"Nadzwyczajni", to film Oliviera Nakache i Erica Toledano, bo ich jest i scenariusz i reżyseria. Dają w nim pozytywny przekaz.
Głównymi bohaterami są tu dwaj przyjaciele, Francuz, żydowskiego pochodzenia, Bruno Haroche /Vincent Cassel/ i muzułmanin, Malik /Reda Kateb/. Prowadzą oni dwie - współpracujące ze sobą - fundacje oraz dwa ośrodki, w których pomoc otrzymują ludzie z głębokim upośledzeniem autystycznym. I mamy np. Josepha /Benjamin Lesieur/, wielbiciela pralek, który jeździ - w ramach adaptacji do samodzielnego życia - metrem, ale bywa, iż włącza wtedy hamulec bezpieczeństwa i są kłopoty... Jest też Valentin /Marco Locatelli/, który nie mówi i musi nosić specjalny kask, aby sobie i innym nie zrobił krzywdy, kiedy bije głową...
Ale, są też opiekunowie chorych jak choćby Dylan /Bryan Mialoundarma/, pochodzący z biedniejszych dzielnic czy szkół, a ich praca ma pozwolić im się dowartościować oraz stanąć na nogi we własnym życiu.
I jakoś to się kręci, choć z kłopotami, aż tu zjawia się kontrola z instytucji rządowej, która czepia się - szczególnie Bruno - i po wielu latach zarzuca mu, iż nie ma licencji na swoją działalność, a i metody wobec chorych stosuje inne... niż te w szpitalach psychiatrycznych.
W tym filmie zdjęciami zajął się Antoine Sanier, natomiast - energetyczną - muzyką opatrzyli go Grandbrothers.
Film "Nadzwyczajni", to obraz ukazujący sytuację ludzi chorych, dotkniętych autyzmem, a także, jak niewydolny jest system państwowy we Francji /w Polsce bywa podobnie/ w tym aspekcie. Dlatego, gdy znajdą się ludzie oddani pracy z takimi chorymi i chcą choć częściowo wyprowadzić ich z tamtego, chorego świata, to powinno się ich wspomagać. Bo tabletkami i przywiązywaniem do łóżek, tego się nie uzyska, lepiej dostarczać im bodźców ze świata realnego, żeby mogli go "posmakować" i brać w nim udział.
To dobry film z przesłaniem, ale i wzruszający, a także z dawką humoru. I warto poczekać do napisów końcowych, bo wtedy - obok nich - pokazane są kadry dokumentalne w temacie...
