Mam prawie 60 lat i przyznaję, że obecne temperatury (a ostatnie 3 lata według IMiGW należą do najzimniejszych od 30 lat) przypominają mi te z lat dziecinnych. W marcu odwilż, w kwietniu parę dni ciepła, na początku maja inauguracja sezonu ogrodniczego, w połowie maja - zimni ogrodnicy, potem kilka ciepłych tygodniu ... tylko po to, by natychmiast po zakończeniu roku szkolnego ochłodziło się i zaczęło padać. Pozostawało czytanie książek pod grubym kocem - z wesołych wakacyjnych zabaw nici.
Potem, gdy już byłam młodą osobą, trzeba było dobrze przemyśleć, kiedy wziąć urlop, by zaznać choć odrobinę ciepła i słońca: na ogół sierpień był pod tym względem mniej zły niż lipiec.
Pamiętam, jak moja śp. Mama cierpiała z powodu chłodnego klimatu - JEJ młodość (urodziła się w 1939 roku) upłynęła pod znakiem upałów. "Co to za lato" - jęczała Mama - "że nawet nie ma jak się opalić. Jak tylko spadnie deszczyk, natychmiast robi się zimno, i to na długo. Za moich czasów, gdy pokropił deszczyk, to potem pogoda na długo była murowana; całe lato to były temperatury powyżej 30 stopnie"!.
W czasach mojego dzieciństwa temperatura NIGDY nie przekraczała 30 stopni. Gdy jako nastolatka zobaczyłam tę magiczną liczbę na termometrze, zawołałam z emocji całą rodzinę.
No więc chyba czas najwyższy odtrąbić zwycięstwo w walce z globalnym ociepleniem.
