Zwykło się uważać, że prawa wyborcze kobietom w Rosji przyniosła rewolucja bolszewicka. Otóż nie jest to prawdą, prawa wyborcze w lipcu 1917 roku przyznał Rząd Tymczasowy a więc na wiele miesięcy przed rewolucją październikową.
Na zdjęciu A. Kołłontaj twórczni ministerstwa kobiet w porewolucyjnej Rosji, urzędowa propagatorka wolnej miłości. Aktywny orędownik tej idei do swoich ostatnich dni. Broniła zasad wolnej miłości w gazetach i czasopismach, mówiąc, że taka miłość jest wolna od zobowiązań, być może aby usprawiedliwić romans z 17 lat od niej młodszym Pawłem Dybenko.
Zgodnie z ówczesną ideologią wierzono, że burżuazyjne małżeństwo poniża kobiety, pozbawia je równych praw z mężczyznami. Rewolucjoniści uważali, że prostytucja jest publicznym wykorzystywaniem kobiet - komuniści zdecydowanie sprzeciwiali się wszelkiemu rodzajowi ludzkiej eksploatacji. Dlatego uważano, że wolne stosunki seksualne między młodymi mężczyznami i kobietami położą kres toksycznym małżeństwom i prostytucji.
Badania przeprowadzone w 1923 roku wykazały, że 47 procent młodych mężczyzn i 63 procent młodych dziewcząt zaczęło prowadzić życie seksualne, zanim skończyło 18 lat. Ponad 80 procent mężczyzn i około 50 procent kobiet miało trzech lub więcej partnerów naraz. Taką sytuację można również wytłumaczyć warunkami gospodarczymi.
Dystrybucja "rewolucyjnej moralności" przyniosła bardzo smutne rezultaty. Choroby przenoszone drogą płciową stały się katastrofą wśród pracującej młodzieży. W 1927 roku okazało się, że wielu pracowników chorowało na syfilis i inne choroby weneryczne. Młodzież łapała je od siebie nawzajem, nie od prostytutek.
Na zdjęciu plakat propagandowy wzywający do stawienia się kobiet do obrony rewolucji bolszewickiej.
"Radzieckie ustawodawstwo ... ogłasza absolutną nieingerencję państwa i społeczeństwa w sprawy seksualne, o ile nie narusza się niczyich interesów. Dotyczące homoseksualizmu, sodomii i różnych innych form seksualnego zaspokojenia, które są określone w prawodawstwie europejskim jako przestępstwa przeciwko moralności publicznej, ustawodawstwo radzieckie traktuje je dokładnie tak samo jak tak zwane" naturalne "stosunki seksualne."
Dekret o kolektywizacji kobiet został wydany w 1918 r. W dokumencie tym ogłoszono iż wszystkie kobiety w wieku od 18 do 32 lat są własnością państwową - zostały one zobowiązane do zostania członkiniami "biur wolnej miłości. " Mężczyźni w wieku od 19 do 50 lat mogli zostać również członkami biura. Mogli wybrać dowolną kobietę, nawet bez jej zgody. Wielu historyków twierdzi, że dokument był fałszywką. Jednak Fiodor Sołowcow i jego grupa komsomolców oskarżona w 1923 o zbiorowe gwałty użyła wyżej wspomnianego dekretu i stwierdziła, że zorganizowała w swoim komsomole właśnie biuro wolnej miłości i dlatego spotkania rewolucyjnej młodzieży często kończono dzikimi orgiami.
W listach do redakcji komunistycznej prasy młodzież pisała: "Jak możemy wtedy zaspokoić nasze naturalne potrzeby? Dziewczyny powinny zgodzić się na prośbę swoich towarzyszy, powinny uwolnić ich od napięcia seksualnego, zainspirować ich dla nowych zwycięstw Komsomołu i komunizmu. Eros rewolucji musi pomóc młodym ludziom zbudować świetlaną przyszłość komunizmu! "
Rewolucja celowo próbowała zniszczyć małżeństwo i rodzinę. Wolna miłość była propagowana przez oficjalną propagandę jako teoria "szklanki wody". Jeśli ktoś jest spragniony, jak głosiła linia partyjna, nie ma znaczenia, jakiego używa szkła, gdy zaspokaja swoje pragnienie; równie nieważne jest, w jaki sposób zaspakaja głód. Prawo komunistyczne mówiło tylko o umowach między mężczyznami i kobietami dla zaspokojenia ich pragnień na czas nieokreślony lub określony, rok, miesiąc, tydzień, a nawet na jedną noc. Można żenić się i rozwodzić tak wiele razy, jak to było pożądane. Mąż lub żona mogą uzyskać rozwód bez powiadomienia drugiej osoby. Nie było nawet konieczne zarejestrowanie małżeństwa. Poligamia były dozwolone na mocy nowych przepisów, stosunki pozamałżeńskie uznano za normalne.
W niedługim czasie bezdomne dzieci stały się zagrożeniem dla Związku Radzieckiego. Choroby weneryczne podważały rozwój gospodarczy kraju.
Rezultaty były tak przerażające, że partia była zmuszona zmienić swoją politykę. Propaganda teorii "szklanki wody" została uznana za kontrrewolucjną, a jej miejsce zajęła oficjalna gloryfikacja czystości przedmałżeńskiej i świętości małżeństwa. A. Kołłontaj wylądowała jako ambasadorka w Meksyku.
