Politycy już nic nie muszą. Nie muszą już podburzać nikogo na nikogo. Naród pojął nauki, jakie mu władza zaaplikowała przez długie lata. Dziś niechęć rodaka względem rodaka płynie już samoistnie, niczym rzeka uwolniona z koryta. Nawet wbrew politykom, którzy może chcieliby inaczej. Ale już za późno.
Taka myśl mnie naszła, gdy Andrzej Duda podczas swojego wieczoru wyborczego dziękował – i to kilkukrotnie – Szymonowi Hołowni i Rafałowi Trzaskowskiemu. I gdy padało nazwisko tego drugiego uczestnicy tego spotkania w Łowiczu wyli i zakrzykiwali prezydenta zawołaniem „tu jest Polska!”. Ale w wywrzaskiwanym „tu jest Polska!” nie było żadnej miłości do ojczyzny, Polski i Polaków, ale wyjąca nienawiść, ryk niechęci dla innych. Dla wrogów.
Miał problem prezydent Duda przekrzykując to wycie i próbując mówić dalej. Myślę, że jeśli przez moment w niedzielę miał przekonanie, że w drugiej (i konstytucyjnie ostatniej) kadencji będzie prowadził politykę zgody narodowej, to właśnie w tym momencie doszło do niego, że z taką postawą nie będzie akceptowany.
Politycy już nie muszą jątrzyć, zrobią to za nich usłużne media, działacze regionalni i wszyscy ci, którzy u cioci na imieninach uwielbiają wszczynać awantury.
Nigdy dotąd „Polska” nie brzmiało tak źle. Satysfakcja? Nie, ogromny smutek.
