Dotychczasowy sposób (boć przecie nie metoda, a szkoda…) projektowania i procedowania aktów prawnych, przez obecne władze jako żywo podobne iluzjonistom, magikom, kuglarzom – innymi słowy prestidigitatorom, w tym związany z formułowaniem założeń nowelizacji ustawy o pomocy społecznej nie uwzględniał potrzeby włączenia do tych prac obecnych i przyszłych użytkowników tej instytucji. Tym samym prawdopodobnie nie przyczyni się do racjonalnego rozwiązywania problemu ubóstwa, wykluczenia, cierpienia, osamotnienie także w wyniku racjonalnego rozwoju tej instytucji polityki społecznej, bez czego prawdopodobnie nie będzie możliwym osiąganie celu pomocy społecznej, jakim jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości i skuteczniejsze radzenie sobie z wieloma kwestiami społecznymi, a nade wszystko z ubóstwem, dezintegracją, wykluczeniem, cierpieniem, osamotnieniem coraz to liczniejszej rzeszy Polaków.
Tak jak wiele korporacji bezwzględnie walczących o zysk uzależniony od dobrego image, na czym zarabiają specjaliści od mendiów – polskie władze używając także metod stosowanych w korporacjach mamią publikę, że są jej życzliwe i właściwie pełnią swą misję. A tak nie jest, o czym może m.in. świadczyć case p.B… u ferajny, która obsadziła go na wysokim stolcu.
