Tabu

Krainy wyludnione, duszne, z domami do góry nogami.

Słońce tam wschodzi od zachodu.
A deszcz pada do góry.

Stabilny chaos.

Obudził mnie dziś telefon. Z Anglii.
- Dzwonię, by złożyć ci życzenia urodzinowe, bo pamiętam, że jesteś kwietniowa.

No jestem kwietniowa, ale jakby trochę później...
To jednak nie ma znaczenia.
Nie o datę chodzi.
Pamięć, chęć - tylko to ma znaczenie.

Nie chcemy o czymś mówić - z wielu powodów. Także z braku zaufania, wobec tego czy warto, czy to ma sens.

Im ważniejsza sprawa, tym bardziej ją mościmy w sobie. Ale ta cisza krzyczy w nas. Okna samopoczucia z pękniętymi szybami.

To żywy twór. Rozrasta się, zabiera soki innym sprawom, zachwaszcza, izoluje w najszerszym tego słowa rozumieniu.

Bywa, że coś wygasa - a to tylko żywcem pochowany problem. Pod wiekiem wciąż obgryza rosnące paznokcie.

Okres karencji to zwodnicza bestia.
Bo nie od nas zależy.

Otwierając usta wciąż jesteśmy smagani alternatywą - dotlenić problem, czy nie.
Zwierzyć się, czy dojrzeć do samozatrucia zwierzeniem przykutym do serca.
Bo jeszcze jest świat reakcji.
A z niego najszybciej drażnią nasze spojówki te pejoratywne, lekceważące, promesa do wyśmiania nas...
One mogą nigdy nie nastąpić - ale pewności brak.

Nie chodzi o to, by ogałacać się z mniejszych czy większych tajemnic. One zawsze będą częścią nas. To nawet zdrowe.

Gorzej jest ze strefą tabu.
Bo to niezłe piekło.

Tabu przypieka nas - nie innych.

Wewnętrzne tatuaże bezradności, kokietowanie paszczy podprogowej - weź, uwolnij.

A tam dyscyplina diety.

Dotleniamy problem już samym pytaniem - nie wiem którędy?
Jeszcze nic nie musimy, boks zamknięty, nie dzieje się nic.

Ale gdy dostrzeżemy zarys mostu odpowiedzi, warto ostrożnie postawić na nim stopę. Punkt ciężkości jeszcze w ciszy, ale arteriom nie grozi już zawał.

Podejdź do płota, jako i ja podchodzę.
Od tego wszystko się zaczyna. Od autozaproszenia.
Korników brak.
Okres karencji - a po nim jedynie wzrasta wysokość muru.