O niczym nie można dziś rozmawiać spokojnie, bez obrzucania się inwektywami. Nie ma postaw umiarkowanych, o których kiedyś mówiło się "grzeczne, kulturalne". Nie idzie dziś "przykład z góry", bo góra jest tak samo naszpikowana nienawiścią, jak doły.
Nie ma dziś rozmów, bo są wrzaski; nie ma dziś dialogu, bo są monologi. Nie ma dziś życzliwości, bo wygrywają niechęci. Nie ma dziś prób zrozumienia, bo są uprzedzenia.
Nie ma tez dziś nikogo, kto chciałby się tej fali przeciwstawić, bo nikt tego nie oczekuje.
Nie ma sensu mówić, że tak jest „tylko w polityce”, bo ta zaraza rozlała się dziś szeroko i zalała kulturę, literaturę, dziennikarstwo. Zalała rodziny… Wydaje się, że nastał jakiś tragiczny czas smuty i beznadziei…
Ale zaraz … Nikt? Nigdzie? Wcale?
No, są małe enklawy normalności, o które warto walczyć i o których nie wolno za dużo mówić, by nie przyszli barbarzyńcy i nie zdewastowali ich do końca. Trzeba je chronić jak najcenniejszy przyrodniczy okaz.
