Sanacyjna dyplomacja wobec „kwestii żydowskiej” 1932–1939

Jan Bodakowski
Sanacyjna dyplomacja wobec „kwestii żydowskiej” 1932–1939

14 maja 1948 roku, w Palestynie, powstało państwo Izrael. Przez ostatnie dekady państwo polskie (niepodległe, walczące z okupantem podczas II wojnie światowej i znajdujące się pod komunistyczną okupacją) udzieliło bardzo dużej pomocy Żydom w budowie państwa żydowskiego w Palestynie. Dziś non stop atakujący Polskę i szkalujący Polaków Żydzi zdają się o zasługach Polaków dla Izraela nie pamiętać.

W 1936 roku Zeew Żabotyński przywódca syjonistów rewizjonistów (prawicowych rozłamowców z ruchu syjonistycznego) nawiązał kontakty z polskim rządem. Formalne porozumienie z ministrem spraw zagranicznych Józefem Beckiem negocjował Abraham Stern (zabity przez Brytyjczyków w 1942 roku terrorysta żydowski).

Władze II RP pomagały syjonistom rewizjonistom szkolić od 1937 roku żydowskich emigrantów, członków faszystowskiej żydowskiej organizacji Betar (Brith Trumplendor, czyli związku imienia Trumplendora jednego z pierwszych bojowników poległych w walkach o żydowskość Palestyny) późniejszych bojowników z Irgun Zevai Leumi (Narodowej Organizacji Wojskowej- Żydowskiego Związku Wojskowego) w bazach w Zielonce w Rembertowie, Zakopanem i Andrychowie (gdzie wywiad wojskowy II RP szkolił dowódców oddziałów dywersyjnych z Palestyny, czyli żydowskich terrorystów zabijających Brytyjczyków rządzących w Palestynie).

Szkolenie przeszło 10.000 Żydów. Programem szkoleń kierował pułkownik Jan Gaładnik. Wojsko Polskie zaopatrywało syjonistów w broń i amunicje. Syjoniści mogli odbywać manewry w swoich gospodarstwach rolnych. Szkolenia sfinansowały władze II RP i społeczność żydowska. Szkolenia zawieszono z powodu presji Wielkiej Brytanii sprawującej rządy w Palestynie i walczącej z żydowskim narodowo wyzwoleńczym terroryzmem.

Irgun (pod kontrolą władz II RP) zorganizował dla kilkuset osób obozy szkoleniowe w Zofiówce na Wołyniu i w Poddębiu koło Łodzi. Władze RP nie przeszkadzały również w podobnej działalności Hagany (reprezentującej większość syjonistów) w II RP.

Władze II RP przekazały również Zeewowi Żabotyńskiemu na działalność terrorystyczną 250.000 zł. II RP dostarczała też broń dla Narodowej Organizacji Wojskowej Irgun w Palestynie. Broń przemycano jako maszyny rolnicze lub mienie emigrantów żydowskich. Polski wywiad wojskowy (drugi oddział sztabu generalnego) przemycili dla Żydów w Palestynie: 3000 karabinów, 220 karabinów maszynowych, 10.000 granatów, 3 miliony sztuk amunicji, trzy lekkie samoloty RWD 13. Zeew Żabotyński chciał, by Polska przejęła mandat brytyjski (czyli władzę) w Palestynie co umożliwiłoby swobodną emigrację Żydów do Palestyny.

Warto podkreślić, że sanacja szkoliła żydowskich terrorystów, którzy zabijali Brytyjczyków, i oczekiwała, że Brytyjczycy będą wobec Polski lojalni.

Tematowi relacji sanacji z Żydami i w kwestii żydowskiej poświęcona jest, 392 stronicowa, wydana przez gdański Instytut Pamięci Narodowej, praca „Polska dyplomacja wobec »kwestii żydowskiej« w latach 1932–1939” autorstwa Kingi Czechowskiej.

Według informacji zamieszczonej na stronie IPN „książka opisuje stosunek i działania polskiej dyplomacji wobec »kwestii żydowskiej« w latach ministerium Józefa Becka (1932–1939) z uwzględnieniem polityki prowadzonej przez Ligę Narodów, inne organizacje międzynarodowe oraz rządy poszczególnych państw”.

Spis treści:
Wprowadzenie
Centrala Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Warszawie wobec „kwestii żydowskiej” w latach 1932–1939. Struktura, kadry i kompetencje
Polska polityka zagraniczna wobec spraw ochrony mniejszości i uchodźców w systemie Ligi Narodów – zagadnienia związane z „kwestią żydowską”
Polski traktat mniejszościowy w polskiej polityce zagranicznej a „kwestia żydowska”
Pomiędzy Polską a Niemcami. Konwencja genewska z 1922 r. a „kwestia żydowska”
Polska dyplomacja a sprawa uchodźców żydowskich z Niemiec na forum Ligi Narodów
Żydzi polscy poza granicami kraju a „kwestia żydowska” w Polsce
Stosunek MSZ wobec polskich Żydów poza granicami kraju (do 1937 r.)
Relacje służby zagranicznej z organizacjami polskich Żydów na przykładzie Koła Współpracy Polsko-Żydowskiej we Francji im. Marszałka Józefa Piłsudskiego
Stosunek MSZ do skupisk wychodźczych polskich Żydów od 1937 r.
Zainteresowanie zagranicznych organizacji żydowskich oraz rządów państw obcych sytuacją ludności żydowskiej w Polsce
W emigracyjnej gorączce. Polska dyplomacja w poszukiwaniu rozwiązania „kwestii żydowskiej”
Polscy Żydzi między diasporą a jiszuwem. Emigracja Żydów a polska polityka migracyjna do 1935
Rok 1936: emigracja jako rozwiązanie „kwestii żydowskiej”
Polskie postulaty kolonialne a problem emigracji żydowskiej
Wszystkie drogi prowadzą do Palestyny?
W cieniu prac Komisji Królewskiej i perspektywy podziału Palestyny
W stanie zagrożenia czy stanowiący zagrożenie? Polska dyplomacja wobec perspektywy reemigracji polskich Żydów
Polska dyplomacja wobec przemocy antyżydowskiej w Niemczech w latach 1933–1937
Ustawa o obywatelstwie z 31 marca 1938 r. a „kwestia żydowska”
Polska dyplomacja wobec konferencji w Évian
„Kwestia żydowska” w cieniu wielkiej polityki. Ostatnie wysiłki polskiej dyplomacji na rzecz emigracji i przeciwko reemigracji polskich Żydów

Jan Bodakowski