Ojkofobia i kałmuki stepowe

Tematami ostatnich dni są pojęcia "ojkofobia" oraz "kałmuki stepowe". Pojęcia te są w dość ciekawy sposób powiązane ze sobą. Nie da się ukryć, iż Polska ma od minimum stu lat nieszczęście uznawać za swoich obywateli niezliczone tłumy kałmuków stepowych. PRL awansował tabuny kałmuków do rangi warstwy rządzącej (jednej z dwóch takichże warstw). Geneza, przyczyny i skutki kohabitacji Polaków ze stepowym kałmukizmem jest zagadnieniem dość złożonym i obszernym. Tutaj wystarczy tylko zaznaczyć zagadnienie mówiąc, że wiąże się to z kształtem granic państwa polskiego, historią działań Rosji wobec mniejszości narodowych (strefa osiedlenia Katarzyny II itd.) oraz z naiwnością polskich elit (wg niektórych także z tych elit wygodnictwem). Termin "kałmuk" jest, oczywiście, terminem umownym, znakiem bardziej "ikonicznym" niż "mówiącym", ale mimo to bywa dość precyzyjnie rozumiany przez używających go. Krążą w dyskursie publicznym także zamienniki pojęcia "kałmuk", takie jak: turańczyk, azjata, koczownik, nomada, barbarzyńca, chazar, mongoł (skoro chazar, to ze względu na częste krzyżówki etniczne plemion stepowych, plemion Przykaukazia oraz plemion zamieszkujących ziemie późniejszej Rusi i Rosji z warstwą rzadzącą kaganatu chazarskiego, czyli m.in. z Żydami irańskimi, "bizantyjskimi" oraz bliskowschodnimi - jako wyraz bliskoznaczny do wyrazu kałmuk jest w uźyciu także wyraz Żyd (semita, judeochazar etc.).

Tygiel etniczny jakim były ziemie położone na wschód od RP powoduje nieklarowność terminów określających pochodzenie i narodowość. W tym gąszczu ekspansji - by tak rzec - azjatyzmu na europeizm sporo uporządkowały pojęcia i prace Feliksa Konecznego dotyczące cywilizacji turańskiej, żydowskiej, bizantyńskiej. Niestety, w okresie komunizmu był to autor zakazany, stąd znikoma znajomość jego ustaleń wśród obecnych polityków polskich. Narośl azjatycka na rdzeniu łacińskim (narosła pośród wieków migracji tych ludów na zachód) - to dopust boży i nieszczęście dla miejscowych narodów. Polska ma w swój historyczny, narodowy "genotyp" wpisany konflikt i opór wobec ekspansji Azji na Europę. Symbolem tego jest walka patrona Polski, św. Wojciecha prowadzona przeciwko żydowskim (częściowo chazarskim) handlarzom niewolników, czyli, jakbyśmy dzisiaj powiedzieli, "oligarchom" (kilka ich fizjonomii uwieczniły drzwi gnieźnieńskie). Kiedy tylko siły narodu słabną, lub są osłabiane przez wewnętrznych wrogów, przychodzi staczać boje z owym chaotyzującym (w języku żydowskich socjalistów XIX w. "die Chaoten") pierwiastkiem, z ową korozją łacińskości. Kuriozalny jest fakt, iż ludzie pochodzący z kultur, które nigdy nie wypracowały systematów prawnych w rozumieniu cywilizacji łacińskiej i u siebie zadowalały się tzw. "prawem pierwotnym", plemiennym - gdy ekspandowałi na zachód zaczęli współtworzyć warstwy prawnicze w krajach do których migrowali ich przodkowie. Efektem tego stała się azjatyzacja (talmudyzacja, regres strukturalny) europejskich systemów prawnych.

Wiele ksiąg (rozdziałów) Koranu, Tory i Talmudu daje bezpośredni wgląd w to, co ogólnie i umownie możemy nazwać mentalnością "kałmucką". Dzisiejsza sprawa "kałmuka stepowego" daje piękny kliniczny obraz kałmukizmu pospolitego. Kałmukizm pospolity, to - w skrócie mówiąc - klanowość, kastowość, dynastyczność, kult "grubej kasy" i wartości li tylko materialnych, namacalnych (to, co można dotknąć), prawo vendetty, pomsta klanowa, dwulicowość, codzienność kłamstwa, klany rodzinne, pomsta branżowa, sofistyka, nieobecność pojęć takich jak honor, patriotyzm (głęboko rozumiany), prawda (zastąpiona "interpretacją"). Zachowania typu gangsterskiego (groźby, że dany kałmuk razem z kolegami wywiezie kogoś do lasu i tam "da mu nauczkę" należą do kanonu, do wręcz genotypu tego typu ludzi). Jeszcze krócej to ujmując, kałmukizm to 3 rzeczy: prawo pięści, prawo stadne oraz bezustanny nomadyzm (efektem którego jest w sposób oczywisty "ojkofobia"). Ojkofobia jest naturalnym stosunkiem, nastawieniem najeźdźcy i eksploatatora do zespołu praw najechanej wspólnoty oraz do jej obywateli. Wobec ojkofobii moralizatorstwo oraz terapia objawowa nie działają.

Od czasu zakończenia II WŚ cywilizacja łacińska jest w dużej mierze oplątana siatką przeróżnych neomarksistowskich "pseudo-pojęć". Terminy te są produktem zainicjowania procesów rozpadu Zachodu. Powstały mniej więcej w tym czasie, w jakim zaczęły być na świecie rozpowszechniane... pałki teleskopowe, czyli w latach 50. I podobną pełnią funkcję. Służą do rozpędzania zgromadzeń ludzi gromadzących się wokół jasnego widzenia spraw... Używane są przeważnie przez umysłowe służby porządkowe pilnujące reguł bezmyślności w interesie któregoś z lobbies lub ośrodków władzy.

Znajdując się w intensywnej fazie wojny informacyjnej koniecznością jest rozpoznać podstawowe jej techniki i pokusić się o zaatakowanie dwóch głównych przyczółków ośrodków destruujących fundamenty cywilizacji łacińskiej. Są to koncepcje "„mowy nienawiści” i „poprawności politycznej”. Najpierw, za Wikipedią, dosłownie cytuję obowiązującą definicję, potem podaję definicję prawidłową opartą na tradycji cywilizacji łacińskiej.

Ilustracja 1. Neomarksistowska semantyka w akcji... (ściganie tzw. mowy nienawiści stopniowo ma za zadanie likwidować wolność słowa)

Mowa nienawiści – neomarksistowska definicja WIKIPEDII

„Mowa nienawiści (ang. hate speech) – negatywne emocjonalnie wypowiedzi, powstałe ze względu na domniemaną lub faktyczną przynależność do grupy, tworzone na podstawie uprzedzeń. Narzędzie rozpowszechniania antyspołecznych uprzedzeń, stereotypów i dyskryminacji ze względu na rozmaite cechy, takie jak: rasa (rasizm), pochodzenie etniczne (ksenofobia), narodowość (szowinizm), płeć (seksizm), tożsamość płciowa (transfobia), orientacja psychoseksualna (homofobia, heterofobia), wiek (ageizm, adultyzm), światopogląd religijny (antysemityzm, chrystianofobia, islamofobia).

Rada Europy definiuje ten termin jako „wszystkie formy ekspresji, które rozpowszechniają, podżegają, wspierają lub usprawiedliwiają nienawiść rasową, religijną, ksenofobię, antysemityzm lub inne formy nienawiści wynikające z nietolerancji, łącznie z nietolerancją wyrażoną za pomocą agresywnego nacjonalizmu i etnocentryzmu, dyskryminacją i wrogością wobec przedstawicieli mniejszości, imigrantów i osób obcego pochodzenia”.

=========================

Mowa nienawiści – definicja PRAWDZIWA

Mowa nienawiści lub mowa niechęci, mowa odrazy, mowa oceny i osądu (ang. hate speech) – inaczej zwana mową tak-tak, nie-nie, lub mową rozdzielającą prawdę od fałszu. Negatywnie oceniające, emocjonalne wypowiedzi, powstałe ze względu na domniemaną lub faktyczną przynależność osób, wydarzeń i rzeczy do takich kategorii jak prawda-kłamstwo, dobro-zło, szlachetność-podłość, obyczajność-nieprzyzwoitość, mądrość-głupota, piękno-brzydota, obłuda-szczerość, tchórzostwo-odwaga, wierność-zdrada tworzone na podstawie rozpoznań oraz sugestii tradycji mądrościowych. W dawniejszych cywilizacjach (tzw. cywilizacje przedorwellowskie, hasło w przygotowaniu) mowa nienawiści zwana była myśleniem oraz nazywaniem rzeczy po imieniu. Psychiczna władza, której środkiem wyrazu była mowa nienawiści zwana była „rozumem” (gr. [noús], pochodząca od czasownika [noéin] attycka forma słowa [nóos] – umysł, rozum, intelekt, myśl, myślenie, mądrość).

Mowa „nienawiści” (niechęci, odrazy) to najbardziej naturalne, przyrodzone naturze ludzkiej narzędzie diagnozowania oraz potępiania antyspołecznych zachowań jednostek, grup społecznych i wyznaniowych oraz narodów, ze względu na rozmaite cechy, takie jak: antyasymilatywność (głównie kultury Bliskiego Wschodu), aintegracyjność, agresywność, amoralność, antyautochtonizm, niezrównoważenie, anomizm, kastowość, kryptoprzestępczość, hiperseksualizm, orgiastyczność, mania wyższości, pobudliwość histeryczna, tajność, infantylizm, plemienność, mściwość, zawiść. Przy tworzeniu hasła „mowa nienawiści” użyto klasycznego triku sofistycznego polegającego na posłużeniu się pojęciem „zbyt szerokim” (mającym zbyt szeroki zakres semantyczny). Mianem „nienawiść” nazwano wszelkie odruchy nieakceptacji, niechęci i negatywnej oceny, czyli najbardziej naturalne objawy funkcjonowania rozumu praktycznego i reakcji obronnych poszczególnych osób oraz organizmów społecznych przejawiające się jako estetyczne i moralne oceny. Wprowadzenie pojęcia „mowa nienawiści” jest przebiegłą próbą anihilacji (neutralizacji) estetyki i etyki poprzez sparaliżowanie fundamentalnej ludzkiej władzy sądzenia.

Antonimem zrodzonej w klasycznej Grecji „mowy nienawiści” (mowy rozpoznawania istoty rzeczy) jest „mowa siły”, mowa sprytu zwana przebiegle mową tolerancji (dawniej nosiła miano sofistyki, ignorancji lub faryzeizmu). Barbarzyńska, pogardzana przez klasycznych Greków mowa tolerancji, to wszystkie formy ekspresji, które rozpowszechniają, podżegają, wspierają lub usprawiedliwiają

- naiwne i samobójcze zaufanie do ludzi podłego charakteru, ludzi mentalności niewolniczej, ludzi niezdolnych do samokrytyki oraz ludzi wysoce odmiennych tradycji kulturowych, religijnych i politycznych wrogo nastawionych wobec cywilizacji łacińskiej,
- ojkofobię (niszczenie własnych tradycji, korzeni inaczej zwane suicidophilią, pokrewną tanatofilii),
- filosemityzm (ang. filoneareastism, zamiłowanie do totalitarnych, ekspansjonistycznych, przedchrześcijańskich opartych na żądzy władzy zwyczajów, instytucji, dzieł pisanych, symboli)
- lub inne formy źle ukierunkowanego zaufania wynikające z braku zdolności dokonywania rozróżnień, łącznie z entuzjazmem wyrażonym za pomocą agresywnego internacjonalizmu i polikulturalizmu, bezmyślną akceptacją i niczym nie uzasadnioną otwartością wobec przedstawicieli nieznanych bądź znanych z agresywności i aspołecznej postawy i agitacji mniejszości, nieasymilatywnych, roszczeniowych i reprezentujących wojujący ekspansjonizm imigrantów i osób obcego pochodzenia”

Najkrócej rzecz ujmując mowa tolerancji jest mową handlarza niewolników chroniącego swą branżę lub mową niewolnika, który przejął język swego właściciela.

Podstawą prawną częściowej penalizacji mowy nienawiści było prawo kaduka oraz wybuch w powojennej Europie pandemii „czerwonki zakaźnej”. Wcześniejsza, bardziej prymitywna forma penalizacji mowy nienawiści zwana była cenzurą lub dyktaturą. Artystyczne ujęcie zjawiska „mowa nienawiści” dał Orwell nazywając organy zarządzające tą techniką manipulacyjną – Ministerstwem Prawdy i Ministerstwem Miłości.

Poprawność polityczna – neomarksistowska definicja WIKIPEDII

„Poprawność polityczna ma w zamierzeniu polegać na unikaniu w dyskursie publicznym stosowania obraźliwych słów i zwrotów oraz zastępowaniu ich wyrażeniami bardziej neutralnymi. Obejmuje również samoograniczanie w posługiwaniu się symbolami i określeniami, które potencjalnie mogłyby naruszać uczucia niektórych grup społecznych.

Jej celem jest obniżenie poziomu antyspołecznych uprzedzeń i dyskryminacji danych grup społecznych. Używanie zwrotów bardziej neutralnych może być także motywowane chęcią uniknięcia protekcjonalności i respektowania godności osób, do których odnoszą się pejoratywne określenia.

Poprawność polityczna opiera się na założeniu, że stosowanie obraźliwego, atakującego języka przyczynia się do zwiększenia poziomu uprzedzeń oraz wyrządza krzywdę przedstawicielom dyskryminowanych grup.

Poprawność polityczna nie jest skodyfikowanym ani spójnym zbiorem zasad, których przestrzegania broni jakaś instytucja, lecz zjawiskiem społecznym występującym w dyskursie publicznym.”

Poprawność polityczna - definicja PRAWDZIWA

Poprawność polityczna ma w zamierzeniu polegać na unikaniu w dyskursie publicznym stosowania słów i zwrotów jednoznacznych, jasno oceniających osoby (i zdarzenia) w aspekcie ich wyższości lub niższości moralnej, ich postawy pro- lub antyspołecznej, ich zaburzeń psychicznych, takich jak mania wielkości, mania prześladowcza, poczucie misji, obsesje oraz zastępowaniu ich wyrażeniami unicestwiającymi możliwość oceny i wydania racjonalnego osądu lub wyrażeniami dokonującymi całkowitej rewersji (odwrócenia) ocen zdroworozsądkowych, co w rezultacie może skutkować dezorientacją intelektualną lub swoistym socjalnym ubezwłasnowolnieniem, przejawiającym się w osłabieniu zdolności właściwego rozpoznawania rzeczy i zdarzeń. Poprawność polityczna obejmuje również samoograniczanie w posługiwaniu się symbolami i określeniami, które są naturalne a które potencjalnie mogłyby naruszać niczym nie uzasadnione dobre samopoczucie niektórych aspołecznych grup społecznych.

Niejawnym celem politycznej poprawności jest obniżenie poziomu antyprzestępczych uprzedzeń i uzasadnionej dyskryminacji danych grup społecznych oraz osłabianie więzi społecznych tradycyjnych wspólnot (rodzina, płeć, naród). Ubocznym skutkiem języka politycznej poprawności jest to, że używanie zwrotów bardziej neutralnych może implementować u naiwnego użytkownika tego języka niewiedzę, koniunkturalizm, asekurację i nierespektowanie własnej godności.

Poprawność polityczna (JAKO DOGMAT MARKSIZMU KULTUROWEGO) opiera się na UKRYTYM założeniu, że stosowanie oceniającego, osądzającego, logicznego języka przyczynia się do zwiększenia poziomu niezależności obywatela od manipulującej nim władzy – dlatego polityczna poprawność napiętnowuje taki język. Świadomy opór wobec języka politycznej poprawności i walka z nim zapobiega problemom i szkodom ponoszonym przez społeczeństwa dyskryminowane we własnych krajach przez wybraną przez siebie władzę i zmuszane do wspierania takiego kierunku rozwoju kraju, na który większość się nie zgadza a który jest w interesie zewnętrznych lobbies. Język poprawności politycznej to odpowiednik pałki teleskopowa ("baton") zastosowanej do sfery intelektualnej, sfery wolności słowa, sfery języka i do klasycznej definicji prawdy.

Poprawność polityczna nie jest skodyfikowanym ani spójnym zbiorem zasad, ale mimo to przestrzegania jej bronią instytucje występujące przeciw interesom narodu. Niespójność i nieostrość bezmyślnie rozpowszechnianych terminów z obrębu polit-pop są jednym z warunków dużej skuteczności tej broni umysłowej. Sytuacja staje się poważna, gdy za rezonatory pseudo-pojęć polit-pop służą przewodnicy polityczni i duchowi danego narodu.

Wcześniejsza, bardziej prymitywna wersja poprawności politycznej zwana była cenzurą. W skrócie polegała na założeniu, że zakazane jest krytykowanie władzy (jawnej, niejawnej, wewnętrznej, zewnętrznej, unijnej, związkowej oraz w pewnej mierze głównej ostoi władzy, czyli „proletariatu”, tzn. hodowanej przez władzę bezmyślnej masy). Dzisiaj, ponieważ władza zmądrzała, nie występuje jawnie i nie głosi otwarcie swych celów, cenzura nie może polegać na krytykowaniu czegoś, czego nie widać i czegoś co nie prezentuje expressis verbis swoich celów. Dlatego mutację przeszła cenzura. Dziś polega ona na wmówieniu społeczeństwom, że niestosowne (I etap) a później zakazane (II etap) jest jakiekolwiek krytykowanie grup społecznych (mniejszości seksualne, mniejszości etniczne, migranci jako mutacja „proletariatu” etc.) za pomocą których władza sprawuje władzę oraz metod, za pomocą których rządzi (nowomowa, fundacje, propaganda tolerancjonizmu, wojujący ateizm, język antyaksjologiczny, anarchizacja życia społecznego). Ta zmodernizowana, wyrafinowana wersja cenzury i presji potępienia wywieranej na próby niezależnego, klasycznego myślenia okazuje się bardziej efektywna niż tradycyjna cenzura i inne dawne metody socjotechniki, gdyż społeczeństwa dopiero uczą się wytwarzać „antyciała” i właściwe odruchy wobec tej przemyślnej inżynierii społecznej.

Przypisy:

Pałka teleskopowa, baton – nowoczesny rodzaj składanej broni obuchowej rozpowszechniany na świecie od 1950 roku. Wykonana najczęściej z lekkiego i mocnego metalu (np. aluminium), czasem z tworzyw sztucznych. Oficjalna broń w formacjach ochrony porządku publicznego: służb specjalnych (w tym policji) i ochroniarskich (w szczególności tzw. bramkarzy)