Błogosławiony Jan XXIII powiedział "nigdy człowiek nie jest taki wielki jak wtedy, gdy klęczy".
Zatem teologia nas uczy, że służbowo klękająca przed Jarosławem Kaczyńskim Joanna Lichocka przynajmniej chwilami jest wielka. Od wczoraj jest również sławna. A wręcz narodową ikoną stanie się, gdy jej wczorajsze podstawienie nogi PiSowi spowoduje, że ten opadnie na oba kolana. Prezes od razu odzyska cel i dawny wigor.
Dlatego na miejscu opozycji już dzisiaj postawiłbym posłance Lichockiej pomnik. Pomnik Joanny ocierającej pyłek spod oka. Pyłek niewidoczny, acz zapewne dostrzegalny przez prezesa Kaczyńskiego. Założę się, że wczorajszej nocy przed lustrem żoliborskiej łazienki sekwencja posłanki Lichockiej była już wielokrotnie rekonstruowana. Konkluzją będzie zapewne prezesa milczenie.
Otwiera to pole do licznych wariacji na temat. Na przykład; ocierająca pyłek duża Joanna i - by nie zaburzać kompozycji - niewielki, zachwycony przepięknością aspektu klęczący u jej stóp prezes. Koniecznie w brązie.
Nikt z nas nie ma żadnych wątpliwości, że posłanka Lichocka pragnie dobra Polski i wszystkich Polaków. I że tak jak pan prezes Kaczyński, jej największym pragnieniem jest zbawić zarówno Polskę, jak i wszystkich Polaków. Zarówno tych chorych na raka, jak i cierpiących na schorzenia narządów ruchu. Taka po prostu jest i żadne kłamstwa niepolskiej postkomuny tego nie zmienią. Piękna i zabójczo dobra anielica.
Wracając do pomnika. Rzeźbiona Joanna w wariancie świebodzińskim pozwala na naturalne gabaryty prezesa i nawet nie wymaga unaocznienia klękania, co byłoby symbolicznym, acz jakże chrześcijańskim gestem opozycji. Nie zakłamywałoby to tak bardzo politycznych zależności, bo nie da się ukryć, że w "aferze ocierania pyłku" to pani Lichocka chwilowo trzyma prezesa za twarz.
Zdaje się wręcz, że obecnie całe PiS przyklękło przed posłanką Lichocką i żarliwie oraz szczerze się modli.
Jaki gest pokaże Polakom Jarosław Kaczyński? Taki jak zawsze i wszystkim. Nawet z odgryzionym paluchem.
