Dawno, dawno temu… a właściwie to całkiem niedawno był sobie pewien Piotrek. Trochę się nie mógł dogadać z kolegami z klasy, więc pomyślał sobie, ze Adam z klasy sąsiedniej też może być jego kolegą. Adam był dziany i Piotrek trochę miał nadzieję, że Adam pozwoli mu sobie pograć na swojej najnowszej konsoli. Wtedy Piotrek mógłby powiedzieć kolegom z klasy „Cha, cha! Nie jesteście mi potrzebni, bo mogę sobie pograć na konsoli u Adama”. No i kiedy Adam spytał się Piotrka „Mogę jutro do ciebie wpaść z kumplami?”, to Piotrek był w siódmym niebie.
Adam na przerwie krzyknął tym swoim tubalnym głosem: „Jutro imprezka u Piotrka. Zapraszam stałych bywalców. Musimy naradzić się co mamy zrobić z Irkiem. Strasznie gościa nie lubię. Powinien oberwać, ale to już ustalimy u Piotrka”. Trochę Piotrek się zasmucił, bo akurat do Irka nic nie miał, ale nic nie powiedział, myśląc o adamowej konsoli.
Spotkanie zaczęło się od małej wpadki, bo Adam przyprowadził ze sobą jakąś dziewczynę, co to zaliczała jedno fopa za drugim. Trochę się Piotrek zaczerwienił, kiedy rzuciła „stara Piotrka się puszcza”. „Cholera – pomyślał Piotrek– pewnie nie zna historii naszej rodziny”. Żeby nie robić niepotrzebnego zamieszania Piotrek zagaił do gości, mówiąc coś o śniegu, który akurat stopniał parę dni temu.
Słowa koleżanki Adama trochę bolały, więc w ramach protestu Piotrek przypiął do makatki kilka karteczek, na których spisał dementi „Nikt z mojej rodziny się nie puszczał”. Na karteczki nikt jednak nie zwracał uwagi.
* * *
Nad konferencją bliskowschodnią unosi się duch p. R. Sikorskiego. Nasze władze sumiennie wypełniają jego słowa o „robieniu laski”. A kiedy trzeba zareagować na obraźliwe słowa dziennikarki A. Mitchell, premier, ambasador a nawet IPN piszą sobie tweeta. Jeśli chodzi o sprawy zagraniczne, to był już jeden minister, który prowadził swoją politykę na Twitterze. Właśnie p. R. Sikorski.
Jak widać dobre wzorce zawsze są godne naśladowania.
