Śledząc seanse nienawiści, jakie odbywają się na spotkaniach z D.Tuskiem, stosując rzecz jasna stosowne proporcje, można poczuć się jak na spotkaniach zwołanych przez żydowski sanhedryn odnośnie Barabasza. Różnica polega na tym, że Poncjusz Piłat wypuścił go na scene i pozwolił, przed zebranym tłumem, lansować się na całego.
Ów Barabasz o rudej czuprynie, aby uratować swój byt, wyprawia przed zebranym tłumem różne prisiudy i opowiada takie koszałki - opałki że mózg staje, a ręce opadają sparaliżowane niemocą. Na dobrą jednak sprawę, owe karczemnej podskoki i gadki szmatki, wcale nie są potrzebne, bo ludzie, którzy przyszli na polecenie sanhedrynu i tak są po jego stronie. Nie chcą oni innej opcji, tylko tą, jaką prezentuje Barabasz.
Dla czego tacy są? Dla czego wolą bandziora od tego, który ich uzdrawiał, przeganiał dybuki, podnosił z mar i ratował bankiety przed klapą w związku z brakiem wina? Dla czego wolą gościa, który wkładał im nóż pod żebro od tego, który czynił ich lepszymi? Może po prostu bycie dobrym wymaga wysiłku, bycie patriotą odciąga od konsumpcji i gromadzenia, a prawdziwa wiara i poświęcenie powstrzymują od codziennego czochrania po brudnych łbach i śmierdzących jajcach, czyli odciąga, od drzemiącego w każdym z nas, zwierzaka?
Co zaś robi rudy Barabasz? On najzwyczajniej utwierdza nas w tej zwierzęcości. Zapewniają, że owa siedząca w nas małpa to byt najważniejszy, a wzniosłość u uduchowienie, to najmniej miraż, ale tak na prawdę, dla niego to moher, kołtun i wstecznictwo...
Kiedy skończę pisać notkę, niemiecki Poncjusz Piłat znowu wypuści Barabasza aby kąsał i zwodził, a TVNowski Kaifasz i GWowski Aifasz nadal będą podburzać tłum!
