Byłam kilka dni w Krakowie. Któregoś dnia - tak jak lubię - zwiedzałam sobie opactwo w Tyńcu, gdzie tym razem poznałam młodą Rosjankę z Moskwy. Zagadnęłam ją i zaczęłyśmy rozmawiać. Najpierw łamaną mową rosyjską, potem już po rosyjsku. Przypominanie sobie rosyjskiego było dla mnie najpierw trudne, ale padruga powiedziała, że rozumie mnie bdb (termin benedyktyńce dla określenia benedyktynów utrudniał mi zachowanie powagi, a ze złotych sentencji pamiętałam tylko "biez wodki nie razbieriosz", bo to jest motto salonowego Forum Rosja-Polska, jednak ostatecznie skoncentrowałam się na darmowych konwersacjach). Wyraziłam żal, że rosyjski kiedyś wyleciał ze szkół, bo to fajny język, a poezja, ech... - My wsje Słowianie - powiedziała ciepło koleżanka. Postanowiłam pokazać jej okolice. Jak już zaczęłam spacerować razem z koleżanką i z nią zwiedzać fragment rodzinnego kraju, zrozumiałam, że na moich ustach co drugie słowo Rosja. Obejrzałyśmy np. część opactwa uszkodzoną przez tzw. zawieruchę dziejów. - A eto szto? - zapytała. - To? Tu napisali, że to był cały budynek, ale go Suworow zbombardował - powiedziałam. - Suworow, zdjes...? - nie mogła pojąć koleżanka. Niebawem przyjechał mój znajomy, żeby mnie zgarnąć do Krakowa. Przy okazji zabraliśmy i naszą Rosjankę. W planie był kopiec Kościuszki. Jak wiadomo, jest tam muzeum figur woskowych "Polaków drogi do wolności", czy jakoś tak. Zobaczyliśmy pierwszą postać. - To Piłsudski... - powiedziałam niepewnie, bo nie miałam ochoty rozwijać tematu. A ona tylko zachichotała: "Podobny do Breżniewa!" Zatkało nas, ale przynajmniej nie musieliśmy kłócić się o priorytety. Jak minęliśmy "umiłowanego papieża JP II", na fotografii zobaczyliśmy... Warszawę wyzwoloną od Rosjan. O patronie miejsca, Kościuszce już jej wiele wobec tego nie prawiliśmy, tyle że na migi wytłumaczyliśmy bojowe zastosowanie kos. To, co przyciągnęło uwagę koleżanki, to roztaczający się tego dnia z kopca ładny widok na Beskidy.
