Jak z obserwacji moich wynika, czasy apokaliptycznościowe na ową chwilę w nieskończoności Wszechświata nastały, gdzie ludzie rozum swój tracąc ze zgrozy, albowiem jak dotąd się sobie zdawali być nieśmiertelnymi, aż tu nagle za pomocą panikdemii koronowanej owa nieśmiertelność oczywistą być przestała i każden taki obywatel drży jak galaretka z nóżek drobiowych w czas trzęsienia ziemi, robiąc różne głupoty niegodne homo sapiens, a przystające co najwyżej perliczce, albowiem swym zgonem ewentualnym jest przerażony.
Taka Kula zaczęła się w ten deseń filozoficznie zagłębiać względem kwestii zejścia z tego padołu, ale takoż na ten padół wejścia i wyniknąwszy z tego wnioski na tyle interesujące, że notkę na temat ów postanowiłam ja uskutecznić, ku iluminacji czytelniczej i rozstrzygnięciu kwestii, czy zejście z tego padołu jest faktycznie czym najgorszym co spotkać człowieka może, czy też jest wręcz przeciwnie.
Tak się bowiem złożyło, że oświadczyłam ja ubiegłego lata swojej siostrze, przy okazji odwiedzin w Kraju Ojczystym, iż jestem tutaj po raz ostatni, co wywołało pewną konsternację i zaraz ja sprostowawszy, że nie mam na myśli odwiedzin u mojej rodziny, ale fakt, że Karma moja jest wypełniona i ja już na pewno w żadnych wcieleniach na ten ziemski padół nie powrócę, co mnie nieskończenie cieszy, względem aktualnego urodzenia się wprawdzie jako Dziecko Kryształowe, do tego z Wibracją Mistrzowską, ale na skutek tego, że jest to Jedenastka z Dwadzieścia Dziewięć, nazywana takoż Karmą Hioba, a co za tym idzie, nie jest moja wędrówka życiowa wcale łatwą.
Prawda jest taka, że jak domniemywać można, wcale ja się nie chcąc na tym ziemskim padole pojawić, albowiem choć Wszechmocny mnie urodziny na ciepły czerwiec zaplanował, akurat tej nocy czerwcowej nastąpiło tak zwane oberwanie chmury, przez co ja zapewne w chwilach relaksacji mam zwyczaj słuchać odgłosu deszczu i burzy, a Ojciec mój trzy godziny czekać musiał na taksówkę, która co chwilę w drodze do szpitala miewając awarię, albowiem nurkowawszy w wodzie jak amfibia, zalewając ową wodą jakoweś cewki i prawie ja bym się była w owej taksówce urodziła, co zważywszy na to, iż była to taksówka z Państwowego Przedsiębiorstwa Taksówkowego, być było mogło faktem bardzo korzystnym, albowiem jak wieść niesie, mogła bym była aż do upadku komunizmu za tak zwane friko sobie taksówkami jeździć.
Nie wiadomo jednak, czy na skutek tego, że taksówka na ostatnią chwilę do szpitala jednak dojechawszy, czy na skutek Karmy Hioba, co ją mając w perspektywie, postanowiłam ja się powiesić w spektakularny sposób, swą własną pępowinę owinąwszy sobie wokół szyi, albowiem Rodzicielka używszy siły nacisku, już mnie z łona swego zdołała wypchnąć i jak raz, od razu Anioł Stróż Chochlik się był przy mnie zmaterializował, natenczas przybrawszy postać lekarza ginekologa, który stwierdziwszy mą determinację i wściekłe milczenie, matce mnie zabrał i w drugim pomieszczeniu najpierw w zadek mój przyrżnął siarczyście dłonią w gumowej rękawiczce, albowiem bicie gumą jest bardziej bolesne, a potem w prawe ucho poprawiwszy, przez co ja całe życie na owo ucho gorzej słyszę, abym nie zapomniała nigdy pierwszej życiowej lekcji w temacie, że od człowieka nic nie zależy i poddać się powinien zarządzeniom Wszechmocnego, bo jak ma się Karmę Hioba to trza ją przepracować, a nie kombinować.
Z powyższego zaś wniosek wyciągnąć takoż należy, że jak się człowiek z płaczem nie urodzi to dostanie od razu tak zwane smary, zwane dupobiciem, aby się dowiedział na jakim świecie się on znajduje i straciwszy złudzenia do tego, że wylądowawszy w jakowymś przyjaznym miejscu, może się i takoż zdarzyć, jak się i przytrafiło po latach memu własnemu synowi, że się on urodzi w piątek trzynastego, a własna jego Kulista Matka Ewa Maryja Świątobliwa przez noc całą przed jego powiciem, spać nie będzie, tylko czytać lekturę pod tytułem "Granica", co ją napisała niejaka Nałkowska Zofia, złośliwie da jemu na imię Józef, aby jej teściom tak zwany gul skoczył na dźwięk imienia nielubianego krewnego, a na koniec wpakuje się bezczelnym podstępem do pokoju dla prywatnie ubezpieczonych, nie mając wcale ubezpieczenia.
Tak więc, Karmę Hioba ja przepracowując, bo choć zrodzon z Ewy Maryi Kuli Świątobliwej, ów Józef wcale takim świętym nie będąc, tudzież zmagać z tym i owym deszczem ulewnym i niejedną burzą ja się muszę, patrzę jedynie w niebo i znajduję tam potwierdzenie, że przyjdzie czas, gdy każden człowiek wydając tak zwane Ostatnie Tchnienie, zrozumie, że wreszcie ma od wszelakich problemów ziemskich Spokój Święty i bać się nie ma czego, albowiem każdy ma zapisaną swą własną drogę i niech nie próbuje siłować się z planami Wszechmocnego, bo dostanie spektakularnie w zadek, a jak to nie pomoże, to takoż w ucho i może sobie on potem jak dziecko ryczeć.
.
