Obraz butów generała czyli jak pisać o Smoleńsku

Wielce zasłużona dla dochodzenia do prawdy o Tragedii Narodowej, Kol. @1Maud zrelacjonowała nam „odczucia widza” pokazanego wczoraj w TVP filmu Anity Gargas pt. „W imię honoru”.

Sądząc po młócce pod notką – nie warto było (relacjonować), ale jeden fragment, fragmencik raczej, półzdanko,  tej relacji wart jest poważniejszej analizy. To tytułowy „obraz” – zdanko zaś brzmi:

obraz butów generała z wyrwanymi potężnymi siłami podeszwami

Nie myślcie, że chodzi mi o efekt ferworu pisarskiego, nieskontrolowany namysł nad słowem – Boże broń!

Nie chodzi też o „praktyczne” rozważania rodzaju: czy jakiemuś Iwanowi nie były aby potrzebne nowe, z solidnej skóry wycięte, zelówki.

Chodzi o zatruty umysł.

Co mogło wyrwać potężną siłą oficerskie podeszwy? No przecież nie CFIT! Nie brzoza!

Zamach.

Ale nie byle jaki zamach, nie jakieś „opanowanie samolotu w miejscu nieznanym”, nie jakiś hel, meaconing, sztuczna mgła…

Zamach BOMBOWY.

To jego potężne siły (nie chwaląc się ugruntowaną wiedzą) to uczyniły – przekazuje nam 1Maud; przekazuje trochę jakby podprogowo (tym, dla których pisze), jakby konfidencjonalnie, jakby stawała do raportu: trzymam linię, widzicie?

Każda szczerość jest godna pochwały, tym bardziej publiczna:

wyznanie, że służy się sprawie, rodzi jednak pytanie: jakiej?

Teraz to  jasne – tej samej, której autorka (nowa Leni R.?) filmu: Naszej Sprawie.

Waszej Sprawie? Nie jest że to Wspólna Sprawa? Nie?

Boże, miej w opiece Pana Marka Pasionka – jak on sobie ma poradzić z takim zamówieniem?

(notka w ramach polemiki prasowej)