Oświadczenie Oscara Pistoriusa, jakie zostało dzisiaj odczytane w jego imieniu w sądzie, w którym znalazł się z racji zastrzelenia swojej dziewczyny, kłóci się z tym, co na gorąco - bo tuż po feralnym wydarzeniu - podawano, a co miało od niego samego wypłynąć.
W początkowej wersji podano, iż sportowiec wziął swoją skradającą się dziewczynę, chcącą zrobić mu niespodziankę z okazji Walentynek, za złodzieja i dlatego strzelał do niej. Teraz twierdzi, że razem przebywali w sypialni, po czym, gdy zauważył, że kobiety przy nim nie ma, założył protezy, bo poczuł niepokój o swoje bezpieczeństwo i kiedy okazało się, iż drzwi do łazienki były zamknięte, puścił w ich kierunku kilka strzałów. A następnie włamał się do środka - przy pomocy kija do krykieta - a wtedy zamiast złodzieja znalazł jeszcze żywą, acz umierającą, swoją dziewczynę. Dziwne tłumaczenia i motanie się w zeznaniach, okraszone łkaniem po "szkodzie", której już się nie da odwrócić.
Katarzyna W. też kręciła, gdy nagle - gdzieś - przepadła jej córeczka. Manipulowała, tak swoją rodziną, jak i opinią publiczną, która została wkręcona najpierw w poszukiwanie dziecka, a potem w dalszy spektakl... wymyślony przez sprawczynię: wypadku bądź morderstwa. I trudno dziś dziwić się, że jej proces wzbudza zainteresowanie, gdy wielu ludzi dobrej woli - z mediów, z okolic zdarzenia itd. - zostało wtedy wykorzystanych.
Oscara Pistoriusa i Katarzynę W. wiele dzieli, a szczególnie bagaż osiągnięć. On, to dzielny i wybitny sportowiec. Ona, to niedojrzała - pod względem emocjonalnym - dziewczyna, bez sukcesów życiowych czy zawodowych. Mam - jednak - wrażenie, że istnieje też styczna, która ich łączy, a jest nią: umiejętność manipulowania uczuciami wielu ludzi. Tylko, że początkowe sukcesy na tym polu, mogą im przynieść podobną - bolesną - porażkę: długoletnie więzienie. Ale, to już leży w gestii sądów.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
