Ewangelia z dzisiejszego dnia:
Mt 8, 23-27
Gdy Jezus wszedł do łodzi, poszli za Nim Jego uczniowie.
A oto zerwała się wielka burza na jeziorze, tak że fale zalewały łódź; On zaś spał. Wtedy przystąpili do Niego i obudzili Go, mówiąc: «Panie, ratuj, giniemy!»
A On im rzekł: «Czemu bojaźliwi jesteście, ludzie małej wiary?» Potem, powstawszy, zgromił wichry i jezioro, i nastała głęboka cisza.
A ludzie pytali zdumieni: «Kimże On jest, że nawet wichry i jezioro są Mu posłuszne?»
Kim jesteś dla mnie? Czy przyjacielem, czy wrogiem?
Przyjacielem dlatego, że chcesz, kochasz mnie bez względu na to, co robię, co powiem, co pomyślę, w czym zaniechałem swoich pragnień, marzeń, obowiązków wobec Ciebie. Wrogiem dlatego, że mówisz "Tak, tak, nie, nie", a reszta jest tylko dowodem mojej grzeszności. Idąc za Tobą nie dajesz miejsca na żadne dialektyki, romansowanie ze złem, eksperymentowanie z grzechem.
Właściwie jesteś wrogiem nie mnie samego, ale grzechu, zła, nieprawości, bałwochwalstwa. Idąc drogą pychy żywota, pożądliwości oczu i ciała, wzbudzam w sobie, a i dookoła burze. Burze emocji, słów, myśli, różnych zdarzeń, które bez względu na początek (wielokrotnie bardzo przyjemny) kończą się dla mnie tragicznie. W sumie nie tylko dla mnie.
I wtedy Ty przychodzisz. gasisz moje niepokoje, leczysz zszargane nerwy, ból, cierpienie, smutek. Przychodzisz do mnie po cichu, po tym, jak pokazujesz mi, gdzie czekała mnie śmierć i grzech. W cichości leczysz moje rany, pielęgnujesz, by wyzdrowiało moje wnętrze. Zsyłasz ludzi, którzy to czynią. I ja jestem w tym wszystkim, nawet gdy mi się wydaje, że to, co dzieje się we mnie czy dookoła mnie, to jakiś film czy spektakl, a ja jestem gdzieś z boku tego wszystkiego, gdzieś na widowni.
Ja niszczę, Ty odbudowujesz. Ja uciekam , Ty mnie doganiasz. Ja się gubię, a Ty mnie odnajdujesz z nieskończoną miłością.
