bóg ustanawia porządek, człowiek nie ma prawa go konstruować od nowa. (zdanie odrębne oprac.)

Trudno zgodzić się z koncepcją, w której grupa ludzi rości sobie prawo do definiowania porządku Bożego domu, tak jakby można było administracyjnie poprawiać wcześniejsze dzieje Objawienia. Absurd tej myśli staje się oczywisty, gdy uświadomimy sobie, że „domem” tym nie jest żadna zwykła struktura społeczna, lecz świątynia niebiańska Boga, której adaptacja ukazana została Mojżeszowi na samej górze Horeb nie po to, aby ją dowolnie modyfikować, ale aby wiernie odzwierciedlić.

Model świątyni starotestamentowej — z jej stopniowanymi kręgami dostępu — był przecież tymczasowy, osadzony w realiach życia pod Zakonem i symbolicznie zakorzeniony w wydarzeniu pod górą. Służył nauczaniu, a nie ostatecznemu porządkowi rzeczy. Gdy spojrzymy na całość historii zbawienia, zobaczymy, że ten podział nie pojawia się ani w Edenie przed upadkiem (odizolowanie ludzkości przez cherubinów od całego ogrodu a nie tylko jego części!), ani w samym doczesnym ciele Chrystusa, które było prawdziwą świątynią, ani w Kościele, rozumianym jako wspólnota ożywiona Duchem Świętym.

Dlatego wszelkie próby „ustanawiania”, jak ma wyglądać niebiański Boży dom, są z góry chybione — to próba ponownego narzucenia zasłony tam, gdzie sam Bóg ją raz na zawsze rozdarł. Próba narzucenia podziałów w niebiańskiej świątyni - na podstawie jej tymczasowej adaptacji mającej prowadzić do Chrystusa - jest równoznaczna z cofnięciem skutków pojednania. Człowiek może jedynie odpowiedzieć na Objawienie, nie może go korygować ani „uzupełniać”. Kryzys wiary może być oczyszczeniem pod warunkiem, że człowiek nie próbuje „dopasować” nieba do własnych oczekiwań. Wiara wymaga odpowiedzialności, a Objawienie — pokory.

^{| Wiara | Adwentyzm | Wielkie Rozczarowanie | Psychologia Społeczna | Interpretacja Proroctw | Czekanie |}

_{Fot. ilust. pl.pinterest.com - "Lizaki emocji" - nauka rozpoznawania i nazywania emocji, - pogłębianie ...}

_{[ Nota: Materiał opracowano ze starannością przy użyciu językowego narzędzia generatywnego modelu w oparciu o dostarczone dane, choć może zawierać niezamierzone błędy np. językowe. ]}