Zaczyna się nowy wyścig zbrojeń...
Stany Zjednoczone budują „Żelazną Kopułę”
Prezydent Donald Trump podpisał w poniedziałek wieczorem dekret nakazujący Pentagonowi natychmiastowe rozpoczęcie budowy systemu obrony przeciwrakietowej Żelazna Kopuła wzorowanego na tym, którego Izrael używał podczas wojny z Iranem i jego zastępczymi armiami.
System obronny miałby chronić Stany Zjednoczone przed "pociskami balistycznymi, hipersonicznymi i manewrującymi oraz innymi zaawansowanymi atakami powietrznymi" poprzez rozmieszczenie systemów kosmicznych i innych zdolności przechwytywania. Żadna taka rakieta nie została wystrzelona w kierunku USA, chociaż Biały Dom twierdzi, że w ciągu ostatnich 40 lat stanowiły one coraz bardziej "katastrofalne zagrożenie".
"Odkąd Stany Zjednoczone wycofały się z traktatu antybalistycznego w 2002 roku i rozpoczęły rozwój ograniczonej obrony przeciwrakietowej kraju, oficjalna polityka obrony przeciwrakietowej Stanów Zjednoczonych pozostała tylko po to, aby wyprzedzić zagrożenia ze strony państw zbójeckich i przypadkowe lub nieautoryzowane wystrzelenia rakiet" – czytamy w rozkazie.
Nie podano, ile miałby kosztować ten system ani jak długo potrwałby jego rozwój.
US Army już teraz korzysta z wielu systemów, które razem zapewniają skuteczność w reagowaniu na potencjalne zagrożenia...
Wśród tych systemów jest program Ground-Based Midcourse Defense, który został zaprojektowany w celu strącania wystrzelonych pocisków dalekiego zasięgu z kraju takiego jak Korea Północna. Ale w przypadku Rosji, czy ChRL ma to ograniczoną użyteczność.
Obszar USA jest znacznie większy od Izraela, ale też możliwości USA są większe.
Ponoć są trzy koncepcje stawiające na izraelskie rozwiązania i amerykańską innowację. System będzie przypominał dopasowane puzzle. Mike Waltz będzie to nadzorował, pod uwagę będą brane także pomysły Elona Muska.
Nowa architektura obronny przeciwlotniczej jak mówi Waltz „zapewni pełną ochronę przestrzeni powietrznej USA przed bezpośrednimi atakami przeprowadzanymi przez drony krótszego zasięgu, pociski balistyczne dłuższego zasięgu i manewrujące hipersoniczne pociski szybujące...”.
Jest także realizowany lepszy projekt obrony przeciwrakietowej w umożliwianiu US Army projekcji siły na skalę globalną. Jest tam koncepcja obrony warstwowej także z użyciem laserów i infradźwięków.
Waszyngton jako partner w dziedzinie bezpieczeństwa wielu państw w tym Tajwanu, czy Polski nie pozostanie na uboczu...
W Pentagonie wiele osób czyta teraz książkę
„Broń w kosmosie” -Technologia, polityka oraz powstanie i upadek Inicjatywy Obrony Strategicznej, autorstwa Aarona Batemana...
...
Szacunkowe koszty
Analiza opiera się na metodologii przedstawionej w raporcie Amerykańskiego Towarzystwa Fizycznego (APS) z 2004 roku i jest aktualizowana o aktualne założenia.
Przechwycenie pocisku w fazie doładowania jest idealne, ponieważ pocisk nie może wystrzeliwać głowic wabiących i jest znacznie łatwiejszy do namierzenia. Jest to jednak wyzwanie ze względu na napięty harmonogram. Międzykontynentalny pocisk balistyczny (ICBM) ma zazwyczaj fazę doładowania, która trwa od trzech do czterech minut i może minąć 30 sekund lub dłużej, zanim zostanie wykryty start i wyznaczona trasa. Nawet przy lepszym pokryciu nowej warstwy śledzenia pocisków, która jest wdrażana przez Siły Kosmiczne w nadchodzących latach, rozsądne jest założenie, że kosmiczny pocisk przechwytujący będzie miał około 150 sekund na uderzenie w cel w fazie dopalania.
Aby być skutecznym, pociski przechwytujące musiałyby znajdować się na niskiej orbicie okołoziemskiej (LEO), aby przechwycić pocisk w locie. Korzystając ze wspomnianego modelu APS, jeśli myśliwce przechwytujące są utrzymywane na orbicie na wysokości 500 km, potrzeba by około 1900 myślicieli przechwytujących, aby zapewnić ciągłe pokrycie wszystkich punktów na Ziemi średnio dwoma pociskami przechwytującymi. Każdy myśliwiec przechwytujący, łącznie z paliwem, pojazdem bojowym i systemami wsparcia, ważyłby około 900 kg. Korzystając z 85-procentowej krzywej uczenia się, szacuje się, że średni koszt jednostkowy zamówienia (APUC) każdego myśliwca przechwytującego w konstelacji takiej jak ta wynosi od 4,4 do 8,9 miliona dolarów, przy całkowitym koszcie zamówienia od 8,6 do 17,2 miliarda dolarów (wszystkie koszty podane są w dolarach z 2025 roku). Dodatkowe 2 do 4 miliardów dolarów byłoby prawdopodobnie potrzebne na jednorazowe koszty rozwoju, a konstelacja musiałaby być uzupełniana mniej więcej co 5 lat, ponieważ satelity starzeją się, a ich orbity zanikają.
Koszty wystrzelenia na orbitę są prawdopodobnie obszarem, w którym zaktualizowane założenia mają największe znaczenie, ponieważ koszty wystrzelenia znacznie spadły w ciągu ostatniej dekady i oczekuje się, że w nadchodzących latach spadną o kolejny dziesięciokrotny wzrost. W najniższym ujęciu (przy najbardziej hojnych założeniach) wystrzelenie konstelacji 1900 myśliwców przechwytujących o masie 900 kg każdy wymagałoby co najmniej 12 rakiet nośnych Starship firmy SpaceX o udźwigu 150 000 kg każdy i szacowanym koszcie 70 milionów dolarów za start (agresywne założenie). W ostatecznym rozrachunku wymagałoby to 39 rakiet New Glenn firmy Blue Origin o udźwigu 45 000 kg i koszcie do 150 milionów dolarów za start. Biorąc pod uwagę te założenia, całkowity koszt wystrzelenia konstelacji wyniósłby od 0,8 do 5,9 miliarda dolarów. Podobnie jak w przypadku myśliwców przechwytujących, koszty startu byłyby ponoszone za każdym razem, gdy konstelacja musiałaby być uzupełniana mniej więcej co pięć lat.
Całkowity koszt opracowania, zbudowania i wystrzelenia początkowej konstelacji 1900 kosmicznych rakiet przechwytujących prawdopodobnie wyniesie od 11 do 27 miliardów dolarów.
...
Inne tematy w dziale Polityka
