Polak to jest gość. A w każdym razie był, w popkulturze. W związku ze schyłkiem filmu w ogóle, a kin w szczególności (czy ktoś ma jakiś pomysł, na co przerobić pustoszejące sale kinowe?) postanowiłem podsumować obraz Kowalskiego.
Jak wyglądał? Jak Brando w "Tramwaju zwanym pożądaniem" z 1951 roku, 11 nominacji, cztery statuetki. Ten wizerunek oddaje sprawiedliwość przeciętnemu Polakiowi i stu trzydziestu tysiącom Kowalskich. Ba, ja sam naszam identyczny podkoszulek.
Po czarno-białych latach pięćdziesiątych nadeszły kolorowe czasy kontrkultury, a wraz z nimi nadjechał dodżem-czardżerem Kowalski w osobie niejakiego Barrego Newmana. Fim był cool, ale Barry nie dorastał do Brando a tym bardziej do Przeciętnego Kowalskiego. Próbowano naprawić tę niestosowność rymejkiem, ale nadszedł koniec stulecia i Hollywood zszedł na psy. Najlepsze co miał, czyli Vigo Mortensen, król i władca pierścieni, mógł być co najwyżej karykaturą potężniejącej z czasem legendy Kowalskiego. Po fiasku rymejku nikt się już nie odważył mierzyć z
gigantem i tylko "najlepsi" psiejącej branży, jak Quentin Tarantino w Deathproof ośmielali się z daleka oddawać hołd Kowalskiemu.
U progu trzeciego tysiąclecia film w klasycznym rozumienia tego słowa umarł, a Holywood stał się fabryką kreskówek i nieudolnych sequeli gier komputerowych, produkowanych na użytek garstki starców nie potrafiących obsłużyć gamepada.
Dzisiejszy Kowalski z kreskówki jest pingwinem zamieszkującym nowojorskie zoo. Właśnie kończymy z dzieckiem 18 odcinek przygód jego komanda, w którym odpowiada z wywiad i planowanie. "Jest bardzo inteligentny, ale ma tendencję nadanalizowania sytuacji. Boi się dentysty."
I znowu się mogę z nim utożsamiać.
________________________
Skoro już zdziecinnieliśmy... "Wodziła Maryś jagnię". SRV w białych kozakach sfilmowany z ręki na koncercie, wersja inna niż inne.
