List niemieckiego ministra spraw zagranicznych Gustava Stresemanna napisany w kwietniu 1926 roku do ambasadora w Londynie Friedricha Sthamera:
"Pokojowe rozwiązanie granicy polskiej, które by odpowiadało naszym życzeniom, można osiągnąć tylko pod warunkiem, że kryzys gospodarczy i finansowy w Polsce dojdzie do punktu szczytowego, a cały organizm państwowy Polski popadnie w niemoc."
24 kwietnia 1926 r. został w Berlinie podpisany układ niemiecko-radziecki powtarzający postanowienia traktatu z Rapallo. Również w 1926 r. Stresemann otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla.
Od czasu Rapallo dwie potęgi, bardziej rywalizujące niż wrogie, dostarczyły sobie nawzajem środków technicznych, przemysłowych i wojskowych dla umocnienia bliźniaczych imperializmów. Bez umowy, przygotowanej przez Karola Radka a podpisanej ze strony Niemiec przez Rothenaua, (którego imienia nagrodę prześmiewczo przyznano D.Tuskowi) Berlin nie posiadałby w 1935 roku kadr ludzkich i środków, które pozwoliły od razu potroić armię. Sowieci zaś nie posiadaliby w tych samych latach trzydziestych, bazy przemysłowej i metod produkcji broni, których Niemcy, konkurujące z innymi potęgami "kapitalistycznymi" dostarczały bez przerwy. Od 1922 roku do 1933 połowę handlu zagranicznego ZSRR stanowiła wymiana handlowa z Republiką Weimarską. Rapallo stało się bazą porozumień z sierpnia 1939 roku.
