W ogóle fasadowa, oficjalna, nauczana w szkołach, tłoczona w młode umysły historia Polski to ciąg symulakrów, udawań, imitacji, urojeń, zwidów, począwszy od sarmatyzmu, który był przecież jednym wielkim teatrem kostiumowym, przez Targowicę - urojenie o powrocie do źrenicy złotej wolności, poprzez II Rzplitą.
Bo przecież duża część projektu II Rzplita było (u)rojeniem o powrocie do Polski z Pana Tadeusza, jak obecny projekt, wdrażany od kilku lat, żywiący się naftaliną i trawą morską z rozsypujących się dziedzicznych mebli, chce, wcale nie symbolicznie ale prawie realnie, powrotu do roku 1920 i ostatecznego zwycięstwa nad bolszewikami. Podobnie jak odzyskiwanie muzeów i pokraczne, nieudane próby tworzenia własnych, jak chociażby muzeum "cudu nad Wisłą" (że obecna władza nie potrafi niczego zbudować chroni nieszczęsną Polskę i jest ostatnią zaporą przed laharem kiczu).
Bliski jest związek takiego pojmowania historii z kultem śmierci, czczeniem przegranych powstań i hekatomb własnej ludności przedstawianych jako przykład do naśladowania - co w sposób oczywisty jest zachętą do kolejnego samobójstwa, a na szczęście jest jedynie źródłem narodowego kiczu funeralno-odpustowego, jak onegdajszy event z okazji wojny polsko-bolszewickiej, czy te wszystkie skrzydła husarskie przypinane sobie przez potomków chłopów pańszczyźnianych w stadionowym oszołomieniu wspólnotowym.
To wszystko w zastępstwie, gdy nie da się udźwignąć spraw poważnych
