Obrazowanie obserwacji i pomiarów
Pierwotny system dokonywania pomiarów i ich obrazowania jest samoistnym wytworem natury, który doskonalił się wiekami w procesie ewolucji organizmów żywych.
W sposób naturalny w organizmach tych wykształtował się czujnik pomiarowy zwany okiem, układ transmisji danych, czyli system nerwowy oraz układ przetwarzania i wtórnej prezentacji danych – mózg.
Taki system na pewnym etapie rozwoju gatunków żywych był wystarczający pozwalał im na orientację w pobliskim w otoczeniu.
W procesie ewolucji u jednego z gatunków zwanego Homo sapiens w sposób niewspółmierny w stosunku do innych gatunków rozwinęła się jednostka centralna – mózg wzbogacając się o nowe funkcje poznawcze kształtujące świadomość bytu.
Pomiary dokonywane przez czujniki - oczy przetworzone i obrazowane za pośrednictwem mózgu na kolejnym etapie ewolucji człowiek starał się wykorzystać w sposób bardziej uniwersalny postanowił przetworzyć – przenieść je na „zewnętrzny ekran”, którym początkowo był piasek, kamień a potem papirus i papier aż po współczesne ekrany ciekłokrystaliczne.
Najbardziej ludzi ciekawiło i intrygowało niebo – obserwacja czegoś, co było poza zasięgiem ich możliwości poznawczych.
Za pośrednictwem czujników pomiarowych – oczu ludzie starożytnych kultur zaczęli początkowo obrazować a potem także poprzez kolejne obrazowania rejestrować na „ekranach zewnętrznych” zmiany zachodzące na niebie.
Tak zrodził się system geocentrycznego obrazowania i rejestracji na „zewnętrznych ekranach” związanych z Ziemią pomiarów prowadzonych także na ziemi oraz z ziemi.
Ziemia stała się „Centrum” pomiaru oraz obrazowania i rejestracji otoczenia w tym nieba, którym pierwotnie wyłącznie był sam człowiek.
O ile dla zobrazowania statycznej mapy nieba wystarczył odpowiedni dobór proporcji tak, aby niebo mieściło się na „zewnętrznym ekranie” podobnie jak ma to miejsce w procesie przekształcania obrazu rzeczywistego na obraz siatkówki oka. O tyle dla rejestrowania, śledzenia i przewidywania ruchu słońca, księżyca, widocznych planet i gwiazd koniecznym było wymyślenie skomplikowanych systemów epicykli i deferentów.
Obserwowane położenia planet w odniesieniu do ich wyliczonego w systemie geocentrycznym położenia wykazywały pewne odchylenia i wprowadzenie przez Ptolemeusza ekwantów nie wyeliminowało całkowicie tych różnic, dlatego coraz bardziej rodziła się myśl innej formy obrazowania nieba.
Legło to u podstaw powstania systemu heliocentrycznego obrazowania i rejestracji na „ekranie zewnętrznym” związanym ze Słońcem obserwacji - pomiarów prowadzonych z ziemi i na ziemi.
Koncepcję heliocentryzmu zaproponował Arystarch z Samos jednak proces obrazowania obserwacji i pomiarów prowadzonych na ziemi i z ziemi na „ekranie zewnętrznym” zlokalizowanym na Słońcu nie mieścił się w ludzkiej wyobraźni tym bardziej, że proces ten musiał być wykonany także na ziemi.
Sytuacja taka stała się pożywką dla przeciwników heliocentryzmu w uprawianej przez nich propagandzie, którzy głosili, że jest to próba odebrania Ziemi jej „Centralnego” miejsca we Wszechświecie.
Dopiero naukowe podejście Kopernika opisujące jak przetransformować obserwacje i pomiary wykonywane z ziemi i na ziemi z „ekranu” związanego z Ziemią na „ekran zewnętrzny” związany ze Słońcem powodowało wzrost zwolenników heliocentryzmu.
W dodatku fakt, że sam proces obserwacji i pomiarów a także ich obrazowanie i rejestracja na „wirtualnym ekranie zewnętrznym” związanym ze Słońcem prowadzony musi być na Ziemi stanowił argument przemawiającym na korzyść teorii, ponieważ nie odbiera to Ziemi jej „Centralnego” miejsca we Wszechświecie.
Kopernikański heliocentryzm znacznie uprościł obrazowanie mapy nieba oraz rejestrację ruchu księżyca i planet a także zrozumienie ich zachowań, co dodatkowo stanowiło kluczowy argument przemawiający za słusznością tej teorii.
Jednak i w tym przypadku pojawiły się odchylenia obserwowanych położeń planet od ich wyliczonych położeń, czemu starał się zaradzić Kopernik adoptując do heliocentryzmu teorię epicykli.
Rozwiązaniem tego problem skrupulatnie zajął się Kepler.... , o tm będzie w następnej notce.
