Zastanawiając się nad ekonomiczną logiką rozszerzania, przez dziś rządzących, zakresu państwa opiekuńczego trzeba przywołać przykład brytyjski z okresu wychodzenia z Wielkiego Kryzysu, gdzie takie działania powodowały wzrost konsumpcji ergo ożywienie gospodarcze.
W latach trzydziestych ustawa o górnictwie węglowym w Anglii próbowała rozwiązać problem zwiększonej podaży węgla poprzez skrócenie dnia roboczego z 8 godzin do 7 i pół godziny. Takie działania wpłynęły jednak pozytywnie na uaktywnienie się tej części gospodarki, która związana była z wypoczynkiem. Handel zagraniczny był częściowo ukierunkowany na kraje podlegające imperium, było też wiele umów dwustronnych gwarantujących dostęp do niektórych produktów brytyjskich w zamian za określone zakupy innych produktów, które łatwo się nie sprzedawały. Te działania ekonomiczne doprowadziły kraj do powolnego ożywienia, dostrzegalnego w latach 1932–1933, nie wywołując przy tym gwałtownych rozłamów społecznych, nie doprowadzając tak jak w innych krajach europejskich dojścia do władzy ugrupowań skrajnych jak Frontu Ludowego, partii komunistycznych czy socjalistycznych jak np. nazistów. Powstrzymano to też przy pomocy środków zapowiadających przyszłe „państwo opiekuńcze" takimi ustawami jak ta o ubezpieczeniach na wypadek bezrobocia czy ochrona socjalna rozwijana poprzez system rent i emerytur. Te wszystkie wprowadzone działania socjalne przeciwdziałały kurczeniu się konsumpcji. Ponad to seria środków podjętych w budownictwie w latach 1930–1935 znacznie pobudziła budowę tanich mieszkań indywidualnych, dając początek prawdziwemu boomowi w nieruchomościach, podwajając ilość wybudowanych budynków w stosunku do lat dwudziestych. Podobnie od 1937 r. wprowadzenie płatnych urlopów umożliwiło otwarcie się gospodarki na rozwój inwestycji w masową rekreację, takich jak np. „ obozy wakacyjne” nad morzem. Ten dynamizm konsumpcji był charakterystyczny dla angielskiego wychodzenia z Wielkiego Kryzysu. Tak dziś 500+ ożywia rynek turystyczny a przez to i całą gospodarkę.
Komentarze