Mida Mida
270
BLOG

O Światowych Dniach Młodzieży przez lata

Mida Mida Religia Obserwuj temat Obserwuj notkę 5

Uświadomiłam sobie, że w tym roku będzie 15 lat, odkąd pierwszy raz w życiu wyjechałam na międzynarodową pielgrzymkę. To był maj w 2004 roku, pielgrzymka była organizowana trochę na szybko i nie miała ogromnych rozmiarów, nie było też tam spotkania z papieżem, tylko z inicjatorami Drogi Neokatechumenalnej – Kiko Argüello, Carmen Hernández i ojcem Mario Pezzi. Jechaliśmy przez Niemcy, z jednym noclegiem w Belgii, do Holandii, do Amsterdamu. Spotkanie było na bardzo znanym stadionie Ajaxu. Byłam tym wszystkim szalenie przejęta. Byłam jeszcze dzieciakiem, we wspólnocie od niedawna, na pielgrzymce takiego rozmiaru pierwszy raz, bez żadnej „bratniej duszy”, prawie wszyscy ludzie, choć młodzi, to jednak trochę starsi i mi nie znani, a ja nie miałam łatwości w zawieraniu kontaktów i wciąganiu się w towarzystwo. Do tego to zadanie: ewangelizacja. Gitara na plecach, śpiew na ustach, z ogromną barierą językową, średnią znajomością języka niemieckiego, właściwie żadną francuskiego czy włoskiego.


Ale ten Duch, ta atmosfera! Trudności nie miały znaczenia. Poczucie samotności też nie. Chodziło o coś więcej. Wtedy pierwszy raz usłyszałam Carmen, która do dziś jest dla mnie bardzo ważną postacią. Zmarła dwa lata temu, a ja mam wrażenie, że mnie prowadzi i wspiera. Myślę, że mam podobne do niej cechy charakteru – pewną buntowniczość w sobie, niezgodę na narzucanie czegoś, czego sama bym nie akceptowała, a równocześnie oddanie całego życia Bogu… Nie mogłam się doczekać jej wypowiedzi. Była tak wyjątkowa. Mówiła o wszystkim naraz, o wspaniałości Bożego stworzenia, o ogromnym znaczeniu kobiety, o zagrożeniach płynących ze świata. Nazywała rzeczy po imieniu. I jak zwykle nie starczyło jej czasu, żeby opowiedzieć całą wielkość Boga. Zachwyciła mnie.


Wszystko mnie tam zachwycało i onieśmielało naraz. To nie było spotkanie światowe, zjechała się młodzież z Europy, ale już wtedy odkryłam, że każdy człowiek jest ważny i wspaniały. Że przy całej różnorodności jesteśmy podobni i nawet bez języka możemy się porozumieć. Możemy współdziałać. Możemy czynić lepszym nasz kawałek świata.


Rok później pojechałam na Światowe Dni Młodzieży do Kolonii. To było jeszcze bardziej przejmujące przeżycie. Przez kilka dni byłam zanurzona w tyglu narodów, twarzy, odcieni skóry, języków wszelakich, zachowań przeróżnych. A przecież każdy z nas miał wspólny cel, powód, żeby tam być: spotkanie z papieżem i z Jezusem. Spotkanie, które zmienia życie na zawsze…

Światowe Dni Młodzieży oraz organizowane między nimi bardziej lokalne dni stały się moją pasją. Moje starsze rodzeństwo było w Paryżu i w Toronto, rodzice w Rzymie w roku jubileuszowym. Jak w końcu dorosłam, to chciałam sama być na każdych następnych. W 2007 pojechałam do Włoch, do Loreto. A potem zabrakło mi zapału na wyjazd do Sydney. Ja tak naprawdę nie lubię podróżować, tak dalekie odległości i zupełnie inny klimat raczej mnie odstręczają, niż zachęcają. Na Sydney 2008 byłam w Warszawie. I nawet popełniłam o tym notkę, o której całkiem zapomniałam... Link do niej tutaj. Miał być widok na piękny wschód słońca nad Wisłą, a było mgliście i szaro. Trudno! Nie narzekaliśmy na nic :). Z każdego z tych spotkań modlitewnych mam ważne wspomnienia, one mnie rozwijały i kształtowały, pomagały w danym momencie życia. A czasem były istnymi kamieniami milowymi, jak pielgrzymka w 2011 r. do Madrytu. Opisywałam ją nawet, jeśli ktoś chciałby zajrzeć do tamtych wspomnień, to można przeczytać je tutaj. To był bardzo wyjątkowy czas. Bardzo specjalny. Bardzo druzgoczący – żeby potem widzieć, jak wszystko składa się na nowo, w lepszy sposób.

Rio de Janeiro było dla mnie stanowczo za daleko. No i nie byłoby łatwo uzbierać na bilet, żeby tam polecieć. Zrezygnowałam. W nagrodę następne ŚDM dostałam pod nosem – u nas, w Krakowie :). Zabawne, ale w tamtym czasie nie byłam w Krakowie ani przez chwilę. Samo spotkanie było w Brzegach, wsi nieco pod miastem, a myśmy z noclegu dojeżdżali bardziej z daleka. I nawet na chwilę nie zajrzeliśmy do miasta, żeby coś zwiedzić. Byliśmy pielgrzymami przy okazji, bo głównie byliśmy gospodarzami. Zaraz po Mszy i spotkaniu z inicjatorami Drogi wracaliśmy do Warszawy, żeby zająć się naszymi gośćmi – pielgrzymami z całego świata, którzy nocowali u nas, zwiedzali Warszawę i wracali do swoich dalekich krajów tydzień-dwa później… Te przeżycia i zmagania też opisałam – tutaj.

Gdy dowiedziałam się o następnej edycji ŚDM w Panamie, to mimo tych przerażających dla mnie ciepłych krajów miałam w sobie małą nadzieję, że może się uda. To byłaby pielgrzymka inna niż wszystkie: pierwsza razem z mężem. Gdzieś w tle była przy tym myśl: a jeśli będę już w ciąży? Jak znieść taką podróż, wszelkie możliwe przeciwności, godziny w samolocie, autokarze, pieszo, w upale, z bagażem na plecach? Ja prychałam z niedowierzaniem, że o ciążę to wcale nie tak łatwo. Ale w naszych rozważaniach do etapu organizacji wyjazdu nie dotarliśmy. I, jak się okazało, słusznie, bo jestem w ciąży…

Hasło tegorocznych ŚDM w Panamie brzmi: Oto ja, służebnica pańska, niech mi się stanie według Słowa twego. Jako że rozważania na temat naszego udziału w tej pielgrzymce utknęły na samym początku, to nawet… nie zainteresowałam się tym zbytnio. Odkryłam to dziś, słuchając oficjalnego hymnu ŚDM 2019 i mnie zamurowało. Te słowa…

Te słowa półtora roku temu odmieniły moje życie. Jestem o tym przekonana. Nieraz towarzyszyły mi w życiu, ale chyba nigdy nie modliłam się nimi tak żarliwie, jak 15 sierpnia 2017 roku w kościele św. Urszuli Ledóchowskiej w Gdańsku. To był prawdziwy punkt zwrotny w moim życiu, chociaż wtedy o tym nie wiedziałam jeszcze. Te szalone wydarzenia też już chyba opisałam… Tutaj. Wtedy właśnie tę modlitwę mówiłam z głębi serca i Pan Bóg wziął ją na serio. To był moment, gdy oddałam mu swoje życie bez reszty. A on wziął to moje życie, wywrócił do góry nogami i zaczął robić w nim cuda, które mi się w głowie nigdy nie mieściły. Wszystkie rzeczy, które zdawały mi się niemożliwe: najlepszy dla mnie mężczyzna tu na ziemi, ślub z nim, wspólne życie. A teraz czekamy na dziecko. W swoim ludzkim powątpiewaniu myślałam, że będziemy musieli długo się starać, nie wiadomo ile terapii przejść, ale Pan Bóg urządził to po swojemu. Potrzebował pół roku i zrobił swoje. On wie lepiej niż lekarze. Jest ponad to ;). On umie.


Te słowa przypominają mi, kto jest w moim życiu – teraz już naszym życiu – najważniejszy. A dlaczego właśnie On? To proste: bo On najbardziej kocha. Komu innemu oddać życie, jak nie samej Miłości? Z mojego doświadczenia tych wszystkich lat, z mojego przeżywania cudu za cudem wynika wprost, że warto. Nie piszę tego dlatego, że mi się tak wydaje, że to jakaś teoria, że ktoś mi powiedział.

Piszę to, bo przeżyłam i przeżywam to na własnej skórze.

Niech mi się stanie według Słowa twego.

(Łk 1, 38)

Czemu zgnębiona jesteś, duszo moja, i czemu trwożysz się we mnie?

Ufaj Bogu, bo jeszcze wysławiać Go będę: On zbawieniem mojego oblicza i moim Bogiem!

(Ps 42, 12)

Mida
O mnie Mida

30-latka z rodziny wielodzietnej, z otwartym umysłem i sercem, magister Nauk o rodzinie z licencjatem z jęz. niemieckiego. Żona, matka córeczki. Mam stały światopogląd i konserwatywne zasady. Interesuję się pisaniem różnych dziwnych rzeczy, w tym pamiętnika, wierszy, piosenek i opowiadań; uwielbiam rysować i śpiewać. Od nostalgii ratuje mnie wrodzony rozsądek i poczucie humoru. Kontakt: na FB do wyszukania też pod nickiem by Katrine *** My jesteśmy prawdziwe damy, bo przy jedzeniu nie mlaskamy, grzecznie dygamy i się słuchamy mamy Nic nie wiemy, nic nie znamy za to ładnie wyglądamy Kiedy trzeba zrobić dyg My zrobimy go jak nikt Na sukienkach żadnej plamy Przy jedzeniu nie mlaskamy Dama z damą, ty i ja Mama z nas pociechę ma Dama mamie nie nakłamie Wierszyk powie, zna na pamięć Dama grzeczna jest jak nikt No i pięknie robi dyg *** Zielono mam w głowie i fiołki w niej kwitną Na klombach mych myśli sadzone za młodu Pod słońcem, co dało mi duszę błękitną I które mi świeci bez trosk i zachodu. Obnoszę po ludziach mój śmiech i bukiety Rozdaję wokoło i jestem radosną Wichurą zachwytu i szczęścia poety, Co zamiast człowiekiem, powinien być wiosną. (Kazimierz Wierzyński) *** Każdy twój wyrok przyjmę twardy Przed mocą twoją się ukorzę Ale chroń mnie Panie od pogardy Od nienawiści strzeż mnie Boże Wszak tyś jest niezmierzone dobro Którego nie wyrażą słowa Więc mnie od nienawiści obroń I od pogardy mnie zachowaj Co postanowisz niech się ziści Niechaj się wola twoja stanie Ale zbaw mnie od nienawiści Ocal mnie od pogardy Panie (N. Tenenbaum, J. Kaczmarski "Modlitwa o wschodzie słońca") *** Śnić sen, najpiękniejszy ze snów, Iść w bój, w imię cierpień i krzywd I nieść ciężar swój ponad siły, Iść tam, gdzie nie dotarłby nikt. To nic, że mocniejszy jest wróg, Że twierdz obległ setki i miast, Lecz bić, bić się aż do mogiły. Iść wciąż, aby sięgnąć do gwiazd To jest mój cel - dosięgnąć chcę gwiazd, Choć tak beznadziejnie daleki ich blask. By zdobyć swój cel i do piekła bym mógł Pod sztandarem swym iść, Gdyby chciał w tym dopomóc mi Bóg! Właśnie to posłannictwa jest sens, Więc ślubuję tu dziś Mężnym być i nie skalać się łzą, Gdy na śmierć przyjdzie iść. I nasz świat lepszy stanie się, niż Dawniej był, nim rycerski swój kask Wdział i ten, co ślubował niezłomnie Wciąż iść, aby sięgnąć do gwiazd! The Impossible Dream, Joe Darion THE VERY BEST OF Bajka. Co się wydarzyło pod sklepem z lampami - bajka dziewczynce Kasi i dżinie Flinie Coś głupiego (o studiach) - o wierze w siebie O III urodzinach Salonu24 Sierotka Mida na wakacjach - o wakacyjnych wojażach Bajka wakacyjna - o elfach Walcząc w słusznej sprawie - o moich poglądach Przypomina Ciebie mi... Część 5. Pola, las i droga Niejasne bajdurzenie o dorosłości Matura. Krótkie studium poznawcze Pasja odkrywania - wspomnienia z dzieciństwa Wierszyk. Dla odmiany - o królewnie Przypomina Ciebie mi... Część 4. Wiatr O moim pisaniu - właśnie Naiwna. Głupia - o zaufaniu Przypomina Ciebie mi... Część 2. Osiemnastka Przypomina Ciebie mi... Część 1. Dom. Rodzina Urok staroci - tylko koni żal... - o domu na wsi. Wspomnienia Dni Powstania - Warszawa 1944 - o wystawie Kraków inaczej - o wyprawie do Krakowa "Tam skarb Twój..." - o domu na wsi. Przyjazd Oto właśnie ta Noc - o Passze Historia pewnego cudu - o moich narodzinach Okruchy życia - o mnie Starsza Siostra - o siostrze :) Uwielbiam wiatr w każdej postaci - o wietrze. Wiersz Pamiętnik - po co to właściwie? - o pamiętniku Zagiąć psora - o nauczycielach Zwykła ludzka życzliwość - o ludziach

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Społeczeństwo