Więcej niż poruszające telewizyjne obrazki forsowania przez tysiące imigrantów, w zdecydowanej większości muzułmanów, granicy Turcji i Grecji każą postawić kilka pytań. Na przykład: po co i dlaczego robi to prezydent Erdogan? Ale też – dlaczego Unia Europejska nie wywiązała się z umowy z Ankarą z 2016 roku o przekazaniu Turcji 6 miliardów praktycznie właśnie za to, żeby tureckie władze nie wypuściły uchodźców ze swojego terytorium (oficjalnie chodziło oczywiście o pomoc humanitarną dla uchodźców z terenu Iraku i Syrii). I jeszcze jedno pytanie: czy UE ma jakąś strategię na wypadek tego imigracyjnego „potopu”, który się może zdarzyć? I czy w ogóle ma jakąś politykę imigracyjną? Na dwa ostatnie pytania jest ta sama, krótka, odpowiedź: Unia nie ma ani strategii bieżącej, ani polityki imigracyjnej na lata. Co zaś do Erdogana – odpowiedź też jest prosta: czuje się oszukany przez Brukselę i wykorzystuje sytuację, aby uzyskać pozostałe 3 z 6 miliardów (trzy dostał). Wybierając za dwa miesiące prezydenta RP, pamiętajmy, że także od jego decyzji zależy, czy będziemy mieli tak, jak dotychczas, rozsądną politykę imigracyjną, czy też może nierozsądną i ideologiczną, jak kraje Europy Zachodniej? A może też inny prezydent wybierze… brak polityki, jak to czyni Unia?
*komentarz ukazał się w „Gazecie Polskiej Codziennie” (07.03.2020)
