...poszedł i rozkopawszy ziemię, ukrył pieniądze (Mt 25,18)
1. Gdy człowiek zbytnio ceni sobie swój własny rozum, przestaje go używać. Cenne rzeczy trzeba przecież chronić - dla bezpieczeństwa rozum ląduje w sejfie i jest bardzo, bardzo bezpiecznie: demonom już nic nie grozi. Zdaje się, że przeżywamy kulminację oświeceniowej autofascynacji ludzkim rozumem – bez mała wszystkie okruchy rozumu zostały pieczołowicie zebrane i umieszczone w skarbcu. Resztę, która pozostała, dziejowy wiatr rozwiewa po drogach i zaułkach. Kod umożliwiający otwarcie sejfu został zaszyty w ciele Bourne'a, którego nikt nie zna i który sam nie wie kim jest. Miejmy nadzieję, że kiedyś pozbiera on odłamki swojej tożsamości, odkryje kod i otworzy nam sejf.
2. Drugim sposobem „radzenia” sobie ze skarbem jest rozmienianie go na drobne – darmo otrzymanego talentu już nie mam, ale mam wielką garść drobniaków. Tak właśnie się dzieje z rodziną. Rodzina to spółka celowa powołana do eksploatacji nieprzebranych pokładów ludzkiej płciowości. Tylko rodzina jest w stanie ów kruszec eksploatować w sposób opłacalny i przetworzyć go go brzęczącą monetę, za którą można nabyć prawie wszystko. Teoretycznie wszyscy to wiedzą – we wszelkich sondażach rodzina ląduje na podium cenionych wartości. Jednak człowiek nie chce się podporządkować ustalonemu porządkowi, zamienia złoto na drobniaki i ma nadzieję, że coś za to kupi. Tymczasem okazuje się, że te miedziaki można wydać tylko na czarnym rynku, gdzie można kupić tylko podróby nadające się do jednokrotnego użycia, albo falsyfikaty nie nadające się do niczego nawet przed użyciem.
3. Kolejność punktów nie jest przypadkowa: drugi nie jest możliwy bez pierwszego, a pycha stoi u początku każdego upadku.
Ceterum censeo Carthaginem delendam esse
