Dawno temu, na procesorze o konstrukcji odległej od dzisiejszych, zdobywałem Rosję Radziecką czołgami generała Guderiana. Nie zdobyłem tak całkiem, choć w kultowej grze Panzer General było to możliwe. Im głębiej bowiem brnąłem w syberyjskie zaspy, tym częściej komputer mi się wieszał. Być może nie mógł znieść sytuacji, w której w prapolskim Wrocławiu polski student strzela z tygrysa do aliantów.
Absolutnie wszyscy moi znajomi grając we wspomnianą grę i jej następne wersje wcielali się w Rommla i poszerzali wirtualną trzecią rzeszę. Pewno nieostatnim z powodów była głucha fascynacja niemiecką motoryzacją, na codzień manifestująca się kultem volkswagena. Gorzki osad zdrady narodowej i wyrzuty sumienia - przynajmniej u mnie - mąciły jednak satysfakcję z rozjeżdżania - ekhem - czerwonej hołoty.
Przypuśćmy na chwilę, że zdobyłbym dla Hitlera Moskwę, a Stalina powiesilibyśmy wiadomo za co. W realu. Czy zrobiłoby to wielką różnicę na minus, nam, Polakom? Przypuszczam, że wątpię. Dalibyśmy sobie pewnie spokój z Powstaniem Warszawskim, a w pewien sierpniowy ranek amerykańska B-52 z bombą atomową na pokładzie zamiast nad Hiroshimę ruszyłaby nad Berlin. Do świąt '45 byłoby i tak po ptakach.
Tyle, że pisałbym tę notkę jako faulpelz102, bo Wrocław byłby za granicą.
Bis dann.
http://www.abandonia.com/en/games/258/Panzer+General.html
http://wiadomosci.wp.pl/kat,1356,wid,9428631,wiadomosc.html?ticaid=14e6a
http://pedg.chollie.co.uk/images/Guestpics/BasilT/Painting_Kursk.jpg
