Czy w bardzo ważnym tygodniku można szczerze napisać o dziennikarzach? W „Gazecie Polskiej” – tak.
Kiedyś przeczytałem ciekawe stwierdzenie: „Błędy lekarzy trafiają na cmentarze, błędy adwokatów – na szubienicę, zaś błędy dziennikarzy – na pierwsze strony gazet” . Musi to być bardzo stare porzekadło , bo przecież kara śmierci od dawna nie jest wykonywana.
Z kolei amerykański pisarz Harriett Jackson Brown, najbardziej znany z książki „Mały poradnik życia” radził kiedyś roztropnie: „Rozmawiając z dziennikarzami pamiętaj, że to oni mają zawsze ostatnie słowo”.
Wywodzący się ze Lwowa znakomity dramaturg Marian Hemar – antykomunista, który większość życia spędził na politycznym uchodźstwie, w „Polskim Londynie”, chyba nie znał rady amerykańskiego literata, skoro mówił bez ogródek: „Antypatyczny brudas, dzierżawca banalnej twarzy, żyje na świecie na mocy zniżki dla dziennikarzy”.
Natomiast jeden z moich ulubionych pisarzy, Amerykanin Mark Twain pisał o żurnalistach sarkastycznie: „Dziennikarze piszą, nieskrępowaną prawdę, ale ją potem trochę modyfikują przed wydrukowaniem”. Ta niechęć autora „Księcia i Żebraka” do dziennikarzy wynikała być może z faktu, że kiedyś przeczytał on o… własnym zgonie. To wtedy powiedział, że: „Wiadomość o mojej śmierci była przesadzona”. Tenże Twain pisał także wprost, a nawet po bandzie: „Dziennikarze odzwierciedlają zawsze głupotę opinii publicznej”. Szczęśliwiec żył wtedy, gdy nie było jeszcze telewizji. To o niej właśnie Harriet Van Horne , amerykańska felietonistka i krytyk telewizyjny pisała jednoznacznie: „Bywają dni, kiedy każde domowe urządzenie elektryczne, nawet zwykły odkurzacz, zdaje się ofiarowywać więcej możliwości rozrywki niż telewizja”.
Gdyby John Mason, amerykański autor powiedzenia: „Niektóre programy telewizyjne są niczym guma do żucia dla oczu” żył w Polsce, to ciekawe, o jakiej telewizji wypowiedziałby ową maksymę? No, właśnie, o jakiej?
*tekst ukazał się w „Gazecie Polskiej” (21.07.2021)
