Echa wojny z bolszewikami - Ilu Ciemochowskich poległo w roku 1920?

W każdym razie mowa jest o trzech Ciemochowskich, poległych tego samego dnia, albo w zbliżonym okresie, i to podobno „rozsiekanych szablami”. Tak jakoby opowiedział to Dziadek Stanisław, po powrocie z wojny 20 roku. Ostatnio natrafiłem na Internecie, konkretnie w Wikipedii, na biogram Tadeusza Ciemochowskiego. Według Wikipedii Tadeusz Ciemochowski poległ w bitwie pod Mielnikami, co jednak nie zgadzało się z informacjami, jakie znalazłem w domowym archiwum. Dysponuję zdjęciem wykonanym po pogrzebie, na którym podana jest miejscowość Chocisław. I taki napis jest też na grobie w Lublinie. W informacji na Wikipedii pojawia się też nazwisko porucznika Stanisława Ciemochowskiego, biorącego udział w tej samej bitwie. A więc chodzi tu o dwie osoby, czy o jedną osobę, tylko z błędnie podanym imieniem?

Podstawowe pytanie: Czy w tej samej potyczce zginęło dwóch Ciemochowskich, a z powodu zbieżności nazwisk wspomina się tylko o jednym?

Zalogowałem się do Wikipedii i usiłowałem zmienić miejsce śmierci Tadeusza na Chocisław w ziemi grodzieńskiej, powołując się na archiwum rodzinne. Wikipedia odrzuciła tę zmianę. Odpowiedziano mi, że archiwa rodzinne nie mają dla nich znaczenia. Liczą się tylko drukowane źródła….

Z drugim razem powołałem się już na konkretne źródło, także zresztą dość nieścisłe, na Internecie oraz na napis na grobie Tadeusza w Lublinie, którego zdjęcie zamieszczono zresztą pod biogramem. Po prostu ktoś redagujący biogram nie przeczytał napisu na nagrobku. Tym razem poskutkowało i informacja została zaktualizowana. Nie wyjaśnia to jednak obecności, a prawdopodobnie i śmierci w tej samej potyczce drugiego podporucznika Ciemochowskiego, prawdopodobnie stryjecznego brata. Nie chodzi tu w każdym razie o Stanisława Edwarda, mojego dziadka, o którym także wspomina biogram, jako o starszym bracie.

Biogram w Wikipedii został zresztą opracowany m.in. na podstawie: Słownik Legionistów Polskich 1914-1918; Autorzy: Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek

Oto co podaje Wikipedia o Tadeuszu Ciemochowskim:

"Urodził się w Sosnowcu, w rodzinie Edwarda, inspektora Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, i Bronisławy z Piaseckich[2]. Był młodszym bratem Stanisława (ur. 15 kwietnia 1890), porucznika piechoty rezerwy.

Ukończył roczny kurs handlowy w Lublinie, a później kurs buchalteryjny w Warszawie.

1 października 1914 w Częstochowie wstąpił do Legionów Polskich. Początkowo przydzielony do Baonu Uzupełniającego, później do VI baonu 1 pułku piechoty, a następnie do 1. kompanii 6 pułku piechoty. Po półrocznym pobycie w szpitalu Legionów w Kamieńsku przeniesiony do 2 pułku ułanów. W jego składzie walczył pod Kowlem, Trojanówką, Optową, Kostiuchnówką i w walkach pozycyjnych nad Styrem. Po kryzysie przysięgowym ukrywał się w Lublinie.

W 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Jako podoficer 4 szwadronu 7 pułku ułanów wziął udział w odsieczy lwowskiej. 26 stycznia 1919, w akcji na Krystynopol, został ranny. Po kilkumiesięcznym pobycie w szpitalu otrzymał przydział do Inspektoratu Taborów w DOGen. w Warszawie. W kwietniu został przeniesiony do Kielc na stanowisko dowódcy kolumny taborów nr 7. 15 lipca 1919, jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 czerwca 1919 podporucznikiem taborowym. 18 sierpnia 1919 został przydzielony do 1 Dyonu Taborów.

W lipcu 1920, w czasie wojny polsko-bolszewickiej, został przydzielony do organizującego się 1. szwadronu 2 Lubelskiego Pułku Jazdy Ochotniczej, późniejszego 22 pułku ułanów. 14 sierpnia „z jeźdźców niezdolnych do boju kawaleryjskiego, wydzielono szwadron w sile stu ludzi i odesłano go do 16 Dywizji Piechoty w Lichowie, do służby łączności (gońców)”. Dowódcą tego szwadronu został ppor. Ciemochowski. Od 16 sierpnia szwadron w składzie 16 DP brał udział w ofensywie sierpniowej i poniósł w niej straty. Z raportu bojowego złożonego przez ppor. Ciemochowskiego wynika, że 18 sierpnia między wsią Osiny Dolne, a Podnieśno dowodzony przez niego szwadron zdobył trzy działa z zaprzęgami i jaszczami. 22 sierpnia uratował przed spaleniem most na Narwi pod Bokinami, a następnego dnia pod Rzędzianami zdobył bolszewicki tabor.

We wrześniu 1920 zdobywał Mielniki. Ułani wpadli w zasadzkę, a ich odwrót osłaniał między innymi ppor. Ciemochowski. Wielokrotnie ranny poległ od kul karabinu maszynowego. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu „Virtuti Militari”. Pochowany na cmentarzu wojskowym w Lublinie (sektor P1KC, rząd 8, grób 15). 21 grudnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w wojskach taborowych, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich."

Tyle Wikipedia, gdzie narracja jest dosyć mętna. Pamiętając rodzinne opowieści, zacząłem jednak szukać dwóch pozostałych poległych Ciemochowskich - braci stryjecznych bądź kuzynów. Jeżeli zginęło trzech Ciemochowskich, to Wikipedia mówi o Tadeuszu Ciemochowskim i podporuczniku Ciemochowskim, prawdopodobnie myląc jednego z drugim, a wygląda na to że obaj zginęli w tej samej potyczce, co zgadza się z przekazem rodzinnym. Dowodzą tego dwa medale VM przyznane potem pośmiertnie Tadeuszowi Ciemochowskiemu i Stanisławowi Ciemochowskiemu.

Mój Dziadek, także Stanisław, trafił na linię frontu dopiero po śmierci brata Tadeusza i kuzyna Stanisława we wrześniu 1920 roku i jak relacjonował powitany został słowami: „a my dziś trzech Ciemochowskich chowamy”. Jeżeli pod Mielnikiem/Chocisławiem zginęło dwóch Ciemochowskich, to gdzie i kiedy zginął trzeci? Ilu tak naprawdę było wtedy Ciemochowskich? Ilu z nich uczestniczyło w wojnie 1920 roku?

Sięgnąłem do archiwum rodzinnego. Znalazłem tam relację napisaną przez siostrę mojego Dziadka, Jadwigę Pieńkowską (z domu Ciemochowską). Według jej relacji:

„O rodzinie Ciemochowskich wiem bardzo niewiele. Podobno mieli włości w okolicach Wilna, które nazywały się Ciemochowizna. (prawdopodobnie Cimochowizna, wieś w województwie podlaskim, w gminie Suwałki, nad jeziorem Wigry.) Mój dziadek Piotr Ciemochowski, ur. W 1828 roku, ożeniony w 1852 roku. Miał dwóch synów – Bolesława i Edwarda, mojego ojca. Brał udział w Powstaniu 1863 roku. Został skazany na 15 lat katorgi na Syberii. Zostawił żonę i ośmioletniego syna Bolesława i siedmioletniego Edwarda.

Po powrocie z Syberii żona już nie żyła, a synowie byli już dorośli. Dziadek ożenił się powtórnie z osobą bardzo zamożną i zamieszkali na stałe w Kaliszu. Dziadek zmarł w 1910 roku przeżywszy 82 lata. Jego żona zmarła w 1914 roku podczas bombardowania Kalisza przez Niemców.

Po Edwardzie Ciemochowskim ród Ciemochowskich wygasł na Stanisławie, który zmarł w 1964 roku. (ta linia rodu).

Bolesław Ciemochowski, starszy brat Edwarda Ciemochowskiego ożenił się ze Stefanią Maj i mieli jedynego syna, Bronisława, ur. w 1889 roku. Bronisław ożenił się w 1913 roku, ale rodzice nie uznali tego małżeństwa, ale zawarte było formalnie. Z tego małżeństwa urodził się syn w 1914 roku. (Prawdopodobnie chodzi tu o Jana, syna Piotra Bronisława Antoniego, ur. 1913-05-12 w Łodzi; podporucznika rezerwy – mój przypis).

Podczas I wojny światowej w 1914 roku Bolesław Ciemochowski wraz synem Bronisławem wyjechali do Rosji. W Rosji Bronisław ożenił się drugi raz i mieli syna i córkę. Po przyjeździe do kraju z rodziną, pierwsza żona oskarżyła go o bigamię. Został skazany na rok więzienia. Z pierwszą żoną zostały zerwane wszystkie stosunki, syna chowała wyłącznie matka.

Drugie małżeństwo żyło szczęśliwie. Mieszkali w Gdyni, gdzie zbudowali sobie dom. W 1939 roku obawiając się o 19-letniego syna i 17-letnią córkę wysłali ich na wschód, a następnie wywiezieni do ZSSR. Syn dostał się w Rosji do armii Andersa i służył w marynarce po wojnie. Ożenił się z Angielką i został w Anglii. Siostra zaginęła bez śladu, prawdopodobnie w sowieckich łagrach.”

Z kolei Wojskowe Biuro Historyczne podaje nazwiska kilku Ciemochowskich:

Henryka, syna Edwarda ur. 1888-06-28 w Sosnowcu; porucznik rezerwy

Stanisława, syna Edwarda, ur. 1890-04-15 w Sosnowcu; porucznik rezerwy.

Tadeusza (syna Edwarda), ur. 1895-04-25 w Sosnowcu; porucznik (prawdopodobnie 26 IV)

Jana, syna Piotra Bronisława Antoniego, ur. 1913-05-12 w Łodzi; podporucznik rezerwy.

Jerzego, syna Zygmunta, ur. 1906-03-30 w Kozienicach, kapitan.

Henryk, Stanisław i Tadeusz to rodzeni bracia. Brak tu jednak drugiego Stanisława (ur. 1895), brata stryjecznego, który prawdopodobnie poległ w tej samej bitwie. Odnajdujemy go natomiast na liście oficerów WP w latach 1918 – 1922:

Ciemochowski Henryk (28 VI 1888) - por. wojsk kol. (prawidłowo 25 czerwca 1888)

Ciemochowski Stanisław (15 IV 1890) - ppor. piech. (mój dziadek, data prawidłowa)

Ciemochowski Stanisław (26 IV 1895) - por. kaw.

Ciemochowski Tadeusz (1 IV 1895) - por. tab. (tu prawdopodobnie błędna data urodzenia, prawidłowa to 26 IV 1895, a więc oczywiste pomylenie dat z bratem stryjecznym).

Lista najwyraźniej obejmuje wszystkich oficerów, zarejestrowanych w tym okresie, w tym także poległych, bowiem Tadeusz na pewno nie żył, a Stanisław nr 2 prawdopodobnie poległ w tej same bitwie. Według archiwum rodzinnego Henryk zmarł dopiero w 1922 roku.

Jest jeszcze mityczny Jerzy Ciemochowski, syn Zygmunta Ciemochowskiego, ale nie udało mi się bliżej zlokalizował go rodzinnie. W wojnie 1920 roku udziału nie brał, z racji młodego wieku. W każdym razie Rocznik oficerski 1932, s. 216, 730: Jerzy Ciemochowski ur. 1906-30-30, podaje, że był słuchaczem XIX Kursu Wyższej Szkoły Wojennej 1938-1940. A do tego jeszcze ogólnie dostępna informacje, że mjr dypl. art. Jerzy Ciemochowski, poz. 49, został w grupie 76 wyższych oficerów Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pozbawiony obywatelstwa polskiego 26 września 1946 przez Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej… Jadwiga Pieńkowska, która wraz z Armią Andersa dotarła do Anglii, mówiła, że nigdy go w Anglii nie spotkała i że nie udało się jej ustalić stopnia pokrewieństwa.

Najlepiej udokumentowana, poza Wikipedią, jest historia Tadeusza Ciemochowskiego:

"ur. 26 VI 1895 w m. Gidle (?) k. Radomska, s. Edwarda, urzędnika i Bronisławy z d. Piasecka. Uczeń IV kl. gimnazjum. Książeczka wojskowa nr 23875.

Do wybuchu I wojny światowej ukończył roczne kursy handlowe w Lublinie i buchalteryjne w Warszawie. 1 X 1914 zgłosił się w Częstochowie do służby w LP. Początkowo był przydzielony do Baonu Uzupełniającego, potem VI baonu 1. pp LP. Chory, przez pół roku przebywał w szpitalu. 21 IX 1915 podjął służbę w II plutonie 6. szw. i III Dyonie 2. puł. LP. Walczył w kampanii na Wołyniu. Następnie służył w 6. pp III Brygady LP. Po kryzysie przysięgowym (VII 1917) ukrywał się w Lublinie. Po rozbrojeniu Austriaków od 1 XI 1918 w WP. Jako podoficer służył w 4. szw. 7. puł. Uczestniczył w walkach z Ukraińcami, podczas których 26 I 1919 został ranny pod Krystynopolem. Przez 3 miesiące leczył się w szpitalu. Od IV 1919 dowodził kolumną taborów nr 7 w Kielcach. Mianowany ppor. tab. z dniem 1 VI 1919. rozkazem z 18 VIII 1919 przeniesiony do 1. Dyonu Taborów. Wobec trudnej sytuacji militarnej kraju zgłosił się do służby liniowej. Przydzielony do 1. szw. 212. puł. Armii Ochotniczej. Poległ 10 IX 1920 podczas osłaniania odwrotu pod wsią Chocisław (patrol wpadł w zasadzkę). Pochowany na cmentarzu wojskowym przy ul. Białej w Lublinie. Odznaczony VM 5. kl., KN."

Źródła:

CAW I.120.1.345;

CAW I.120.34;

IV Lista strat;

Lista strat 1918–1920;

DRW 1919, nr 80;

DRW 1919, nr 89 (tu: Ciemochowski);

Kawalerowie Virtuti Militari..., t. 2, cz. 1;

'Monitor Polski' 1937, nr 93.

Autorzy: Janusz Cisek, Ewa Kozłowska, Łukasz Wieczorek

Słownik Legionistów Polskich 1914-1918

Lista legionistów z Radomszczańskiego

Poz 13: Ciemochowski Kroja Tadeusz, data wstąpienia do Legionów: 09.1915, Przydział i przebieg służby: III Bryg. 6 pp 1 komp., 25.09.1915 szpital leg. w Kamińsku, 2 p.uł.

(Zeszyty Radomszczańskie, t XV, Radomsko 2018.)

Rocznik Muzeum Częstochowskiego

"Poz. 22. Ciemochowski Stanisław Tadeusz (dwa imiona, dlatego może takie zamieszanie?)

(1895–1920), syn Edwarda, ur. 26 IV 1895 r. w Sosnowcu. Uczył się w gimnazjum w Częstochowie, potem ukończył kursy handlowe w Lublinie i Warszawie, należał do org. niepodległościowych. 1 X 1914 r. wstąpił do Legionów Pol. w Częstochowie i uzyskał przydział do1 pp. Wkrótce zachorował. Po półrocznym pobycie w szpitalu wstąpił w Radomsku do 2 p. ułanów. Walczył pod Kowlem, Trojanówką, Optową, Kostiuchnówką i w walkach pozycyjnych nad Styrem. W 1917 r. nie złożył przysięgi i schronił się w Lublinie. Do Wojska Polskiego ponownie wstąpił 1 XI 1918 r., zgłaszając się do 7 p. Ułanów Lubelskich. Jako podoficer z 4 szwadronem wyruszył na odsiecz Lwowa. 26 I 1919 r. został ranny w akcji na Krystynopol. Po trzymiesięcznym pobycie w szpitalu przydzielony został do Inspektoratu Taborów w Warszawie. W IV 1919 r. przeniesiony do Kielc jako dowódca kolumny nr 7. W 1920 r. walczył w szeregach 212 p. ułanów. 10 IX 1920 r. dowodził szwadronem podczas zajęcia m. Mielniki. Osłaniał odwrót ułanów, którzy wpadli w zasadzkę. Wielokrotnie ranny poległ od kul karabinu maszynowego. Za czyn ten pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. Pochowany został 17 IX 1920 r. na cmentarzu wojskowym w Lublinie. Pośmiertnie mianowany podporucznikiem i odznaczony Krzyżem Niepodległości."

(Moja uwaga: data śmierci 10 września 1920, atak na Mielnik i śmierć podczas odwrotu pod Chocisławem. Mianowany podporucznikiem (czy porucznikiem?) pośmiertnie. (Nieścisłość w datach mianowania i stopniach!)

Kawalerowie VM 1, s. 27–28 (Bogusław Polak) (tu jako: Stanisław Ciemochowski);

Kawalerowie VM 2, s. 36 (Grzegorz Łukomski) (tu jako: Tadeusz Ciemochowski.)

(Moja uwaga: To potwierdza tezę, że w przybliżonym czasie zginęło dwóch Ciemochowskich, którzy zostali pośmiertnie odznaczeni VM.)

Źródło: Za Niepodległą. Częstochowianie polegli w wojnach 1914-1921, „Rocznik Muzeum Częstochowskiego” 2009, t. 9, s. 185-215.

Z kolei w biuletynie Stowarzyszenia 19 pułku ułanów wołyńskich:

"Na Wołyniu wsławił się nieprzeciętnej odwagi i umiejętności sztuki wojennej dowódca garstki kawalerii, z którą dokonywał cudów. Był to major Jaworski. I jemu to powierzono formowanie i dowodzenie dywizją kawalerii, w skład której wchodziły trzy pułki dowodzone przez pułkowników. Sława tego zagończyka, zwanego też współczesnym Kmicicem, była tak wielka, że pod jego chorągwie ciągnęli ochotnicy ze wszystkich stron. Do nowo formowanych oddziałów zaciągali się studenci i uczniowie, oraz wiarusy i zabijaki z rozbitych oddziałów. Formowano trzy pułki: Lubelski, Wołyński i Podlaski. Do pułku Wołyńskiego wcielono też zaprawioną w bojach garstkę, z którą Jaworski walczył na Wołyniu. Sztab Dywizji, zwanej Jazdą Ochotniczą Majora Jaworskiego, mieścił się w Lublinie.

Dnia 19 sierpnia rano jazda nasza przez sforsowanie Bugu pod Frankopolem i Skrzeszewem zakończyła błyskawiczny atak od Wieprza po Bug. Następnego dnia rano przeszła na drugą stronę rzeki. Atak jazdy przyniósł zdobycz w liczbie kilkuset jeńców, kilkunastu armat, paru sztandarów ogromnych taborów obejmujących parę tysięcy wozów oraz tysiące koni i bydła. Radość świetnych zwycięstw przyćmiewa wiadomość poważnych ofiar, któremi zapłacić trzeba było za bezwzględne, bohaterskie wypełnienie zadań niezmiernie ważnych dla całokształtu operacji ofensywnych przeprowadzonych w owe dni przez nasza armię. W ataku na Frankopol odniósł ranę postrzałową w nogę bohaterski dowódca jazdy major Jaworski. W ataku na Skrzeszew poniósł śmierć walecznych porucznik WIKTOR CZARNIECKI i podporucznik CIEMOCHOWSKI, padł na polu chwały, rany odniósł szereg oficerów i szeregowców. Ale zaszczytnie spełnionym został rycerski obowiązek. Ale spełnionym zostało to, czego w osobach wodzów zażądała od jazdy majora Jaworskiego, zagrożona w swym bycie Ojczyzna.

Ku chwale Ojczyzny zeszliśmy się, ku Jej chwale pracowaliśmy i przelewaliśmy krew naszą. Z Jej rozkazu i ku Jej chwale stajemy do pracy w nowych formacjach pod inną nazwą i zmienionym składzie. Pracujmy, więc nadal wytrwale, ożywienie wyłączną myślą najgorętszego patriotyzmu, nie pamiętając o jakichkolwiek celach lub ambicjach osobistych. W chwili, gdy rozchodzą się szeregi jazdy ochotniczej nie możemy zapomnieć i naszych drogich współtowarzyszach, którzy z porucznikiem Czarnieckim i podporucznikiem Ciemochowskim na czele, rzucili swe junackie bujne życie pod nogi zagrożonej Matki Ojczyzny. Ich krew padła na proporce jazdy ochotniczej i dała im pamięć wieczną. Cześć ich pamięci."

(Moja uwaga: atak na Skrzeszew, w którym brała udział polska kawaleria, miał miejsce 19 sierpnia 1920 roku, więc chodzi tu tym razem prawdopodobnie o kolejnego Ciemochowskiego, porucznika kawalerii, stryjecznego brata, albo kuzyna, Tadeusza, który zginął później, dopiero 10 września pod wsią Chocisław od salwy karabinu maszynowego, prawdopodobnie razem ze Stanisławem. To by się zgadzało z informację, że Ciemochowskiego bolszewicy zasieki szablami).

Zródło: http://www.ulan-wolynski.org.pl/biuletyn40.html

Czyli, jeżeli założymy, że w akcji Mielnik/Chodzisław zginęło dwóch Ciemochowskich – Tadeusz i Stanisław, obaj odznaczeni pośmiertnie VM, to pod Skrzeszewem zginął trzeci podporucznik Ciemochowski, którego imienia nie znamy, prawdopodobnie brat stryjeczny lub kuzyn. Na pewno nie chodzi tu o Henryka, który został sfotografowany we wrześniu 1920 roku w Lublinie na pogrzebie Tadeusza, razem z bratem Stanisławem (moim dziadkiem) oraz z Ludwikiem Pieńkowskim, przyszłym mężem Jadwigi Ciemochowskiej. Henryk zmarł na tyfus dopiero w roku 1922.

Moje uwagi: Życiorysy są pomieszane. Tadeusz Ciemochowski urodził się 26, 04, 1895 i to jest prawidłowa data, zgodnie z archiwum rodzinnym. Natomiast miejsce urodzenia to Sosnowiec, a nie Gidle k Radomska, gdzie prawdopodobnie urodził się jego brat stryjeczny/kuzyn Stanisław. Prawidłowa data urodzenia Stanisława to raczej 1 IV 1895, jaką podaje lista oficerów WP w latach 1918 – 1922. Jeżeli założymy, że byli to bliscy krewni to możliwe jest, że kończyli te same kursy i że wstąpili do Legionów w tym samym czasie. Wątpliwe jest, że obaj chorowali w tym samym czasie i przez ten sam okres.

Reasumując: W przybliżonym okresie zginęło prawdopodobnie trzech Ciemochowskich – Jeden brat rodzony Dziadka – Tadeusz i dwóch braci stryjecznych, albo kuzynów, z których jeden miał także na imię Stanisław. Dziadek Stanisław zameldował się w swoim zgrupowaniu pod koniec września 1920 roku, tak aby zdążyć na pogrzeb rodzonego brata Tadeusza w Lublinie. W pogrzebie uczestniczył jego drugi rodzony brat Henryk. Ich ojciec Edward Stefan Ciemochowski, miał tylko trzech synów – Henryka, Stanisława i Tadeusza. Zatem dwóch pozostałych poległych Ciemochowskich trzeba uznać za braci stryjecznych lub kuzynów. Należy więc założyć, że ppor. Stanisław Ciemochowski, brat stryjeczny/kuzyn, także zginął w tej samej potyczce pod Mielnikiem czy Chocisławem. Stąd dwa medale VM.

Ciemochowski Stanisław (26 IV 1895) - por. kaw. poległ w zasadzce 10 IX 1920

Ciemochowski Tadeusz (1 IV 1895) - por. tab. 212 puł. VM

Z kolei inny Ciemochowski, prawdopodobnie także brat stryjeczny albo ktoś z innej linii zginął miesiąc wcześniej pod Skrzeszewem 19 sierpnia 1920 roku, co potwierdza informacja Stowarzyszenia 19 pułku ułanów wołyńskich. Niestety brak tam imienia. W ewidencji „żołnierze niepodległości” obaj polegli pod Chocisławiem mają podaną chyba tą samą data urodzenia, co przynajmniej w jednym wypadku jest błędne. Wskazuje to jednak na szereg nieścisłości w rejestrach, spotęgowanych w wypadku rodziny Ciemochowskich udziałem, aż pięciu poruczników o tym nazwisku w wojnie 1920 roku.

W każdym razie zgadzałaby się informacja o trzech poległych Ciemochowskich mniej więcej w tej samej fazie wojny 1920 roku. Więcej danych na ten temat powinno się znajdować w archiwum Ministerstwa Spraw Wojskowych II RP czyli dziś instytucji, która je przejęła.